Εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Χάρης Παππάς στο gazzetta.gr και στους Παναγιώτη Δαλαταριώφ και Δημήτρη Σαμόλη. Αναφέρθηκε στην πλούσια ποδοσφαιρική του διαδρομή, ξεχωρίζοντας ορισμένες στιγμές που το σημάδεψαν ενώ σχολίασε και την ατάκα περί «αιωνίου ταλέντου» που το συνόδευε.
Για τον Χάρη Παππά θα έχεις διαβάσει πολλά. Θα ξέρεις ότι ήταν… σφαίρα, αλλά σε πόσο χρόνο έκανε τα 100 μέτρα; Πότε ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του διαδρομή; Πώς πήγε στον Ολυμπιακό, γιατί δηλώθηκε τραυματίας στο ματς της Ρώμης με τη Ρόμα; Τί του είπε ο Φερέρ πριν μπει στο εκτός έδρας ματς με την Ελφσμποργκ, όπου και διαμόρφωσε το τελικό 1-1;
Ποιο γκολ θα ήθελε να βάλει ξανά; Ποιος ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχε; Του έλειπε τσαμπουκάς; Τελικά, αδικήθηκε;
Μία ήρεμη, ευγενική και ειλικρινής προσωπικότητα ξετυλίγει το κουβάρι μιας γεμάτης καριέρας, απαντώντας μέχρι και στο ερώτημα αν πιστεύει ότι έμεινε «αιώνιο ταλέντο»!
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το ποδόσφαιρο;
«Τα ερεθίσματα γενικά ήταν μόνο οπτικά. Πάντα ήμουν μέσα στον αθλητισμό, αλλά ποδόσφαιρο ξεκίνησα στα 18 και όλα έγιναν πολύ γρήγορα.
Είχα περάσει παράλληλα στο Πανεπιστήμιο Κομοτηνής στα οικονομικά. Τότε είπα να καθυστερήσω έναν χρόνο τη σχολή γιατί ήθελα
να παίξω ποδόσφαιρο. Μέσα σ’ έναν χρόνο έκανα μεταγραφή από τον Ορφέα Ελευθερούπολης στον Πανσερραϊκό, με πήραν και στην Εθνική και από εκεί και πέρα πήραν όλα το δρόμο τους».
Ο Αποσπόρης ήταν προπονητής στην Εθνική Ελπίδων;
«Ναι, ο Αποσπόρης, ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου».
Αυτή η ομάδα είχε και αρκετό ταλέντο…
«Σηφάκης, Καπετάνος, Λαγός… Είχα παίξει κι ένα φιλικό με την αντρών. Με τον Σαλπιγγίδη κι όλους αυτούς, που με βοήθησαν πάρα πολύ».
Είπες ότι έχεις περάσει από πολλά αθλήματα. Το πρώτο ποιο ήταν;
«Η ενόργανη. Μετά είχα κάνει μπάσκετ, στίβο… Γενικά, αυτό που λένε ότι πρέπει να έχεις πολυπλευρικότητα στον αθλητισμό, μπορεί και να ισχύει μέχρι κάποια ηλικία».
Ήσουν τόσο γρήγορος;
«Ναι, ήμουν και εθνική στίβου, απλά για να μπορέσω να διαβάσω και να περάσω στο πανεπιστήμιο, σταμάτησα για έναν χρόνο. Μετά ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο. Τα ατομικά αθλήματα είναι και πολύ δύσκολα».
Στα υπόλοιπα αθλήματα που έκανες, είχες επιτυχίες;
«Ενόργανη πήγα πέντε ετών. Όχι συνειδητά εννοείται. Όταν σταμάτησα ακολούθησε ο στίβος που μου άρεσε πάρα πολύ και έφτασα στην Εθνική. Είχαμε έκτη θέση στο παγκόσμιο σε σκυταλοδρομία».
Τα 100 μέτρα σε τι χρόνο τα έκανες;
«Τα έκανα 10.80, 10.90».
Δηλαδή, πριν τα 18 δεν είχες ασχοληθεί καθόλου με το ποδόσφαιρο;
«Καθόλου! Έπαιζα μόνο σε 5Χ5, στο σχολικό πρωτάθλημα…».
Ποιος προπονητής σου είπε «παίξε μπάλα»;
«Ως πρώτο ερέθισμα ήταν από τον κύριο Βασιλείου, βοηθός του Γκέραρντ στον ΟΦΗ που με είχε δει σ’ ένα σχολικό και με είχαν καλέσει στον ΟΦΗ. Δεύτερο και πιο βασικό άτομο ήταν ο κύριος Στέλιος Κατρακυλάκης που με είχε δει σε γήπεδα 5Χ5 και με πήρε στην Ελευθερούπολη».
