Ένα μήνα μετά την 7η Οκτώβρη: Μια συνέντευξη του Φίλιππου Καλομενίδη από τη Σαρδηνία

Πριν από ένα μήνα, η 7η Οκτώβρη: το ρήγμα στην πολιορκία της Γάζας από την πλευρά της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Για τις δυτικές κυβερνήσεις, τα συστημικά ΜΜΕ και πάρα πολλούς Ευρωπαίους ειρηνιστές, υποστηρικτές της παλαιστινιακής υπόθεσης, επρόκειτο για “μια τρομοκρατική επίθεση”. Στο συνοπτικό, “ποιητικό και αιρετικό” γραπτό σου “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” (που δημοσιεύθηκε στα ιταλικά από το Παρατηρήτηριο Καταστολής [Osservatorio Repressione] στις 20/10/2023 κι έπειτα στα ελληνικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στις 5/11/2023), ήδη από τον τίτλο χρησιμοποιείς τη λέξη “επανάσταση”.

Μια λέξη που δεν συμμερίστηκαν όλοι. Αντίθετα… Πιστεύω ότι έδωσα φωνή σε μια διάχυτη συνειδητοποίηση. Για να γίνει ορατό το προφανές γεγονός πως περί επανάστασης πρόκειται, στους προσεκτικότερους στάθηκαν αρκετές οι πολλές λυρικές εικόνες, οι διαρθρώσεις του σκεπτικού μου ή και μονάχα δυο προτάσεις απ’ όσα έγραψα:

“Μια ανατροπή που πάει πέρα από την ωφελιμιστική και τακτικίστικη λογική του πολέμου και δεν μπορεί χυδαία να ονομάζεται «πόλεμος». Όπως όλες οι σπάνιες εκρήξεις που φέρνουν στην επιφάνεια μια νέα έννοια του ανθρώπινου, πρέπει να ονομαστεί με τη λέξη «επανάσταση»”.

Η Παλαιστινιακή 7η Οκτώβρη βάζει φωτιά, πέρα από τη διάσταση της σύγκρουσης για την αποικιακή απελευθέρωση. Σηματοδοτεί αναμφίβολα την εκκίνηση μιας ανεπίστρεπτης επαναστατικής διαδικασίας στο αραβικό κόσμο και τη φιλελεύθερη δύση, ανεξάρτητα από την κατάληξη της εξόντωσης των άμαχων Γαζαίων, η οποία βρίσκεται σ’ εξέλιξη αυτές τις ώρες, υπό την ονομασία “στρατιωτική επιχείρηση”, επειδή αυτή τη φορά το Ισραήλ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ θα πληρώσουν με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους όρους, ένα αφάνταστο τίμημα για το αίμα που προκαλούν.

Με την αποικιοκρατική λογική του γερασμένου ιταλικού πολιτισμικού συστήματος δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, αλλά ζούμε την πρώτη αυθεντική επανάσταση αυτού του αιώνα: την παλαιστινιακή thawra (ثورة ).

Γιατί η επίσημη δυτική σκέψη δεν αντιλαμβάνεται την επαναστατική διάσταση της 7ης Οκτώβρη; Γιατί οι “σύντροφοι” που έχουν πρόσβαση στα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι «καλές ρατσιστικές ψυχές», θα σχολίαζε ο Fanon. Μέσα στην “ευρωπαϊκή” δολοφονική, κυριαρχική ειρήνευση υποτιμάται, κι έπειτα εξαφανίζεται, η βαθύτερη σημασία της επαναστατικής μορφής μιας ιστορικής πράξης.

Διόλου τυχαία, πολλοί μπέρδεψαν τις εμπειρίες πολιτικής αναταραχής, ακόμα και σημαντικής, με τις επαναστάσεις, μόνο και μόνο επειδή διέκριναν την αναλαμπή ενός θολού και αδύναμου σχεδιασμού με σοσιαλδημοκρατικές ρίζες. Δηλαδή οικίες με τους καλούς και πολιτισμένους τρόπους του λευκού βορρά, εκείνους που χρησιμοποιούνται για να παγιδεύσουν τους λαούς και να παριστάνουν ότι αλλάζουν τα πράγματα.

