Η Μαρμάρω* μου

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

Κλείνει τα 21 σήμερα η Μαρμάρω μου. Μεγάλωσε, γέρασε αλλά το λέει η περδικούλα της ακόμη. Με κουβάλησε σε ατέλειωτες διαδρομές σε Ελλάδα και Ευρώπη, αγόγγυστα και χωρίς να διαμαρτύρεται. Σε φαρδείς αυτοκινητόδρομους διασχίζοντας απέραντες πεδιάδες και σε κακοτράχαλα ορεινά καλντερίμια σε απίθανα υψόμετρα.

Με καταρρακτώδεις βροχές, με χιονοθύελλες και με αφόρητους καύσωνες, φορτωμένη πολλές φορές σαν τα κακότυχα γαϊδουράκια των Φηρών στη Σαντορίνη. Τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα περπατήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Σαν να πήγαμε σχεδόν στο φεγγάρι. “Από τη Γη στη Σελήνη” που λέει και ο φίλος μας ο …Βίκτωρ.

Όταν ήταν μωρό, μας οδήγησε με την Ελενίτσα μου, νύφη και γαμπρό, στην εκκλησία. Και αποδείχθηκε γουρλού γιατί συνέβαλε στην ευτυχία μας. Φιλοξένησε σε μικρές και μεγαλύτερες διαδρομές, σημαντικούς, για μένα, ανθρώπους: τον Χρήστο Λεοντή, τον Αργύρη Μπακιρτζή, τον Δημήτρη Πιατά, την Ιωάννα Παππά, τον Θοδωρή Γκόνη, την Μαρία Σουλτάτου αλλά και (εξίσου σημαντικούς για μένα) πολύ αγαπημένους φίλους και μερικούς πολύ δικούς μου πολύτιμους και ανεκτίμητους ανθρώπους.

Δεν διαμαρτυρήθηκε και δεν έβγαλε μιλιά όταν τη φορτώσαμε μισό τόνο καυσόξυλα και τα φέραμε από τη Δράμα στην Καβάλα. Ούτε φυσικά όταν κάθε καλοκαίρι μαζί με τον Βασίλη στριμώχναμε στο πορτμπαγκάζ, αφού ρίχναμε τα πίσω καθίσματα, καρέκλες, τραπέζια, πάγκους, σκακιέρες κι άλλο υλικό και τα πηγαίναμε στο φουαγιέ του αμφιθεάτρου του Διοικητηρίου για να στηθεί το Διεθνές Open Σκακιστικό Τουρνουά που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Σκακιστικός Όμιλος Καβάλας.

Μερικές φορές, στη διάρκεια της ζωής της, η Μαρμάρω “αρρώστησε”, “ανέβασε πυρετό”, άρπαξε και μια “ουρολοίμωξη” και είχε “ακράτεια” αλλά με κατάλληλη θεραπεία ξεπερνούσε γρήγορα τα προβλήματα αυτά και ξανά προς τη δόξα τραβούσε.

Μια φορά με γλίτωσε από βέβαιο θάνατο με τη ζώνη της που με είχε δεμένο γερά, παίρνοντας όλο το βάρος μιας απρόσμενης “συνάντησης” με τις μπάρες σε μία απότομη στροφή, εισπράττοντας  εκείνη μεν δυό κατάγματα και κάποια μικροτραύματα που τα γιατρέψαμε όμως όλα τέλεια στην “κλινική Μανιός” στο Πολύστυλο, εγώ δε εξασφάλισα μιά διαγώνια φαρδιά μελανιά στο στήθος από τη ζώνη σαν κι αυτή που έχουν στη φανέλα τους οι ποδοσφαιριστές της εθνικής Περού.

Δεν ζητάει πολλά. Λίγο λαδάκι κάπου κάπου, να δουλεύουν καλά οι κλειδώσεις της και τίποτ’ άλλο. Παρά τα χρονάκια της δεν αντιμετωπίζει τώρα πια κανένα πρόβλημα υγείας και φαίνεται πως θα μείνουμε μαζί μέχρι το τέλος, για όσα χρόνια ακόμη μας δίνει ο Θεός.

Βλέπετε αν αγαπήσεις κάποιον βαθιά και νιώσεις ότι και εκείνος σε αγαπάει το ίδιο και σου δίνεται αφειδώλευτα και με ανιδιοτέλεια, δεν τον εγκαταλείπεις ποτέ. Γιατί, όπως λένε κι οι σοφοί, το ν’ αγαπάς δεν είναι τίποτα. Το ν’ αγαπιέσαι είναι κάτι. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι είναι το παν. Χρόνια πολλά λατρεμένη μου Μαρμάρω.

Σημείωση:

Ο μέσος όρος της ηλικίας των αυτοκινήτων στην Ελλάδα είναι 13,5 έτη. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση 10,7 έτη. Η Μαρμάρω τα ξεπέρασε κατά πολύ τα συγκεκριμένα όρια, χωρίς φυσικά αυτό να αποτελεί πλεονέκτημα και γεγονός για να κομπάζει κανείς. Αλλά, βλέπετε, ο έρωτας δεν κρύβεται…

*Η Μαρμάρω είναι ένα Φολκσβάγκεν Γκολφ IV, 1600 cc, στέισιον, αυτόματο, κλιμά.