Η γαζέλα των Πεντακοσίων
Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Δύο δάκρυα τρεμόπαιζαν στα μάτια της, χωρίς ωστόσο να μπορούν να σβήσουν το χαμόγελό της. Η ευτυχία της ήταν μεγάλη. Δεν ήταν δα και λίγη η τιμή που της έκαναν όσοι την αναγνώρισαν ως άξια να σηκώσει τη δάδα με την Ολυμπιακή φλόγα. Πολλοί συμπολίτες της δεν τη γνώριζαν καν κι αυτό φαινόταν καθαρά στη συνοφρύωσή τους. Ποια είναι αυτή που αξιώθηκε να μεταφέρει την ιερή φλόγα. Τους έκανε εντύπωση η σεμνότητα και η γλυκύτητα που απέπνεε. Τις επευφημίες κάποιων Πεντακοσιανών και κάποιων μελών της οικογένειάς της τις αντιμετώπισε μ’ ένα αχνό χαμόγελο.
Το ίδιο απλό μειδίαμα αντίκριζες από τα παλιά στα ήρεμα πρόσωπα των γονιών της, το ίδιο και στ’ αδέλφια της. Και οι δυο γονείς Αιολείς, από τις Κυδωνιές, το Αϊβαλί. Ο Κωνσταντίνος Παπάζογλου (1902) και η Μαρία Βερβερέλη (1908) ήταν άνθρωποι νοικοκυραίοι, χαμηλών τόνων, σεμνοί και σοβαροί, γι’ αυτό και συγκέντρωναν την εκτίμηση όλων των γειτόνων γύρω από τον πευκώνα των Πεντακοσίων, όπως και τα παιδιά τους, η Σταυρούλα, ο Τάκης και η Ζαχαρούλα.
Η μικρή στην τελευταία μόνο τάξη είχε δάσκαλο τον Διευθυντή του Τρίτου Δημοτικού Σχολείου Αγίας Βαρβάρας (που συστεγαζόταν με το Δεύτερο) τον Πελοποννήσιο Γεωργακόπουλο. Σε όλες τις προηγούμενες τάξεις είχε τον Παναγιώτη Φωτιάδη, ο οποίος πάντα στις παρελάσεις την έβαζε διμοιρίτισσα, γιατί διακρινόταν στο ήθος, στην επίδοση αλλά και στις αθλητικές δραστηριότητες. Γιατί εκείνα τα χρόνια στο τέλος του σχολικού έτους πραγματοποιούνταν γυμναστικές επιδείξεις και ενδοσχολικοί αγώνες με συνήθη έπαθλα ξυλομπογιές, μια σχολική τσάντα ή ένα κομμάτι ύφασμα.
Το 1956 εγγράφηκε στην Εμπορική Σχολή, που τότε συστεγαζόταν με το Γυμνάσιο Αρρένων, αλλά το Γενάρη του 1957 μεταφέρθηκε στην Οχράνα. Ο γυμναστής Μοσχογενίδης γρήγορα διέγνωσε τις δυνατότητες της Ζαχαρούλας και ήδη από την α’ τάξη την έστειλε για γύμναση στο Δημοτικό Στάδιο. Εκεί αντάμωσε τη Νίκη Παυλίδου, με την οποία προπονούνταν μαζί. Μέχρι το ’58 συμμετείχαν στις γυμναστικές επιδείξεις και διακρίνονταν στους αθλητικούς αγώνες που ακολουθούσαν. Τα βραβεία ήταν πλέον κότινοι, όπως στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες.
Το ’57 σε σχολικούς αγώνες στο Δημοτικό Στάδιο είναι ως συνήθως τέταρτη στη σκυταλοδρομία και στέκεται λίγο πιο πίσω (πάντοτε μέσα στα θεμιτά όρια), για να τρέξει περισσότερα μέτρα. Η τρίτη δίνοντάς της τη σκυτάλη μπερδεύεται, πέφτει πάνω της και την τραυματίζει στο μηρό με τα καρφιά, η Ζαχαρούλα πέφτει, πονά, αίματα στο δεξί της πόδι, σηκώνεται όμως και συνεχίζει και τελικά τερματίζει δεύτερη. Τρέχουν οι νοσηλεύτριες και την περιποιούνται, εκείνη ωστόσο κλαίει όχι από πόνο, αλλά γιατί έχασαν την πρώτη θέση.
Το καλοκαίρι του ’58 ήρθαν στα Πεντακόσια ο Ηλίας Πουλόπουλος (καθηγητής στο Αρρένων και γυμναστής στους «Φιλίππους») και ο Γιώργος Κυριαζής (σύμβουλος της ομάδας). Ο Μουσικογυμναστικός Σύλλογος «Φίλιπποι» Καβάλας συστήθηκε το 1904 και επισημοποιήθηκε το 1906 στην τουρκοκρατούμενη τότε πόλη μας. Πρώτος γυμναστής ήταν ο Γιώργος Παπαχριστοδούλου (παππούς του Τζώρτζη και πατέρας του Τέλη). Ο σύλλογος περιλάμβανε τμήματα κλασικού αθλητισμού, ενόργανης γυμναστικής, πάλης και ελεύθερων ασκήσεων.
Το ’58 ιδρύθηκε γυναικείο τμήμα κλασικού αθλητισμού, κόντρα στις πουριτανικές απόψεις περί ηθικής που επικρατούσαν τότε. Εμπνευστές ήταν ο Δ. Ανδριόπουλος (α’ αντιπρόεδρος του συλλόγου) μαζί με τον πρόεδρο Γιάννη Σαπουντζή. Συμφώνησαν βοηθώντας στην προσπάθεια ο Ι. Τσαούσης, Χρ. Λάγγας, Φ. Φαρμάκης, Μ. Πεσάχ και η φιλόλογος Αναστασία Καμπουρίδου.