Στον Πανσερραϊκό μετά πώς πήγες;
«Τότε στην ομάδα ήταν ο κύριος Κατσαβάκης. Είχα κάνει ένα πολύ καλό εξάμηνο στη Δ’ εθνική με πολλά γκολ και πολλές ασίστ και είχαμε επιλέξει να κάνουμε σιγά σιγά τα
βήματα. Υπήρξαν πολλές προτάσεις αλλά επιλέξαμε τον Πανσερραϊκό».
Ξεκίνησες το ποδόσφαιρο στα 18. Προφανώς και την τεχνική την είχες αλλά τακτικά σημεία έμαθες σε προχωρημένη ηλικία. Τί παραπάνω θα μπορούσες να είχες πετύχει στην καριέρα σου, αν ξεκινούσες νωρίτερα;
«Εδώ είναι κι ένα σημείο που έχω παρεξηγηθεί σε άλλες συνεντεύξεις λέγοντας ότι “δεν πήρα τις ανάλογες ευκαιρίες στις μεγάλες ομάδες”.
Κατ’ αρχήν να πω ότι ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ και σε θέματα τακτικής και σε θέματα επαγγελματικής νοοτροπίας στο ποδόσφαιρο – όχι στον αθλητισμό.
Όταν ένα παιδί ξεκινάει στα 18 του και στα 22 έχει βρεθεί στον Ολυμπιακό και ήταν ο καλύτερος Ελληνας παίκτης, θεωρώ ότι ομάδες έπρεπε και πρέπει να επενδύουν στους Ελληνες παίκτες. Αυτό ήταν το παράπονο όταν έλεγα ότι δεν στηρίχτηκα.
Δηλαδή όταν δε στηρίχτηκα εγώ, ο Παναγιώτης Λαγός που πήγε στην ΑΕΚ, ο Στέλιος Ηλιάδης που ήταν εξίσου καλός παίκτης… Επίσης έτυχε
να πέσω σε τόσους καλούς παίκτες. Στον Τζόρτζεβιτς, στον Ριβάλντο, Καστίγιο, Οκκάς… Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση από τις “μεγάλες” ομάδες. Λέγοντας αυτό αρχίζουν και σχολιάζουν όλοι ότι αδικήθηκα. Δεν θεωρώ ότι αδικήθηκα, αλλά θεωρώ ότι δεν μπόρεσαν να στηρίξουν τότε τους Ελληνες παίκτες όπως συμβαίνει τώρα, λόγω των προσωπικοτήτων που υπήρχαν τότε».
Πήγες στον Ολυμπιακό στα 22. Φοβήθηκες κάτι; Βρέθηκες τόσο γρήγορα στους πρωταθλητές!
«Δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα αλλά ο τρόπος διαχείρισης σίγουρα μου προσέθετε κάποιο άγχος. Από εκεί και πέρα όποτε έπαιξα πήρα την ευκαιρία όπως και αρκετοί άλλοι νέοι παίκτες, δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Όμως, πιστεύω ότι ήταν πολύ δύσκολα χρόνια για τους Ελληνες παίκτες, γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν τεράστιες προσωπικότητες».
Ίσως να παρεξηγήσεις την ερώτησή μας, αλλά δεν μας κάνεις για άνθρωπος του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Είσαι πολύ ευγενής. Πιστεύεις ότι για να ανταπεξέλθεις σε μια ομάδα όπως είναι ο Ολυμπιακός, που στα αποδυτήρια υπήρχαν και υπάρχουν τόσο δυνατές προσωπικότητες, θα έπρεπε να μην ήσουν τόσο χαμηλών τόνων;
«Ναι, γενικά ήμουν πάρα πολύ χαμηλών τόνων και μάλιστα αρκετές φορές σε σημείο παρεξηγήσεως γιατί ήμουν ένα κλειστό παιδί, ήθελα να κάνω παρέα με 2-3 άτομα. Στον Ολυμπιακό έκανα παρέα με τον Ταραλίδη και τον Καστίγιο. Διάβασα και μια συνέντευξη του Μέλμπεργκ, που ξέρετε πόσο τεράστιος παίκτης είναι, ο οποίος είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Την πρώτη μέρα που πήγε στα αποδυτήρια δήλωσε ότι δεν θέλει να ασχολείται κανένας όπως το ίδιο θα έκανε κι αυτός με τους άλλους. Είχε κάνει τέτοια δήλωση, ήταν ιδιαίτερος.
Εμένα μπορεί να μου έκανε πλάκα ο “Χ” παίκτης και να επηρέαζε όλη τη μέρα μου. Είναι ανάλογα το χαρακτήρα σου».
