Είναι υπέροχο να ακούς

Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας

Δεν θέλω να ακούω αυτά που άκουγα από παιδί,

αυτά που έπρεπε λέει να κάνω,

από μεγάλους να τ’ ακούω

γιατί εγώ μικρός δεν ήξερα και έπρεπε να μάθω,

απ’ αυτούς να τα ακούω που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολύξερους – σοφούς

που είχαν έτοιμες κουβέντες,

συμβουλές κονσέρβες,

και που σαν σκοπό τους είχαν,

ένα ακόμα ανδρείκελο να φτιάξουν.

Δικό τους.

Δεν θέλω να ακούω ανθρώπους να μιλούν

γι αυτά που οι «αμόρφωτοι» οι άλλοι δεν γνωρίζουν

και μόνο αυτοί τα ξέρουν όλα.

Δεν θέλω να ακούω να μου μιλούν άνθρωποι βολεμένοι, που όλα καλά τα βλέπουν στη ζωή, γιατί, έτσι τους συμφέρει.

Δεν θέλω να ακούω ανθρώπους που δεν τρίφτηκαν με την γη, δεν πόνεσαν, τα πόδια τους δεν μάτωσαν από τις πέτρες και τα άγρια τα σκίνα,

που το πρωί δεν ξύπνησαν ποτέ για να δουλέψουν.

Δεν θέλω ούτε κουβέντα απ’ αυτούς που αφ’ υψηλού κοιτούν τους άλλους,

που ποτέ δεν έσβησαν τη δίψα τους με νερό από παγούρι, ζεστό, ανάκατο με ίδρω,

ζεστό από του κάμπου τον καυτό τον ήλιο

και που ποτέ τους δεν πιάσαν με βρώμικα χέρια το ψωμί την πείνα τους να απαλύνουν, να ξεχάσουν.

Βρώμικα τα χέρια τους από της γης το χώμα, μα καθαρά από την γλίτζα, την σαπίλα.

Σιχαίνομαι να ακούω κύριους καλοβαλμένους μέσα σε κοστούμια – φέρετρα με μυρωδιά λιβάνι,

με γραβάτες μοδάτες και με τα «ξεβλαχεμένα» τους φιρμάτα μπλουζάκια,

να μιλούν για μια δίκαιη κοινωνία.

Δεν θέλω, δεν αντέχω, να βλέπω κυρίες τεντωμένες

με ταγιέρ του τάδε οίκου

που το πρόσωπό τους και η καρδιά τους μια σύσπαση μονάχα μπορούν να κάνουν, αυτή της σιχασιάς, γιατί μονάχα αυτή γνωρίζουν,

αυτή,

αυτή της σιχασιάς για του δρόμου τα βρώμικα παιδιά.

Κι έπειτα με τέχνη περισσή να φορούν την μάσκα τής ψευτιάς.

Να μιλούν με λύπη ψεύτικη, για πείνα και για φτώχεια.

Το χέρι τους στην τσέπη τους να  βάζουν για να βγάλουν τα κλεμμένα …. δωρεές …… γκαλά και δεξιώσεις ….. και έρανοι.

Δεν τα αντέχω όλα αυτά…..

Αποστροφή και αηδία είναι τα συναισθήματα μου φίλε όταν μου μιλάς για τους ξενιτεμένους εργάτες, τους γονείς και τους παππούδες μας, και για τους ξενιτεμένους νέους επιστήμονες….τα παιδιά μας….τα εγγόνια μας…..εσύ να μου μιλάς, ναι εσύ….εσύ που τα έδιωξες και έκλεψες τα όνειρά τους.

Απέχθεια βαθιά μού προκαλείς φίλε μου εσύ, εσύ που μιλάς για το “δίκιο” του εργάτη, του αγρότη για τον τίμιο αγώνα τους και για όλους αυτούς που για χρόνια πολλά ξυπνάνε το πρωί για τις δουλειές τους, για το μεροκάματο……άγνωστη για σένα λέξη.

Εσύ πολιτικέ, εσύ ευνοημένε απ’ την ζωή, εσύ προσκυνητή, εσύ παρατρεχάμενε, εσύ υποκριτή, εσύ που τόσο όμορφα τα λες κι ύστερα όλα τα ξεχνάς, εσύ που την ζωή δεν γνώρισες παρά μονάχα μέσα από την αμόλυντη την σφραγισμένη γυάλα σου……

εσύ…. εσύ…. εσύ…ναι, εσύ….

Δεν μου πηγαίνουν τα λόγια σας, βρωμούνε μούχλα και σαπίλα.

Δεν γουστάρω να σας ακούω άλλο.

Δεν καταφέρατε «δικόν» σας να με «φτιάξετε», κι είναι πολλοί οι ανυπάκουοι, να ξέρετε. Τα κοστούμια σας δεν φόρεσα ποτέ.

Με τις πανάκριβες γραβάτες σας, λάφυρα κλοπής από τις βίλες σας, καθάρισα τα πάνινα παπούτσια μου, που τα λέρωσα όταν τυχαία μια φορά πέρασα και πάτησα στον δρόμο έξω από την αίθουσα των φιλανθρωπικών σας δεξιώσεων.

Δεν θέλω πια να σας ΑΚΟΥΩ άλλο.

Θέλω να ακούω να μιλούν άνθρωποι με ρούχα βρώμικα από της γης το μαύρο χώμα, μουσκεμένους από τον τίμιο τής δύσκολης δουλειάς τους τον ιδρώτα και όχι από τα βρώμικα ψεύτικα δάκρυά σας.

Θέλω μονάχα να ακούω να μιλούν, παιδιά, αλήτες, νοικοκυρές με τις ποδιές στις γειτονιές και στα χωριά, άνδρες που ξύλα για τον χειμώνα απ’ τα βουνά στις πλάτες κουβαλούν, γριές στις γειτονιές με τα εγγόνια τους.

Θέλω γερόντους να ακούω να μιλούν με τις σπασμένες τους φωνές στα πάρκα στα παγκάκια, και “δόξα τω Θεώ” να λεν για τ’ άδικο του κόσμου τούτου.

Αγόρια και κορίτσια να μιλούν και να γελούν ν’ ακούω θέλω, και με τον έρωτα να παίζουν, να φλερτάρουν κι όνειρα πολλά να κάνουν.

Θέλω να ακούω μωρά, παιδιά, γέροντες και νέους να κλαίνε να γελούνε και τ’ αηδόνια να ακούω θέλω…..

Τα αηδόνια να ακούω θέλω,

πάνω στα ψηλά βουνά το χάραμα….

Και είναι υπέροχο να ακούς……