Όπως οι λιβανέζικες και οι χιλιανές αναταραχές του 2019. Λαϊκές ωθήσεις, αμυντικές συγκριτικά με τη φιλελεύθερη βία, που εξαντλήθηκαν μέσα στην βαλτώδη κοινοβουλευτική διαδρομή: από την μια πλευρά με την παραίτηση ενός εύκολα αντικαταστάσιμου πρωθυπουργού, από την άλλη με την εκλογή ενός προέδρου απλά εξουδετερωμένου.

Με αυτή την αφορμή, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως η πολύ νεολαιίστικη, εκπληκτικά απολίτιστη γαλλική εξέγερση –προσοχή, εξέγερση όχι επανάσταση– στις αρχές του καλοκαιριού, προκάλεσε αντίθετα στις ελίτ της ευρωαριστεράς περισσότερη ανησυχία παρά συμπάθεια.

Αυτό γιατί εκείνα τα φωτισμένα τέκνα των Αράβων και των Αφρικανών ζωγράφισαν με πραγματικές, αρχέγονες φωτιές και όχι με το “κινηματογραφικό εφέ φωτιάς” ενός εκλογικού προγράμματος. Συζητώντας πριν ξεκινήσουμε αυτήν τη συνέντευξη, μας είπες ότι υπάρχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά της Παλαιστινιακής Επανάστασης. Ποιο είναι το πρώτο;

Είναι η καταλυτική ισχύ που αποκαλύπτει μια πρωτόγνωρη αντίληψη της γυναίκας και του άντρα ως υποκείμενα που απελευθερώνουν τον «ανθρώπινο εξτρεμισμό», «αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτή τη ζωή», την αλυσοδεμένη, απαλλοτριωμένη και γδαρμένη, την οποία και εκτοξεύουν σαν όπλο ενάντια στον εχθρό για να φτάσουν στη νίκη, ώστε τα παιδιά που έρχονται να προσγειωθούν μέσα στη βαθιά ύπαρξη, την ενστικτώδη αλήθεια χωρίς ανισότητες.

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση δεν θέτει καν ως υπόθεση τη δυνατότητα μεσολάβησης με το γενοκτονικό και παράνομο Ισραήλ. Η θέληση επανάκτησης κάθε κομματιού γης, το οποίο κλάπηκε κάτω από τα βήματα του άποικου που είναι επιτέλους τρομαγμένα.

Η θέληση ν’ αρπαχτεί από το λαιμό του σφετεριστή κάθε ικμάδα του αέρα που αναπνέει. Η θέληση να δοθεί και πάλι το σωστό όνομα σε κάθε βιασμένο τόπο, χωρίς καμία παραχώρηση στο αποικιακό κράτος. Είναι ένα νέο συγκλονιστικό στοιχείο της πρόσφατης ιστορίας.

Όχι τυχαία, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εφεύρει τον όρο νεωτερίζειν (neoterìzein): η εισαγωγή νεωτερισμών δια της ισχύος, σε κάθε πεδίο της ανθρωπότητας. Το δεύτερο; Είναι η ανατροπή που στοχεύει στην επίθεση χωρίς ανακωχή ενάντια στον σφαγέα, μέχρι το ξεγύμνωμα του μέσα στη δειλή αδυναμία του, μεταβάλλοντας για πάντα τον τρόπο ζωής του, τον ανώτερο βάσει θεϊκού και εθνοτικού δικαίου. Μέχρι να τον εξαναγκάσει στη πανικόβλητη φυγή, τόσο την πρακτική όσο και τη ψυχική.

Η επιθετική δυναμική, όπου η πολιτική και η στρατιωτική όψη δένονται αρμονικά, είναι αυτή που δίνει παλμό σε μια αυθεντική επανάσταση. Οι Παλαιστίνιοι επαναστάτες όχι μόνο χτυπάνε σε βάθος της κοινωνία του κατακτητή, αλλά καταφέρνουν ακόμα και στην επιχείρηση μετατροπής της Γάζας από ένα lager, όπου υπάρχει μια καταδίκη σε βέβαιο θάνατο εδώ και πενηνταέξι χρόνια, σε φρούριο της εξέγερσης, μέσα από την οποία μπορεί να υπάρξει αναγέννηση. Από μια άτιμη φυλακή σε μήτρα του έθνους που θα έρθει στο φως. Μια λεχώνα που δέχεται να πεθάνει αρκεί να ξέρει ότι η κόρη της θα ζήσει.