Το κλίμα στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού πώς ήταν;
«Μια χαρά, άκρως επαγγελματικό».
Από πλάκες; Ποιος έκανε χαβαλέ;
«Εντάξει, εγώ είχα ιδιαίτερη εκτίμηση στον Γεωργάτο γιατί τον θεωρώ κι έναν κορυφαίο παίκτη και ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό και ήταν σ’ ένα πολύ καλό χρονικό σημείο για να χαίρεσαι με όσα έκανε».
Στον Ολυμπιακό πώς σε αντιμετώπισαν οι συμπαίκτες σου;
«Στον Ολυμπιακό, πραγματικά, όλοι οι συμπαίκτες μου πραγματικά με αντιμετώπισαν με σεβασμό. Ακόμη έχω σχέσεις με πολλούς. Το πιο βασικό ήταν το γεγονός ότι με είχαν δηλώσει τραυματία στο ματς με τη Ρόμα. Κι αυτό παρεξηγήθηκε όταν το είπα αλλά είναι η αλήθεια».
Δεν ήσουν δηλαδή;
«Ναι, δεν ήμουν τραυματίας».
Ποιος σε δήλωσε τραυματία;
«Ε, δεν ξέρω…».
Ο Σόλιντ τί προπονητής ήταν;
«Έπαιζε αυστηρά το 4-3-3, ήξερε ότι είχε να αντιμετωπίσει προσωπικότητες και έκανε πάρα πολύ καλή προπόνηση, καινοτόμα για την εποχή. Αν θυμάστε χρησιμοποιούσε πολύ την μπάλα και είχε κάνει εντύπωση σε πολλούς. Στην αρχή χρησιμοποιούσε πολλές ασκήσεις με μπάλα και
ελάχιστο τρέξιμο».
Αρέσει αυτό στους παίκτες.
«Αρέσει, αλλά ήταν πρωτοπόρο τότε».
Το 4-3-3 ήταν κι ένα σύστημα που σου ταίριαζε. Έτσι;
«Ναι, μου ταίριαζε αλλά μπορώ να πω ότι είχα δυσκολίες με κλειστές άμυνες και ήταν λογικό βάσει των χαρακτηριστικών μου. Ήθελα χρόνια να τα δουλέψω. Βέβαια, έπρεπε να δουλέψω από την αρχή τα πάντα, πόσο μάλλον να αντιμετωπίζεις μια κλειστή άμυνα, κυρίως μέσα στο Καραϊσκάκης. Αυτό ήθελε και δουλειά, αλλά δεν μπορείς να τα κάνεις και τόσο γρήγορα… Τον πρώτο χρόνο που πήγα στην προετοιμασία, έφυγα δανεικός. Σε δύο χρόνια μέσα βλέπουμε ο Μασούρας ή ο Τσιμίκας την εξέλιξη που έχουν».
Ποιος είχε παίξει ρόλο για να πας στον Ολυμπιακό;
«Είχα μάνατζερ τον κύριο Χατζηιωάννου και είχε βοηθήσει ο κύριος Σούγγαρης. Εγώ ήμουν επιλογή του Μπάγεβιτς και τη μέρα που πήγα να
ανακοινωθώ, υπέγραψε ο Σόλιντ κι έτσι καθυστέρησε μία ημέρα η μεταγραφή».
Ποιο παιχνίδι δεν θα ξεχάσεις με τον Ολυμπιακό; Αυτό που έπαιξες καλά και αντίστοιχα ποιο ήταν το πιο χάλια ματς σου;
«Αυτό με τον Εργοτέλη που είχαμε νικήσει 1-2 και είχα κάνει το 0-1 και το χειρότερό μου ήταν με τον ΠΑΣ Γιάννινα που είχαμε χάσει 2- 0. Όλη η ομάδα ήταν σε κακή μέρα, εκτός από τον Τοροσίδη».
Είχες δει ποτέ τί σημείωνε ο Σόλιντ;
«Όχι, όχι… Την προπόνηση την έκαναν οι βοηθοί του κι αυτός έκανε επίβλεψη στην ουσία. Ίσως σημείωνε βασικά πράγματα γι’ αυτόν, δεν ξέρω».
Οι σχέσεις του με τους παίκτες του Ολυμπιακού ποιες ήταν;
«Τυπικές… Σκανδιναβός».
Ριβάλντο;
«Ήταν και είναι μια τεράστια προσωπικότητα. Συνεργάστηκα μαζί του και στην ΑΕΚ και ήταν υπόδειγμα επαγγελματία. Θεωρώ ότι είναι μαζί με τους Τζιοβάνι και Τζόρτζεβιτς οι καλύτεροι ξένοι που έχουν περάσει από το ελληνικό πρωτάθλημα».
