Ερωτήματα για το «μετά» τον κορωνοϊό, γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Του απεγκλωβισμού πλησιάζοντος στην Γαλλία (11 Μαïου), οι συζητήσεις  δίνουν και παίρνουν εάν η ως άνω ημερομηνία η αφορώσα, μεταξύ των άλλων, την επάνοδο στα σχολικά θρανία των μαθητών της δημοτικής και μέσης εκπαιδεύσεως είναι επιτυχώς επιλεγμένη, δεδομένου ότι οι κίνδυνοι  μεταδόσεως του ιού ως λέγεται θα ελλοχεύουν επί μακρόν. Πολλοί γονείς δηλώνουν ότι δεν θα στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία, παρόλο ότι το άνοιγμα θα γίνεται προοδευτικώς. Εκτός αυτού, διευρύνονται και οι διαμαρτυρίες για το αρχικώς υποστηριχθέν από την πρόεδρο της Κομισιόν Γερμανίδα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και εν συνεχεία από τον πρόεδρο Μακρόν (όμως το περιβάλλον του λίγα εικοσιτετράωρα αργότερον ανεγνώρισε ότι ήταν μια λανθασμένη πρόταση) σχέδιο επιβολής ηλικιακού ορίου, τουτέστιν οι εξηνταπεντάρηδες και άνω, θα έπρεπε να είναι  μακροχρονίως έγκλειστοι, προκάλεσε κύματα αγανακτήσεως από τους ηλικιωμένους. Ένας των γειτόνων μου  εξανίστατο και καυτηρίαζε ανελεήτως αυτούς που τόλμησαν «να προτείνουν ένα νέο απαρτχάιντ». Τέλος, οι Γάλλοι, οι οποίοι θα είναι υποχρεωμένοι να φορούν από την 11^η Μαΐου μάσκες στα συγκοινωνιακά μέσα, αναρωτιούνται εάν τα καφενεία (μπιστρό) και τα εστιατόρια θα ανοίξουν μεσούντος του καλοκαιριού τις πόρτες τους. Λείπει, κυρίως ψυχολογικώς, από τους θιασώτες  του μικρού φλιτζανιού ο πρωινός ή ο απογευματινός καφές στον πάγκο, το ρούζ (κόκκινο) ή λευκό κρασάκι στο ποτηράκι, η σύντομη, στο πόδι, ανταλλαγή μεταξύ των πελατών δυο-τριών απόψεων για την κατάσταση.

Τούτων αναφερθέντων, το πλείστον των πολιτών εκδηλώνει τις ανησυχίες του για το «μετά την κρίση», πρωτίστως για την ακολουθητέα πολιτική υγείας η οποία απεδείχθη εδώ ανεπαρκέστατη για την αντιμετώπιση της θανατηφόρου επιδημίας. Με γνώμονα την δημιουργηθείσα εμπειρία, όλοι αναγνωρίζουν σήμερα ότι η υγεία θα στοιχίζει ολοένα και πιο ακριβά. Θα μπορέσει το κράτος να ανταποκριθεί στις ανάγκες του γηράσκοντος πληθυσμού, στην τεχνολογική ανανέωση του ιατρικού εξοπλισμού, στον πολλαπλασιασμό των χρονίων παθήσεων, στις έρευνες για αποτελεσματικά εμβόλια, και κυρίως να αντισταθεί στην εξουσία των φαρμακευτικών ομίλων που ανταγωνίζονται δίκην αγρίων θηρίων ζούγκλας στην συγκομιδή όσων περισσότερων κερδών;

Εν συνεχεία διαπιστώνουν ότι οι κοινωνικές ανισότητες επεκτάθησαν και στον υγειονομικό τομέα, μέχρι τούδε σχετικώς προφυλαγμένου από το 1947 χάρις στην κοινωνική πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης (CNR) από την εφαρμογή της εισοδηματικής ανισοτιμίας. Οι κάτοικοι των ταπεινών βορειοανατολικών παρισινών προαστίων π.χ. το Σαίντ-Ντενί  είχαν τους περισσότερους νεκρούς από άλλους δήμους της περιοχής. Οι μη έχοντες σταθερή εργασία, οι μετανάστες, οι εργάτες, οι μικροσυνταξιούχοι, οι νεαρές και μη γυναίκες επιφορτισμένες με τον χειρισμό των ταμειακών μηχανών στα σουπερ-μάρκετ, η στενότητα χώρου κατοικίας για τις πολυπληθείς οικογένειες υπέφεραν πιο πολύ από τον υπόλοιπο πληθυσμό από τα μέτρα που ελήφθησαν για να εμποδιστεί η εξάπλωση του ιού.

Όσο για τα δημόσια νοσοκομεία και τα άλλα κέντρα υγείας, όλοι είναι σύμφωνοι ότι πρέπει να εξοβελισθούν μια δια παντός τα κριτήρια της  ιδιωτικής διαχειρίσεως από τα λογιστικά ταμεία τους. Ίδωμεν…