Και τέλος, το τρίτο; Η Παλαιστινιακή Επανάσταση γκρεμίζει τα σύνορα που έχουν χαράξει οι δυτικοί, είναι επίκεντρο ενός σεισμού που δονεί και θα δονεί τους –σχεδόν ήδη ρημαγμένoυς– ακρογωνιαίους λίθους του φιλελεύθερου απολυταρχισμού της ΕΕ.

Κάθε άλλο παρά «μεταμοντέρνα βία», όπως την ονόμασε κάποιος, πιθανά τρομοκρατημένος από την πιθανή απώλεια των προνομίων που έχει αποκτήσει από την πέτσα των εσχάτων. Η Παλαιστινιακή Επανάσταση έχει μια φωνή τόσο καθαρή που –δανειζόμενος τις λέξεις του Calvino– είναι μια «διαρκή πρόκληση στο νόμο της βαρύτητας».

Εκβάλει σε τούτες τις ακτές της Μεσογείου, ακούγεται, εσωτερικεύεται με μια ανάσα από τις νέες γενιές που υπόκεινται σε συνθήκες σκλαβιάς, απαρτχάιντ, διαγραφής του μέλλοντος. Ταυτίζονται άμεσα με τους μαχητές της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης που γνωρίζουν αυτές τις συνθήκες σε απόλυτο βαθμό και τις μάχονται μέχρι το μαρτύριο.

Ας έρθουμε στο μεγάλο κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης που ταράζει ασταμάτητα τις ιταλικές πλατείες και εκείνες των κρατών της ΕΕ. Από τα λεγόμενα σου μου φαίνεται πως διακρίνεις κάποιες διαφορές συγκριτικά με τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων δεκαετιών.

Είναι ένα κίνημα συνθετικό, διεθνικό, αποτελούμενο από πολλές γενιές και προσελκύει για πρώτη φορά ακόμα κι εκείνους που βρίσκονται εκτός της παραδοσιακής πολιτικής συμμετοχής. Ο Michel Foucault θα το προσδιόριζε ως «μια θαλασσοταραχή χωρίς μηχανισμό».

Αυτές οι ιδιαιτερότητες επιτρέπουν την πραγματοποίηση συνεχών και διαδοχικών ξεσηκωμών που ακολουθούν, όπως έγραψα στο δοκίμιο μετά «την Παλαιστινιακή πλημμύρα». Στην πρωτοπορία του βρίσκονται οι νεότατες γενιές και έχει ξεκάθαρη –τόσο στο ριζοσπαστικό και νεωτερικό κομμάτι του όσο και σ’ εκείνο του ρετρό ανθρωπισμού– την ιδεολογική και χειροπιαστή συνάφεια του ιταλικού κράτους με το γενοκτονικό σιωνιστικό κράτος.

Αναφέρεσαι στον αγώνα ενάντια στην οικονομική και στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Ιταλίας και Ισραήλ. Όχι μόνο. Το οικονομικό και στρατιωτικό εμπόδιο είναι σημαντικό αλλά είναι μονάχα ένα από τα εμπόδια. Όπως και το σιωνιστικό, έτσι και το ιταλικό κράτος έχει αναγάγει τον αποικιακό ρατσισμό σε θρησκεία του.

H βιολογίστικη, επικυριαρχική σχέση, θεμελιωμένη μέσα στον κεφαλαιοκρατικό δεσποτισμό, μεταξύ Ιταλίας, ΕΕ και Ισραήλ είναι πρώτα και κύρια πολιτισμική. Μόλις τον Σεπτέμβριο υπήρξε η επιμήκυνση των φυλετικών διαταγμάτων της νεοφασιστικής κυβέρνησης, τα οποία τελειοποιούν τη διοικητική κράτηση για τους μετανάστες.

Ένας νόμος εθνοτικού διαχωρισμού του 1998 που φέρει –γραμμένο με το αίμα των εγκλείστων και των δολοφονημένων– τ’ όνομα του πατέρα της πατρίδας Giorgio Napolitano. Ένας κανονισμός που ανακαλεί τη σιωνιστική κατασταλτική εφεύρεση, εις το διηνεκές [ad aeternum] και στο ανώτατο πεδίο βαρβαρότητας για τους Παλαιστίνιους.