Είχες επαφές μαζί του;
«Όχι».
Τι χαρακτήρας ήταν;
«Επαγγελματίας 100%. Δεν μιλούσε και αγγλικά, δεν είχε πολλά – πολλά και δεν μπορούσες να του πεις κιόλας. Τί να του πεις;» (γέλια)
Θυμάσαι κάτι από την προπόνηση που να σου έχει μείνει απ’ αυτόν;
«Θυμάμαι ένα 2ήμερο ρεπό που είχαμε στην ΑΕΚ και την 3η μέρα είχαμε τρεξίματα. Ήταν πρώτος στα τρεξίματα απ’ όλη την ομάδα στα 35 του και αυτό αποδεικνύει την καριέρα που είχε».
Στον Ολυμπιακό ήσουν ο πιο γρήγορος παίκτης;
«Πιστεύω ναι».
Στην Εθνική αντρών δεν πήγες.
«Ναι αυτό είναι ένα λεπτό σημείο… Και τώρα αν δεις σχόλια, λένε “αιώνιο ταλέντο”. Ναι, αλλά σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού στηρίζουν τους νέους παίκτες. Παίκτες από τις εθνικές. Εδώ είναι ίσως η μόνη χώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ότι δεν συνεχίζουν και στο ανδρικό ή δεν παίρνουν ευκαιρίες.
Οι Εθνικές είναι η βιτρίνα του ποδοσφαίρου σου. Εδώ θεωρούν τα παιδιά της Ελπίδων μικρά, ενώ στη Γερμανία παίζουν Bundesliga».
Καστίγιο;
«Παικταράς. Μπορούσε να πάρει την μπάλα από την άμυνα και να τους περάσει όλους. Είχε αυτό το άναρχο στιλ που και άρεσε αλλά και του στέρησε να κάνει ακόμα μεγαλύτερη καριέρα που θα μπορούσε να κάνει βάσει των στοιχείων του. Στη Σίτι με τον Ερικσον ίσως να μην δέχτηκαν το στιλ του. Στον Ολυμπιακό το στιλ το αλέγκρο άρεσε. Μαζί με τον Ταραλίδη ο μεγαλύτερος χαβαλές. Το στιλ του άρεσε πολύ στον Ολυμπιακό».
Τζόρτζεβιτς;
«Κι αυτός καλή προσωπικότητα, πραγματικός αρχηγός».
Φέλιξ Μπόρχα;
«Εντάξει… άστο! Εμένα δεν μ’ άρεσε καθόλου. Και νομίζω ότι γενικά στον Ολυμπιακό δεν μπορούσε να βοηθήσει, με τους παίκτες που υπήρχαν».
Στον Ολυμπιακό υπήρχαν οι κλίκες όπως λένε;
«Ε, ρε παιδιά αυτά παντού υπάρχουν».
Κόκκαλης;
«Εντάξει, μια τεράστια μορφή για το ελληνικό ποδόσφαιρο και βοήθησε πάρα πολύ τον Ολυμπιακό».
Τα φακελάκια με τα πριμ, πριν από τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, εσύ τα έζησες;
«Ισχύει, αλλά εγώ δεν έτυχε να είμαι παρών σε κάποια απ’ αυτά. Την πρώτη σεζόν ήμουν δανεικός, τη δεύτερη ήταν πιο μαζεμένα».
Και φεύγεις από τον Ολυμπιακό…
«Είχα 20 συμμετοχές, 10 βασικός, 10 αλλαγή με 3 γκολ. Μου προτάθηκε να με δώσουν δανεικό αλλά αποφασίσαμε να λύσουμε τη συνεργασία μας και έτσι πήγα στην ΑΕΚ του Φερέρ».
Ήσουν και στο ματς με τη χειρονομία του Ριβάλντο. Πρόσφατα δήλωσε πως αυτήν την κίνηση δεν την έκανε για τον κόσμο αλλά για κάποιους στην τότε διοίκηση. Ξέρεις κάτι;
«Καλά, ναι… Γιατί αγαπήθηκε και πάρα πολύ. Δεν ξέρω για ποιους το έκανε αυτό όμως».
Η ΑΕΚ πώς τα κατάφερε και έφτασε να «χτυπάει» πρωτάθλημα;
«Είχαμε προσωπικότητες όπως ο Ριβάλντο, ο Λυμπερόπουλος, ο Καφές, ο Ζήκος, ο Δέλλας, ο Παπασταθόπουλος, ο Μαντούκα, ο Σέζαρ… Ήταν μια ομάδα που είχε τα φόντα και είχε στηθεί για να πάρει πρωτάθλημα. Συν τις άλλοις είχε και έναν καλό προπονητή. Δεν σημαίνει ότι επειδή δεν έβλεπε κάποια πράγματα δεν ήταν και καλός προπονητής».
