Επιστολή γονέα από το Χαλκερό σχετικά με το διάλειμμα των παιδιών

Αγαπητοί δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί,

Την εποχή που όλα αλλάζουν,που υπάρχουν ταραχές και ανατροπές γεωπολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εσείς καλείστε να παραμείνετε σταθεροί, να εκπαιδεύσετε και να παιδαγωγήσετε τα παιδιά μας, δημιουργώντας μια σφαίρα προστασίας γύρω από αυτά, εστιάζοντας παράλληλα και στον ψυχισμό τους.

Οι δυσκολίες που έχετε να αντιμετωπίσετε είναι πολλές. Τα κενά των εκπαιδευτικών, τα πήγαινε-έλα των αναπληρωτών, οι ελλιπείς υλικοτεχνικές υποδομές, ανύπαρκτα τμήματα ένταξης, διαχείριση μεταναστών, απαιτήσεις γονέων κ.α.

Ο δάσκαλος,ξέρουμε, κατά την διάρκεια του μαθήματος προσπαθεί να είναι δημιουργικός, εφευρετικός, μεταδοτικός ενώ ταυτόχρονα πρέπει να επιβάλει την τάξη, να διαχειριστεί πολλαπλές καταστάσεις, να παραδώσει την ύλη, να βάλει ασκήσεις,να αξιολογήσει τους μαθητές, να κρατήσει την ψυχραιμία του όταν δεν εκπληρωθούν οι προσδοκίες του και να συνεργαστεί με διαφορετικά παιδιά και χαρακτήρες.

Φυσικό και επακόλουθο είναι ακόμα και μετά από μια διδακτική ώρα,μόλις ακουστεί ο χαρακτηριστικός ήχος του κουδουνιού για το διάλειμμα,ο δάσκαλος να θελήσει να πάρει “μια ανάσα” ,να πιει έναν καφέ και λίγο να ξεκουραστεί.

Εκεί όμως ξεκινάει ένα άλλο καθημερινό πλέον πρόβλημα,καθώς το διάλειμμα εξυπηρετεί τις ανάγκες των παιδιών και όχι των δασκάλων,αφού τα παιδιά απαλλασσόμενα από τους περιορισμούς της τάξης θέλουν να παίξουν ενώ οι δάσκαλοι είναι υποχρεωμένοι να τα επιτηρούν.

Το διάλειμμα εκτός από χρόνος ικανοποίησης σωματικών αναγκών (φαγητό, νερό) είναι όμως  και μια βασική ανάγκη για τα παιδιά,προσφέρεται για ελεύθερο παιχνίδι και επιτρέπει στα παιδιά να ασκήσουν δεξιότητες όπως η συνεργασία, η επίλυση συγκρούσεων, ο σεβασμός των κανόνων και συμβάλλει γενικότερα στη βελτίωση των κοινωνικών σχέσεων.

Για τους εκπαιδευτικούς πάλι, οι ώρες παιχνιδιού και το διάλειμμα είναι πηγή ανησυχίας. Αυτές οι ανησυχίες όμως πρέπει να ξεπεραστούν. Τα παιδιά περνούν την μισή τους ημέρα στο σχολείο και οι ώρες παιχνιδιού για τα παιδιά είναι πολύ σημαντικές.

Ακούμε πολλές φορές τα παιδιά να λένε,πως από το σχολείο το μόνο που τους αρέσει είναι το διάλειμμα. Το διάλειμμα ανήκει στα ΠΑΙΔΙΑ! Τα παιδιά το αντιμετωπίζουν ως ένα κομμάτι της ζωής τους.

Το ελεύθερο παιχνίδι ακόμα και αν ενέχει κάποιους (υποτιθέμενους) κινδύνους, δίνει πολύ περισσότερα ερεθίσματα για ομαλή κοινωνική, σωματική και ψυχική ανάπτυξη. Τα παιδιά δεν μπορούν να ζουν συνέχεια κάτω από το καθεστώς απαγορεύσεων και κίνδυνολογίας γιατί αποδεδειγμένα γίνονται αγχωτικά.

Στα σχολεία πολλές φορές οι δάσκαλοι θέλοντας να προστατέψουν τα παιδιά, τα βγάζουν στον προαύλιο κατά ομάδες, ακόμα και αν η σχολική αυλή είναι τεράστια (όπως συμβαίνει στο δικό μας σχολείο) και φτάνουν στο σημείο να θεωρούν κίνδυνο τα παιχνίδια με σκοινάκι, με λάστιχο, με κυνηγητό ακόμα και με μια λαστιχένια αερόμπαλα.

Ας αφήσουμε επιτέλους τα παιδιά να παίξουν ελεύθερα, έστω αυτά τα λίγα λεπτά. Να εκτονωθούν,να μάθουν να λειτουργούν με άλλους,να συγκρατούν το θυμό τους και να ισορροπούν. Ας μην ξεχνάμε πως αυτά τα παιδιά ίσως είναι τα μεγαλύτερα θύματα της εποχής covid-19 και εκτός των άλλων, έχουμε να διαχειριστούμε και τις επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική τους υγεία από τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας.

Ως πολύτεκνος γονέας καταλαβαίνω πως, όπως και εμείς (οι γονείς )έτσι και οι δάσκαλοι, έχουν “τις μέρες τους”, έχουν αυξομειώσεις στην διάθεση ,στις σωματικές και ψυχικές τους δυνάμεις. Αυτό όμως δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αλληλεπιδρά στη συμπεριφορά και στάση μας απέναντι στα παιδιά.

Τα παιδιά εκ φύσεως μπορούν να γελάνε ακόμα και χωρίς λόγο και να διεκδικούν επίμονα αυτά που δικαιούνται. Και επειδή πιστεύω πως αν δεν αγαπούσατε αυτό που κάνετε δεν θα αντέχατε ούτε λεπτό με τόσα παιδιά, θέλω ως γονέας να σας παρακαλέσω να θυμάστε τον λόγο που γίνατε δάσκαλοι και να αφήσετε τα παιδιά μας να παίζουν και να είναι παιδιά!

ΥΓ Εσείς αν ήσασταν παιδιά, πώς θα θέλατε να είναι ο δάσκαλος σας;

ΥΓ2 Παρατηρείται τελευταία έντονα το φαινόμενο της βίας και του σχολικού εκφοβισμού από παιδιά. Εκτός από εμάς τους γονείς το παιδαγωγικό σύστημα έχει ευθύνη για αυτό;

Με σεβασμό,

Τσακαλίδης Γεώργιος.