Έπειτα, ακριβώς αυτές τις μέρες σχεδιάζεται η εξορία και ο εγκλεισμός των προσφύγων σε άλλα έθνη. Στον δικαστικό-σωφρονιστικό μηχανισμό, ο δεσμός είναι εξίσου ξεκάθαρος: η φυλάκιση δίχως τέλος των πολιτικών κρατούμενων της κάθε εποχής ξεσηκωμών.

Ο ισραηλινός Νόμος των Υπηρεσιών Φυλακών του 1971 που χρησίμευσε ως πρότυπο στην Ιταλία –και χρησιμοποιεί, για να ανακαλέσουμε τον Ahmad Sa’dat, την απομόνωση του κρατούμενου «ως ποινή, ακραία μορφή βασανιστηρίου και μεθοδική ψυχική καταστροφή»– αρχικά με το άρθρο 90 για τους επαναστάτες κομμουνιστές κι έπειτα με το 41 bis για αναρχικούς, αντικαπιταλιστές μαχητές και μαφιόζους.

Και στις φυλακές που επιφυλάσσονται στους “κοινούς”, στα κελιά που είναι ξέχειλα με πρόσφυγες από το Νότο του Κόσμου που δεν πρόλαβαν να τους βγάλουν από τη μέση με τους μαζικούς πνιγμούς, με τα θαλάσσια ικριώματα στη Μεσόγειο.

Δεν χρειάζεται να στήνουμε αυτί στην εξωφρενική πολεμική και αραβοφοβική προπαγάνδα, στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, για να δούμε μπροστά στα μάτια μας την ωμότητα των Ιταλών σιωνιστών. Σα να μας λες πως το Ισραήλ είναι εδώ.

Εδώ βρίσκονται οι παλιοί πρόγονοι του που –δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω– έπλασαν ένα παιδί τόσο τερατώδες, τόσο τέλειο στην εφαρμογή της γενοκτονικής δημοκρατίας, ώστε να μετατραπεί στο απόλυτο σημείο αναφοράς για το δυτικό φιλελεύθερο σύστημα.

Eίναι προφανές πως σε αυτά εδώ τα εδάφη υπάρχουν και άμεσα παρακλάδια της σιωνιστικής οντότητας. Όπως είναι γνωστό, ασκούν επιρροή στα πανεπιστήμια, στο πολιτισμικό πεδίο κι εκείνο των ΜΜΕ, στις επιχειρηματικές δραστηριότητες κάθε είδους, στους χώρους της εργασιακής εκμετάλλευσης.

Το τωρινό κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης μάχεται στους δρόμους και τις πλατείες του ιταλικού κράτους –στερούμενο των επιφυλάξεων των προηγούμενων γενιών– το σιωνισμό και τον φιλελεύθερο απολυταρχισμό σε κάθε μορφή, χωρίς διακρίσεις μεταξύ των “ευρωπαϊκών” εξουσιών και του Ισραήλ.

Και το “ζήτημα Χαμάς” πως αντιμετωπίζεται από το κίνημα; Σε μια δεδομένη ερώτηση, μια απάντηση ξεκάθαρη και στοιχειώδης: η Παλαιστινιακή Αντίσταση ενοποιήθηκε από το 2021 μέσα από τα τέσσερα μέτωπα της. Η Hamas είναι ένα από τα κομμάτια, το επικρατέστερο.

Προσωπικά έχω γράψει και τονίσει πως το τριακονταετές έργο της ήταν και είναι πολύτιμο, κεντρικό για τη Γάζα, για την Παλαιστίνη. Δεν είναι μια τρομοκρατική σέχτα αλλά μια πολιτική, κοινωνική και επαναστατική οργάνωση. Συνεισέφερε πολλές φορές, με μια σαφή στρατηγική, να ταράξει το τέλμα που θα επέτρεπε στους σιωνιστές και τους δυτικούς να προχωρήσουν στον απόλυτο αφανισμό του παλαιστινιακού λαού.