Ο μπαρμπα – Κώστας Παπάζογλου συμφώνησε να εγγραφεί. Έβλεπε πως η μικρή του κόρη ήτανε γεννημένη πρωταθλήτρια. Την 1η Αυγούστου 1958 η Ζαχαρούλα Παπάζογλου ήταν κάτοχος δελτίου του ΣΕΓΑΣ. Τα τέσσερα επόμενα χρόνια ήταν τα καλύτερα της ζωής της. Ήταν όνειρο το να ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Αθήνα με αεροπλάνο από το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα! Από τη λαϊκή συνοικία των Πεντακοσίων στη Μεταμόρφωση με τα πόδια πήγαινε – έλα, οι προπονήσεις των αθλητριών υπό την επίβλεψη του εφόρου Μωυσή Πεσάχ και του προπονητή Ηλία Πουλόπουλου. Στις προπονήσεις δεν επιτρεπόταν η παρουσία άλλων ατόμων. Προπονούνταν σε όλα τα αγωνίσματα και κάποιες φορές στην αμμουδιά. Γι’ αυτό και οι επιδόσεις τους στην καρβουνόσκονη των στίβων ήταν ανεβασμένες.
Τα κορίτσια του Ηλία Πουλόπουλου άρχισαν γρήγορα να φέρνουν διακρίσεις, μετάλλια και κύπελλα σε Πανθρακικούς, Παμβορειοελλαδικούς και Πανελλήνιους Αγώνες. Συμεωνίδου, Παυλίδου, Δανιηλάκογλου, Παπουτσή, Ανανιάδου, Χαριτωνίδου, Τσαμπράζη, Τοπαλίδου, Μάλαμα και Μαρία Γεωργούλια και φυσικά η Ζαχαρώ Παπάζογλου στα 100, στα 200, στο μήκος και στη σκυταλοδρομία τέσσερα επί εκατό. Τα ρεκόρ καταρρίπτονταν ολοένα. Με τις διακρίσεις των «Φιλίππων» στο στίβο, διοργανώνονται Πανελλήνιοι Αγώνες Στίβου Γυναικών στην Καβάλα, για πρώτη φορά εκτός Αθηνών, το 1959. Ανάμεσα σε 14 συλλόγους οι «Φίλιπποι» Καβάλας καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση με πρώτο τον Πανιώνιο. Συμεωνίδου και Παπάζογλου καλούνται στην Εθνική Ομάδα σε διεθνή συνάντηση στο Καλλιμάρμαρο.
Την επόμενη χρονιά, στους Πανελλήνιους Αγώνες Γυναικών οι «Φίλιπποι» καταλαμβάνουν την τρίτη θέση σε σύνολο 15 συλλόγων, ενώ στους Πανθρακικούς πολυνίκης σύλλογος ανακηρύσσονται οι «Φίλιπποι» και πολυνίκης αθλήτρια η Ζαχαρούλα με χρυσά στα 100 και στα 200 και ασημένιο μετάλλιο στο μήκος. Στους Πανελλήνιους του 1961 στο νεόδμητο Καυταντζόγλειο οι «Φίλιπποι» καταλαμβάνουν την τρίτη θέση. Ζαχαρούλα Παπάζογλου, Στέλλα Παπαδοπούλου και Καίτη Χουμπουρίδου καλούνται στην Εθνική για συνάντηση Τουρκίας – Ελλάδας στην Προύσα.
Στην Κωνσταντινούπολη η Εθνική Ελλάδος γίνεται αντικείμενο θερμής υποδοχής από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα αλλά και από τους Τούρκους διοργανωτές στην Προύσα. Η Ζαχαρούλα παίρνει χρυσό μετάλλιο στο μήκος με πανελλήνιο ρεκόρ, χάλκινο στα 100, χάλκινο στα 200 και χρυσό στα 4Χ100. Οι Τούρκοι φίλαθλοι την επευφημούσαν συνεχώς. Η Τασούλα Καμπουρίδου, που συνόδευε την αποστολή, έκανε τη μετάφραση των ιαχών τους: «Δικιά μας η Παπάζογλου!».
Ο Νίκος Κατσαρός που υπηρετούσε το ’62 στο Ναυτικό, έμαθε από ένα φίλο του Αθηναίο δημοσιογράφο ότι θα συμμετάσχει στους Πανελλήνιους αγώνες και μια Παπάζογλου από την Καβάλα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. «Αυτή είναι η κοπέλα μου!», του είπε ο Νίκος. Ο Παναγιώτης δεν το πίστεψε: «Σιγά μην είναι η κοπέλα σου…». Ζήτησε άδεια εξόδου, αλλά δεν του έδωσαν, οπότε δεν παρακολούθησε τους αγώνες. Αργότερα ζήτησε το χέρι της. Είχε σταματήσει τη σταδιοδρομία της, αφού και το τμήμα του κλασικού αθλητισμού του συλλόγου της διαλύθηκε. Απόχτησαν δυο κορίτσια, την Ιωάννα και τη Μαρία. Η χαρά τους είναι τα έξι εγγόνια τους. Το D.N.A. της γιαγιάς μοιάζει να πέρασε στον μικρότερο, το Νίκο Κάλφα, σπρίντερ του Ο.Κ.Α.Κ. και επίδοξο πρωταθλητή!