Για τον Ντέμη τί γνώμη έχεις;
«Ήταν η καλύτερη χρονιά της ΑΕΚ τότε κι αν έπαιρνε το πρωτάθλημα θα άλλαζε το ρου της ιστορίας της. Ο Ντέμης μου είχε πει “σε γουστάρουμε, θέλουμε να βοηθήσεις την ομάδα”».
Ο Ριβάλντο ήταν το ίδιο κλειστός και στην ΑΕΚ;
«Α, εκεί είχε κάπως λυθεί… Με τους Βραζιλιάνους έκανε πιο πολύ πλάκα. Κι ο Σέζαρ ήταν πολύ κλειστός. Γενικά στον Ολυμπιακό, όμως, ήταν πολύ πιο επαγγελματικά τα πράγματα. Ήταν πιο μαζεμένοι».
Ο Φερέρ ως προπονητής δεν σε βοήθησε;
«Εντάξει, στην προετοιμασία δεν ήμουν αυτός που έπρεπε, αλλά σε όποιο ματς με έβαλε κάτι έδωσα».
Ο καλύτερος προπονητής που είχες ποιος ήταν;
«Ο Σόλιντ ήταν ένας πολύ καλός προπονητής, αλλά στον Ολυμπιακό δεν μπόρεσε να κάνει αυτά που ήθελε. Δεν ξέρω για ποιους λόγους δεν τα κατάφερε».
Εσένα σε βοήθησε;
«Δεν με βοήθησε αλλά μου άρεσε πολύ η μεθοδολογία του και η προπόνηση που έκανε. Είχε σταθερά μια φιλοσοφία για επιθετικό ποδόσφαιρο και ακολουθούσε έναν σχηματισμό (4-3-3) που τον υποστήριζε».
Πότε κατάλαβες «τί εστί ποδόσφαιρο» τακτικά;
«Όταν πήγα στη Γερμανία, στα 26 μου, αντιλήφθηκα. Μέσα από την προπόνηση και τους αγώνες κατάλαβα τί μου έλειπε ως παίκτης. Ήταν ένα πολύ σκληρό πρωτάθλημα, στην κάθε προπόνηση έφτανες στα όριά σου και εκεί κατάφερα να εξελιχτώ».
Προπονητής ο Λίνεν;
«Ναι, ο Λίνεν, ο οποίος με ήθελε στον Πανιώνιο όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό και πριν πάω στην ΑΕΚ. Του άρεσαν τα χαρακτηριστικά μου και αυτός ήταν που μεσολάβησε για να πάω στη Μόναχο».
Πώς ήταν;
«Ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μιλούσε πέντε γλώσσες, επικοινωνιακός και καλός άνθρωπος».
Ποιος προπονητής σε άγγιξε πιο πολύ και σε έκανε να παίζεις γι’ αυτόν;
«Αυτό ήταν ένα θέμα που είχα… Μετά την Καλαμαριά, όπου μπόρεσα να δεθώ με την ομάδα, στις υπόλοιπες ομάδες επειδή καθόμουν μόνο έναν χρόνο, δεν μπορούσα να ενταχθώ εύκολα στην ομάδα κι αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό που μου έλειπε. Ήθελα χρόνο προσαρμογής κι αυτό απορρέει από το γεγονός ότι είμαι κλειστός ως χαρακτήρας».
Ο χαρακτήρας που έχεις θεωρείς ότι ταίριαζε με τον χαρακτήρα που πρέπει να έχει ένας ποδοσφαιριστής; Έπρεπε να είσαι πιο εγωιστής; Πιο ατίθασος;
«Ναι, ίσως μου έλειπε αυτό. Ίσως πιο τσαμπουκάς, πιο εγωιστής. Δεν μπορούσα να καταλάβω τη λειτουργία μιας ομάδας, δυσκολευόμουν. Την κατάλαβα στην πορεία».
Όταν λέω ότι αδικήθηκα, εννοώ ότι περιμένω από τον Ολυμπιακό ή τον “Χ” Ολυμπιακό να στηρίξει έναν παίκτη της Ελπίδων. Άσχετα με τους τεράστιους παίκτες που έχει ή είχε. Τώρα βλέπουμε ότι θέλοντας και μη τα στηρίζουν τα νέα παιδιά. Έτσι πρέπει να γίνεται».