Αυτό το μήνα ακολούθησες εκ των έσω το σαρδηνικό κομμάτι του κινήματος. Ποια είναι η εντύπωση που έχεις σχηματίσει; Δεν πρόκειται για μια μερίδα του κινήματος αλλά για ένα κίνημα μέσα στο κίνημα, ένα κύμα δυνητικά ανώμαλο μέσα στη θαλασσοταραχή.

Όπως όλες οι αποικίες, η Σαρδηνία είναι πολύ πλούσια σε πόρους, μ’ έναν πληθυσμό που συνθλίβεται κάτω από μια αυξανόμενη ανέχεια. Καθημερινά παρακολουθεί τις ασκήσεις της στρατιωτικής κατοχής του κεντρικού κράτους, του ΝΑΤΟ, των σιωνιστικών μαχητικών αεροσκαφών με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών.

Ο αγώνας των Σαρδηνών στρατευμένων για την Παλαιστίνη ανάβει από μια ιστορική, σπλαχνική, ανεξαρτησιακή κλίση, μια ριζωμένη αντιαποικιοκρατία, από μια μεσογειακή, αντιδυτική κίνηση, από μια σαρκική και ψυχική αδελφοσύνη με τις παλαιστινιακές, αραβικές και αφρικανικές κοινότητες.

Εδώ πέρα βρίσκεται υπό σύσταση ένα κίνημα απίστευτα προωθημένο, μέσα στη διεθνική σύνθεση του και τις πρακτικές εσωτερικής ζύμωσης και εξωτερικής σύγκρουσης. Με αφορμή το δοκίμιο σου για την 7η Οκτώβρη δέχθηκες διαδικτυακές απειλές, ιδιωτικές και δημόσιες, από την πλευρά μερικών σιωνιστών. Θέλεις να μας διηγηθείς τι συνέβη;

Προτιμώ να μιλήσω για τη σιωνιστική επίθεση εις βάρος του Karem Rohana, που συνέβη στη Ρώμη στις 25 του περασμένου Οκτώβρη. Aπαιτείται να του εκφράσουμε στοργή και εγγύτητα. Η δική μου υπόθεση προκαλεί γέλιο, όπως γελοίες είναι οι προσωπικότητες που αποφάσισαν να μου αφιερώσουν την αντίστοιχη προσοχή τους.

Δεν είναι όμως αστεία η διαπλοκή που αναδύεται από το υπόστρωμα των απειλών σιωνιστικής προέλευσης. Ένα συνονθύλευμα που ενώνει προερχόμενους από το χώρο του ριζοσπαστικού κόμματος [partito radicale] με νεοφασιστικά στελέχη που βρίσκονται στις διεύθυνση των οργανώσεων Ιταλίας – Ισραήλ και απατεώνες και φαρισαίους διαφόρων προελεύσεων που ανεμίζουν σημαίες με το άστρο του Δαβίδ.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι εβραϊκές κοινότητες και οι Εβραίοι διαμορφωτές γνώμης καταγγέλουν ένα αυξανόμενο κλίμα αντισημιτισμού. Αν ήμουν στη θέση που είναι οι κυρίες και οι κύριοι των εβραϊκών κοινοτήτων, θα έθετα στον εαυτό μου μερικές καλοπροαίρετες ερωτήσεις, σχετικά με τη φερόμενη ανάδυση μιας τέτοιας αποστροφής, την οποία και παραποιούν, παρουσιάζοντας την ως “αντισημιτισμό” ή “αντιεβραϊσμό”, όπως θέλουν να την ονομάζουν.

Ποιες ερωτήσεις; Γιατί στο καταστατικό της ένωσης των εβραϊκών ιταλικών κοινοτήτων, άρθρο 1, παράγραφος 3, εδάφιο k, τίθεται μεταξύ των θεσμικών καθηκόντων της, «η προώθηση των πνευματικών και πολιτισμικών επαφών με το Ισραήλ»; Γιατί τέτοια υποκρισία; Από τη στιγμή που οι «επαφές» και οι στενές σχέσεις με το ισραηλινό αποικιακό κράτος κατοχής είναι βασικά πολιτικής φύσης;

Γιατί να μην παραδεχθούν ότι οι 21 εβραϊκές ιταλικές κοινότητες είναι ενεργές διακλαδώσεις για την ισραηλινή παρουσία στα εδάφη ενός άλλου κράτους;

