Οι περισσότεροι γνωρίζουμε και θα το συναντάμε στο μέλλον συχνότερα, τις απαιτήσεις της Τουρκίας και στα εμπόδια που βάζει σχετικά με τα κοινά σύνορα της Ελληνικής ΑΟΖ με αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Απαιτήσεις και εμπόδια που θα είχανε ξεπερασθεί, εάν το Ελληνικό κράτος, των 10.000.000 πολιτών μέλος του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. του EUROGROUP κλπ ακολουθούσε το 2003 την ιστορική απόφαση της ημικατεχόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας των 600.000 Ελληνοκυπρίων.
Η διεθνής συμφωνία για το δίκαιο των θαλασσών, που όριζε τις ΑΟΖ των κρατών, υπογράφτηκε το 1982, το 1995 έγινε στοιχείο του Ελληνικού Δικαίου, και το 1998 της Ε.Ε. Αξιοποιώντας αυτά τα δεδομένα ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, κήρυξε την αποκλειστική Οικονομική Ζώνη συνολικά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλα τα κράτη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας, εκτός της Τουρκίας, αναγνώρισαν αμέσως την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στην Ελλάδα οι πολίτες ενημερώθηκαν από τον τύπο για το σημαντικό αυτό γεγονός, χωρίς όμως η ενημέρωση αυτή να συμπεριλαμβάνει την έννοια και την αξία της ΑΟΖ για τα Εθνικά συμφέροντα. Μάλλον από κάποιους κοροϊδεύτηκε σαν «μόδα των ΑΟΖ».
Η απόφαση αυτή του Τάσσου Παπαδόπουλου, ήτανε μια κίνηση ευφυούς πολιτικού, ο οποίος αξιοποίησε υπέρ της χώρας του, το διεθνές δίκαιο, και την τότε υπάρχουσα κυβερνητική αβεβαιότητα στη Τουρκία.
Το 2002-2004 ήτανε στη Τουρκία το σημείο εκείνο που το κεμαλικό καθεστώς, παρέδιδε τη διακυβέρνηση σ’ ένα ισλαμικό, μη εμπιστευόμενο το ένα το άλλο. Το κόμμα του Ερντογάν είχε κερδίσει τις εκλογές το 2002, αλλά εκείνος ήτανε στη φυλακή από τους κεμαλιστές, και μέχρι τον Μάρτη του 2003 προσωρινός πρωθυπουργός ήτανε ο Γκιούλ.
Εκμεταλλευόμενος υπέρ της Χώρας του τη συγκυρία ο Τάσσος Παπαδόπουλος, το 2003 αποφάσισε, πήρε τη πρωτοβουλία και έπεισε τον πρόεδρο της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ να συμφωνήσουνε σε ΑΟΖ με βάση τη μέση γραμμή. Ταυτόχρονα προσεγγίστηκε και η Ελλάδα.
Ο Μουμπάρακ ήταν έτοιμος για συμφωνία τριμερούς σημείου (Ελλάδας- Κύπρου- Αιγύπτου) και οριοθέτησης ΑΟΖ και με την Ελλάδα. Η Ελλάδα όμως, όχι μόνο κλώτσησε την ευκαιρία, αλλά πίεσε τη Κύπρο για να “τραβήξουν” μέσα το προς την Ελλάδα δυτικό όριο της συμφωνίας Κύπρου-Αιγύπτου για να μην ενοχληθεί η Τουρκία.
Φαίνεται καθαρά αποτυπωμένο στο χάρτη των ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, η τότε Ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε η συμφωνία Αιγύπτου-Κύπρου να συμπεριλαμβάνει και ν’ αναγνωρίζει την διεθνώς αποδεκτή επήρεια του συγκροτήματος νήσων του Καστελόριζου για να μην ενοχληθεί η Τουρκία, και πίεζε τη Κυπριακή Δημοκρατία να μην οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Μια τεράστια και αδιευκρίνιστη ακόμη Εθνική υποχώρηση, που οδήγησε την Αίγυπτο από το 2005 που άρχισαν οι συνομιλίες της για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Ελλάδα, να είναι επιφυλακτική, και να βρει έτσι χρόνο η Τουρκία να αντιπροτείνει τις δικές της προσφορές προς την Αίγυπτο, και γενικά να χαθεί η ευκαιρία, και να γίνει μια «μερική οριοθέτηση» το 2020.
Θυμίζω ότι τότε που γινόταν η διαπραγμάτευση Κύπρου-Αιγύπτου (2002-2003), πρωθυπουργός ήτανε ο Κώστας Σημίτης και ΥΠ.ΕΞ ο Γιώργος Παπανδρέου και προτεραιότητες είχανε οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα δάνεια των εργολάβων και καναλαρχών, «όποιος τρώει δεν μιλάει», η τραπεζική δανειακή ευημερία μας, το δόγμα «νέα ισορροπία Ελλάδας-Τουρκίας» που προέβλεπε το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν στην Ανατολική Μεσόγειο, και οι ψευδαισθήσεις της ένταξης μας στον «σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.».
Το τι ακολούθησε αυτές τις ψευδαισθήσεις το ζούμε μέχρι σήμερα. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι τα σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα τουρκικών απαιτήσεων, εκβιασμών και απειλών στην Ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσανε να μην υπάρχουνε, εάν η τότε κυβέρνηση Σημίτη στην Ελλάδα είχε λίγο παραπάνω μυαλό, από το απαιτούμενο για τα Ολυμπιακά στάδια και τη στέγη Καλατράβα, και αν δεν αποφάσιζαν κάποιοι στην Ελληνική πρωτεύουσα ν’ αφήσουν στα χέρια της Τουρκίας και των ευρωπαίων υποστηρικτών της το μέλλον και τη ενοποίηση του Ελληνισμού στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