Πώς βίωσες τη μετάβαση από την Ελλάδα στη Γερμανία; Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς;
«Εκεί ένιωθες ότι είσαι ποδοσφαιριστής. Ήσουν όλη μέρα στο γήπεδο. Παίζαμε με μέσο όρο 40.000-45.000 φιλάθλους στο πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας. Πολύ δύσκολο πρωτάθλημα. Είχα όλες τις ανέσεις και ήταν η καλύτερή μου εμπειρία ως ποδοσφαιριστής».
Τί θεωρείς ότι άλλαξε στο ποδόσφαιρο από τότε που αγωνιζόσουν μέχρι σήμερα;
«Δεν υπάρχουν προσωπικότητες στις περισσότερες ομάδες. Ο Ολυμπιακός έχει ανέβει επίπεδο, ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να αλλάξει και σιγά, σιγά το καταφέρνει. Η ΑΕΚ βρίσκεται σε φάση αναδιάταξης. Είναι άδικη η κριτική στον Μελισσανίδη, διότι ξεχρέωσε την ομάδα, ετοιμάζει νέο γήπεδο, έφτιαξε προπονητικό κέντρο. Ξέρουμε ότι η ΑΕΚ πρέπει να παίρνει πρωταθλήματα, αλλά δεν μπορούν να γίνουν όλα μαζί. Ο Αλαφούζος ξεχρεώνει την ομάδα».
Θεωρείς άδικη την κριτική στον Αλαφούζο;
«Το ίδιο γινόταν και με τον Βαρδινογιάννη. Πολύ άδικη κριτική. Τα άκουγε. Θα κάνω μια σύγκριση. Ο Κόκκαλης αποφάσισε να φέρει τον Ριβάλντο στα 33 και έβγαινε ο καλύτερος παίκτης στην Ελλάδα και από την άλλη ο Παναθηναϊκός έφερνε τον Πάουλο Σόουζα, ένα τεράστιo δεκάρι. Τον Μπίσκαν ως πρωταθλητή Ευρώπης, τον Κονσεϊσάο που αν δεν κάνω λάθος ήταν ακόμα στην εθνική Βραζιλίας. Δεν μπορούσαν να κάνουν αυτά που έκανε ο “Χ” Ριβάλντο στον Ολυμπιακό. Και ήταν 33. Κι ο άλλος ξόδευε χρήματα. Έδινε λεφτά. Θεωρείτε ότι ήταν καλό που έφυγε από τον Παναθηναϊκό ο Βαρδινογιάννης; Εγώ όχι».
Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στην καριέρα σου;
«Ο Ριβάλντο».
Ο πιο δύσκολος αντίπαλος;
«Ο Σνάουτσνερ και ο Πάντος».
Πότε ένιωσες ότι αρχίζει να φθίνει η καριέρα σου;
«Όταν είχα τον τραυματισμό στο Αγρίνιο. Έπαιξα όλα τα ματς τον πρώτο χρόνο. Μετά τραυματίστηκα. Έπαθα θλάση στον τετρακέφαλο. Ήταν ο πρώτος μου σοβαρός τραυματισμός. Έχασα γι’ αυτόν τον λόγο και ένα τριετές συμβόλαιο στην Ίνγκολσταντ. Είχα πάει μια μέρα για δοκιμή, έπαθα υποτροπή και τότε άρχισα να καταλαβαίνω πως έπρεπε να γυρίσω. Ήμουν 28-29. Έπαιξα ένα χρόνο στον Βόλο και μετά γύρισα στην Καβάλα».
Επηρεάστηκες ψυχολογικά που άρχισε να παίρνει τέτοια τροπή η καριέρα σου;
«Ήταν δύσκολο μετά τον τραυματισμό. Ενώ ήμουν πάντα στην Α’ Εθνική, ξαφνικά δεν μπορούσα να βρω ομάδα. Ετοιμαζόμουν για μια δοκιμή δύο και τρεις μήνες και στην πρώτη ώρα της προπόνησης έχασα ένα ακόμη συμβόλαιο που θα με κρατούσε εκεί που ήθελα, στο εξωτερικό».
Επισκέφθηκες κάποιο ψυχολόγο; Ένιωσες ότι χρειαζόσουν βοήθεια;
«Όλοι είμαστε για ψυχολόγο. Όταν έχεις να διαχειριστείς δημοσιογράφους, φιλάθλους, πίεση πρωταθλητισμού, καταπίεση να μην βγεις, να μην φας… Μπορεί να είναι ευλογία το να είσαι ποδοσφαιριστής, αλλά υπάρχουν και δυσκολίες. Όπως σε όλες τις δουλειές».
Υπήρξε ποτέ η στιγμή που να ήθελες να αλλάξεις δουλειά λόγω αυτής της πίεσης;
«Όχι, ποτέ».