Πως διασυνδέεται η διαρκής επίκληση του αντιεβραϊσμού από τους εκπροσώπους τους, ώστε ν’ ανταπεξέλθουν σε δημόσιες συζητήσεις για το Ισραήλ, με την υποστήριξη που αυτοί οι ίδιοι προσφέρουν σε νεοφασιστικά κίνηματα, στους κληρονόμους εκείνων που καταδίωκαν τους Εβραίους από το 1938 ως το 1945;

Γιατί το πλήθος των οργανώσεων και των ιδρυμάτων που επιδεικνύουν την επιγραφή “Μνήμη τoυ Ολοκαυτώματος [Shoah]” δεν επιτελεί αποκλειστικά την επίσημη λειτουργία της ιστορικής έρευνας και δημοσιοποίησης αλλά είναι το μεγάφωνο της σιωνιστικής προπαγάνδας;

Γιατί η Noemi Di Segni, πρόεδρος των εβραϊκών ιταλικών κοινοτήτων, όταν με το περιορισμένο λεξιλόγιο της εκτοξεύει τον άθλιο παραλληλισμό της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τον ISIS, δεν εξηγεί ότι αυτός ο τελευταίος φτιάχτηκε στο εργαστήριο από τους Ισραηλινούς και ξαμολήθηκε για να εκμηδενίσει τη Συρία, ενώ η Hamas κήρυξε πόλεμο μέχρις εσχάτων στον ISIS;

Οι εβραϊκές ιταλικές κοινότητες είναι Ισραήλ. Γι’ αυτό υφίστανται, αν θέλουμε να πιστέψουμε τα παράπονα τους, την ευτυχώς διαδεδομένη εχθρότητα ενάντια στο Ισραήλ. Δεν πρόκειται για μια υπόθεση εθνικής ή θρησκευτικής διάκρισης. Δεν είναι αντισημιτισμός, αντιεβραϊσμός ή αντιουδαϊσμός. Είναι αντισιωνισμός. Ένα υπαρξιακό και πολιτικό ζήτημα που προκαλείται από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που το κράτος απαρτχάιντ διαπράττει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό κατά των Παλαιστινίων.

Ολοκληρώνοντας, θέλεις να προσθέσεις κάτι σχετικά με τη γενοκτονία που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στη Γάζα;

Μπορώ να πω μονάχα ότι έχω εμπιστοσύνη. Παρ’ όλη τη φρίκη και τον ασύλληπτο πόνο για τους μάρτυρες. Έχω εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα μέσα στο κεφάλι μου ακούγονται και πάλι οι στίχοι του συροπαλαιστίνιου ποιητή Khaled Soliman Al Nassiry: «Τώρα εδώ υπάρχει όποιος κραυγάζει/ αυτό συμβαίνει μονάχα όταν ένας μετεωρίτης πέφτει πάνω σ’ έναν αδελφό/ που εξέφρασε μια επιθυμία πέρα από την εξουσία της μοίρας».

Η σύνταξη της Nuova Resistenza [Nέα Αντίσταση], 9 Νοέμβρη 2023. Η ακόλουθη συνέντευξη του συντρόφου Φίλιππου Καλομενίδη [*] δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο nuovaresistenza.org στις 9/11/2023. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται ως ακόμα μια συμβολή στην προλεταριακή – διεθνιστική αντιπληροφόρηση, ενάντια στην καθεστωτική σιωνιστική – ευρωατλαντική παραπληρόφορηση, ως ακόμα ένα συντροφικό σινιάλο Αλληλεγγύης από την αθηναϊκή μητρόπολη ως το νησί της Σαρδηνίας και όλη τη Μεσόγειο των Λαών, για τη Νίκη στα όπλα της Αντίστασης, ως τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 11 Νοέμβρη 2023.

Μιχάλης ΄Μίκης’ Μαυρόπουλος

[*] Ο σύντροφος Φίλιππος ζει, εργάζεται και δραστηριοποιείται πολιτικά – κινηματικά στη Σαρδηνία. Στα ιταλικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του: Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας [La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere] Εκδόσεις Homo scrivens 2021.

Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των έσχατων [Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi] Εκδόσεις DEA 2022.