Είμαι εδώ και σε κοιτώ
Κείμενο του Άγγελου Τσανάκα
Δεν “έφυγε” η Βασιλική….ποτέ της δεν έφυγε η Βασιλική κι ας έτσι νομίζουν όλοι….κι ας έτσι λένε και κάπως το πιστεύουν κιόλας….το ξέρουν όμως… το ξέρουν κι ας μέσα τους το κρύβουν… το ξέρουν πώς η Βασιλική ακόμα εδώ είναι….όλοι το ξέρουν πώς εδώ είναι και πώς ποτέ δεν πρόκειται να φύγει…. εδώ στον τόπο της γυρνά… στις πλαγιές και στα λαγκάδια… στις καστανιές στα έλατα και στις οξιές… στου μεγάλου βράχου που στέκει αιώνες ψηλά εκεί στο μεσοβούνι απάγκιο βρίσκει η όμορφη Βασιλική σα κουραστεί απ’ την απότομη ανηφοριά… στα ριζά του βράχου κάθεται ως να πάρει τις ανάσες της… και σα ξεκούραση απολαύσει, ψηλά στη κορφή του ανεβαίνει και το χωριό της αγναντεύει….το πατρικό της σπίτι… τ’ αδέρφια της και τους γονείς της κι ανάμεσά τους τον εαυτό της βλέπει…κι εκείνον… εκείνον….εκείνον που για εκείνον θέλησε το δηλητήριο να πάρει…. στα μάτια τον κοιτά….στα μάτια… στα μάτια του…. δεκαεννιά ήταν χρονώ η Βασιλική… κορίτσι… γυναίκα…. το παραθείο…το βρωμερό γλοιώδες κίτρινο υγρό που σα τα πιεις σου κόβει την ανάσα και τη καρδιά σου σταματά… κι αυτή, η Βασιλική, τη καρδιά της χρόνο πολύ σε εκείνον την είχε χαρίσει… κι είχε πονέσει η καρδιά της πολύ…. γιατί έχει σάρκα η καρδιά… κι η ψυχή της….κι εκείνη σάρκινη είναι και μάτωσε και πόνεσε… το παραθείο… δεκαεννιά χρονώ…
Και πέρασαν χρόνια πολλά και η Βασιλική είναι ακόμα εδώ, τη βλέπω, την ακούω, την αγγίζω…
Δεν θα φύγει η Βασιλική….ποτέ δεν θα φύγει η Βασιλική κι ας έτσι όλοι νόμισαν….κι ας έτσι έλεγαν και κάπως το πίστευαν κιόλας….το ήξεραν όμως… το ήξεραν κι ας μέσα τους το έκρυβαν… το ήξεραν πώς η Βασιλική ήταν ακόμα εκεί….δεκαεννιά χρονώ ήταν… δεκαεννιά χρονώ είναι και τώρα ….
Η γεύση της πικρή….με κρατά αγκαλιά και προχωρά με προσοχή στη κατηφοριά…γλιστρούν οι πέτρες… από το εκκλησάκι της Παναγίας κατεβαίνει…η γεύση της πικρή … ήπιε το δηλητήριο… για εκείνον… με κοιτά στα μάτια…. τα σωθικά της καίνε…αφροί γεμίζουν τα φιλημένα κοριτσίστικα χείλη της…
Και είναι εδώ… εδώ είναι η Βασιλική… δεκαεννιά χρονώ…
Την κοιτώ στα μάτια… υγρά τα μάτια της… λάμπουν….διάφανα…πιο διάφανα κι απ’ το γυαλί… κι ο έρωτας….ο έρωτας θάνατος..
Παραισθήσεις στις μέρες του Σποριά, τρεις του μήνα, 2022
*****
Δεν είναι πια εδώ κανείς, φευγάτοι όλοι είναι και είναι όλοι τους εδώ…. εδώ ανάμεσά μας τριγυρνούν..….