Έβγαλες χρήματα από το ποδόσφαιρο;
«Ναι είμαι ικανοποιημένος».
Πώς εξηγείς το γεγονός ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές με λάμψη στο παρελθόν, φτάνουν σε μια ηλικία που δεν έχουν χρήματα;
«Κακές επενδύσεις, κακή διαχείριση. Εμένα με βοηθούσε πολύ ο πατέρας μου, ήταν τραπεζικός. Μέχρι να νιώσει ότι ωρίμασα, διαχειριζόταν τα χρήματά μου. Ήταν βασικό για να κρατήσω χρήματα».
Πήραν ποτέ αέρα τα μυαλά σου;
«Ποτέ. Αν και κάποιες φορές ίσως να έπρεπε να αντιδράσω διαφορετικά. Στην Καλαμαριά ένιωθα πιο άνετα και γι’ αυτό έβγαζα κι αυτό το πρόσωπο. Βέβαια στην ΑΕΚ, στο γκολ που είχα βάλει στο UEFA με την Ελφσμποργκ ξέσπασα (είχε κάνει το 1-1 μπαίνοντας αλλαγή). Πριν μπω σε εκείνο το παιχνίδι ο Φερέρ μου είχε πει κάποια πράγματα που δεν λέγονται σε ποδοσφαιριστή που θέλεις να σε βοηθήσει. Γι’ αυτό και είχα ξεσπάσει στο γκολ».
Σε είχε θίξει;
«Είχε πει πράγματα που δεν λέγονται, απλά. Χάναμε 1-0 και αποφάσισε να με βάλει. Με ειρωνεύτηκε τη στιγμή που με έβαζε».
Θέλεις να μας πει τι σου είπε;
«Ότι αν δεν πάω καλά, δεν πρόκειται να ξαναπαίξω ούτε δευτερόλεπτο μαζί του. Αυτό δεν λέγεται σε έναν ποδοσφαιριστή που θέλεις να σε βοηθήσει».
Μετά τί σου είπε;
«Τίποτα. Πανηγύρισα έτσι έξαλλα και μετά έγραφαν ότι το έκανα γιατί δεν πίστευα πως έβαλα εγώ γκολ. Πολλές φορές και οι δημοσιογράφοι γράφουν κάποια πράγματα, χωρίς να ξέρουν τί ισχύει και τι μπορεί να βρίσκεται στην ψυχή του κάθε αθλητή».
Στη διάρκεια των αγώνων που συμμετείχες, ένιωθες ότι παίζεις με πάθος;
«Όχι. Θεωρούσα ότι αφού σε παίρνει μια ομάδα, πρέπει να σε στηρίξει κιόλας. Κι αυτό ήταν λάθος. Όταν έμπαινα, δεν θεωρώ πως ήμουν όπως ο Πάντος. Να δώσω δηλαδή και την ψυχή μου. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Αυτομάτως έμπαινε η σύγκριση με Τζόρτζεβιτς, Ριβάλντο, Καστίγιο, Οκκά, Κωνσταντίνου. Δεν μπορούσα να φτάσω την ποιότητά τους και ίσως να μην μπορούσαν να με προστατέψουν. Ίσως χρειαζόταν έξτρα πάθος για να κερδίσεις περισσότερο σεβασμό. Μπορεί».
Στην Καλαμαριά θεωρείς ότι έκανες τα καλύτερα παιχνίδια σου;
«Ναι, αλλά και στη Γερμανία. Πάνω που τα πήγαινα καλά, είχα βάλει τρία γκολ και είχα δώσει αρκετές ασίστ, δέχτηκα κόκκινη κάρτα και με τιμώρησαν με έξι αγωνιστικές. Μια φορά έπαιξα με πάθος και δέχτηκα κόκκινη κάρτα (γέλια…). Ήταν η μοναδική φορά που με εκνεύρισε άνθρωπος σε ένα παιχνίδι. Γίνεται μια κάθετη πάσα, ο στόπερ της αντίπαλης άμυνας έρχεται και μου παίρνει τη μπάλα. Εγώ θεωρώ πως μου έχει κάνει φάουλ. Ενώ είμαι πεσμένος, έρχεται πάνω μου ο διαιτητής και μου φωνάζει “σήκω. Κάνεις θέατρο”. Εκείνη τη στιγμή νευριάζω, σηκώνομαι και αρχίζω να κυνηγάω τον στόπερ. Του κάνω ένα τάκλιν από πίσω, το οποίο δεν θεώρησα πως είναι τόσο δυνατό. Όταν είδα πάλι τη φάση στην τηλεόραση, κατάλαβα πως ήταν εκτός φάσης. Είχε ήδη τσιμπήσει τη μπάλα κι εγώ τον χτύπησα μετά από ένα δευτερόλεπτο. Και μάλιστα ήμουν έξαλλος όταν μου έδωσε κόκκινη. Είχε δίκιο όμως. Ενώ είχα πρόταση για ανανέωση, ξεκίνησα να έχω προβλήματα».
Τον τελευταίο καιρό είχαν γίνει διάφορες καταγγελίες αθλητών για συμπεριφορές προπονητών. Βίωσες εσύ κάτι αντίστοιχο;
«Στα ατομικά αθλήματα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προπονητές ήταν πιο αυταρχικοί. Αυτό νομίζω το γνωρίζουν όλοι. Όχι μόνο στα ατομικά αθλήματα, και στο ποδόσφαιρο κάποιοι προπονητές είναι κάθετοι σε κάποια πράγματα. Είναι ένα λεπτό θέμα».
Πώς βιώνεις σήμερα τη ζωή μετά το ποδόσφαιρο;
«Ήταν δύσκολα, ειδικά για 1 – 1,5 χρόνο. Ακόμα κάποιες φορές αναπολώ».
Τί σου λείπει περισσότερο;
«Η καθημερινότητα. Το έκανα από έξι ετών. Όχι το ποδόσφαιρο, γενικότερα τον αθλητισμό».
Ποιο γκολ θα ήθελες να πανηγυρίσεις ξανά;
«Εκείνο με την ΑΕΚ στην Ευρώπη».
Ποιο γκολ θα ήθελες να είχες βάλει;
«Η μεγαλύτερη ευκαιρία μου για να αλλάξει η ιστορία μου ως παίκτης ήταν σε αγώνα Ολυμπιακός – ΑΕΚ στο Καραϊσκάκης. Με τον Ριβάλντο είχαμε βγει δύο εναντίον ενός στο 70′ – 75′. Ο Ολυμπιακός είχε βγει όλος μπροστά γιατί ήταν έξι βαθμούς πίσω μας. Μπορούσα να τελειώσω τη φάση μόνος μου, αλλά προτίμησα να δώσω τη μπάλα στον Ριβάλντο».
Προφανώς το έχασε;
«Πήγε να κερδίσει φάουλ. Ήρθε όμως στα αποδυτήρια σε ‘μένα, για να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο του, και ήταν σαν να απολογήθηκε. Δεν μου ζήτησε συγγνώμη. Μου έδειξε να καταλάβω ότι εκείνος έφταιγε».
Αισθάνθηκες ότι δίνοντας τη μπάλα στον Ριβάλντο θα σιγούρευες το γκολ;
«Ναι. Δεν θα πω ότι ένιωσα φοβία. Ίσως να ήταν και έλλειψη εμπιστοσύνης. Θεωρώ ότι αν το τελείωνα μόνος και έβαζα γκολ, θα άλλαζε όλη μου η καριέρα».
Σε όλη αυτή σου την πορεία ως ποδοσφαιριστής, ποια ήταν η σχέση σου με τους γονείς σου; Τί σου έλεγαν; Τί σε συμβούλευαν;
«Δεν ήταν άνθρωποι του χώρου, του ποδοσφαίρου. Ο πατέρας μου δυσκολευόταν να βρει τις ισορροπίες, να με βοηθήσει. Έκαναν όμως την προσπάθειά τους».
Ποια ήταν η σχέση σου με τους συμπολίτες σου το διάστημα που ήσουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, που έπαιζες σε μεγάλες ομάδες;
«Είχα την αποδοχή του κόσμου, αλλά να σας πω την αλήθεια εμένα με ενοχλούσε αυτό. Προσπαθούσα να το διαχειριστώ. Λόγω χαρακτήρα δεν ήταν εύκολο για εμένα».
Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον;
«Τώρα ασχολούμαι με την προπονητική επαγγελματικά. Είμαι προπονητής στον Αετό Οφρυνίου , έχω βγάλει και σχολή αναλυτή. Όταν πάρεις την ευκαιρία σου, θεωρώ ότι πρέπει να είσαι έτοιμος. Νιώθω ότι έχω αποκτήσει τις γνώσεις για να εργαστώ σε επαγγελματικό επίπεδο και να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις που έχω αποκτήσει».
Ως προπονητής; Ως αναλυτής;
«Δεν μου είναι ακόμα ξεκάθαρο, θα το δείξει ο χρόνος. Μου αρέσει η προπονητική. Αλλά προπονητική χωρίς ανάλυση δεν γίνεται και γι’ αυτό το έκανα».
πηγή: gazzetta.gr
