Η όμορφη διαδρομή της Ρούλας Ζωτικού στον κλασσικό αθλητισμό της Καβάλας

Η Ρούλα Ζωτικού ανήκει σε μια γενιά του κλασσικού αθλητισμού της Καβάλας που μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει.

Η ίδια έχει ταυτίσει την ζωή της με κάτι που αγαπάει σε μεγάλο βαθμό. Πρωταθλήτρια τη δεκαετία του `80 στον ΑΟΚ και στη συνέχεια μέχρι και τώρα προπονήτρια στον ΟΚΑΚ. Η οικογένεια όμως δεν πάει πίσω. Ο σύζυγος, Γιώργος Ιωσηφίδης ακολούθησε επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο, φορώντας τις φανέλες του ΑΟΚ, του Αρη Θεσσαλονίκης και της Ξάνθης.

Οι κόρες Σοφία και Αναστασία διαπρέπουν αυτή τη στιγμή στο στίβο με πολλές διακρίσεις σε Πανελλήνιο επίπεδο. Η Ρούλα Ζωτικού δηλώνει ότι πήρε πολλά από τον αθλητισμό και μιλάει στον Τάσο Πατσίδη για τις παραστάσεις που έζησε αλλά και τις τωρινές καταστάσεις που βιώνει σε καθημερινή βάση, στον κλασσικό αθλητισμό της Καβάλας.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Ερ: Πότε ξεκινάει η ιστορία της Ρούλας Ζωτικού στον κλασσικό αθλητισμό της Καβάλας; Σε ποιο σύλλογο ξεκίνησες;  Σε δρόμους ταχύτητας και ποια ήταν η μεγαλύτερη διάκριση σου;

Απ: Ξεκίνησα το 1985 όταν με είδε ο κ. Αιμίλιος Χαδόλιας στο Γυμνάσιο και μ’ έπεισε να πάω στο στάδιο για προπόνηση βλέποντας κάποια στοιχεία που είχα. Έτσι ξεκίνησα τον αθλητισμό στο σύλλογο του ΑΟΚ.

Τα αγωνίσματα μου ήταν 200 και 400 ενώ είχα συμμετοχή σε όλες τις σκυταλοδρομίες 4χ100 και 4χ400! Με τις οποίες κερδίσαμε και Πανελλήνιο και Κύπελλο Σκυταλοδρομίων.

Ερ: Κάνε μας μια σύγκριση του κλασσικού αθλητισμού της Καβάλας στη δικιά σου εποχή με την τωρινή;

Απ: Σίγουρα είναι όλα διαφορετικά. Νομίζω ότι τότε είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τα παιδιά για τον κλασικό αθλητισμό. Επίσης βάζαμε σε πρώτη προτεραιότητα την προπόνηση και μετά όλες τις άλλες δραστηριότητες. Ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις.

Βέβαια τώρα με τα social media γίνεται πιο γρήγορα γνωστή η επιτυχία του κάθε αθλητή. Και αυτό είναι ένα κίνητρο για να ασχοληθούν τα παιδιά με τον κλασικό αθλητισμό. Το επικοινωνιακό κομμάτι παίζει μεγάλο ρόλο. Τότε αυτό εμείς δεν το είχαμε.

Το δύσκολο τώρα είναι ότι  τα παιδιά τρέχουν να προλάβουν το γεμάτο  πρόγραμμα τους. Έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο ζωής. Η τεχνολογία πλέον παίζει πρωταρχικό ρόλο.

Ερ: Τι σήμαινε και τι σημαίνει για σένα ο κλασσικός αθλητισμός;

Απ: Τι να πω, είναι η ζωή μου όλη. Ξεκίνησα σαν αθλήτρια σε ένα γκρουπ πρωταθλητών πήρα πολλά από αυτούς και από τον κ. Χαδόλια. Μετά σπούδασα πάνω στον κλασσικό αθλητισμό και στην συνέχεια μετά από κάποια χρόνια αποχής συνεχίζω σαν προπονήτρια στο σύλλογο του ΟΚΑΚ.

Νιώθω τυχερή και ευγνώμων που ανήκω σε αυτό τον σύλλογο. Είμαστε πολύ δεμένη ομάδα. Εγώ έχω αναλάβει τις μικρές ηλικίες  και παίρνω απίστευτη ενέργεια από τα παιδιά. Είναι κάτι που με γεμίζει.

Ερ: Ήταν δύσκολο να πείσεις τις δυο κόρες σου να ασχοληθούν με τον κλασσικό αθλητισμό; Πόσο επηρέασε το γεγονός ότι είστε μια αθλητική οικογένεια και με τον πατέρα να έχει παίξει επαγγελματικό ποδόσφαιρο;

Απ: Όχι δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Ήταν δεδομένο ότι  θα ασχοληθούν με κάποιο άθλημα. Ξεκίνησαν και οι δυο με το ποδόσφαιρο στην Ακαδημία του πατέρα τους. Κάποια χρόνια έκαναν και τα δυο ταυτόχρονα και τελικά επέλεξαν το στίβο. Εάν ήταν αγόρια σίγουρα θα διάλεγαν το ποδόσφαιρο.

Φυσικά επηρέασε το γεγονός ότι και εγώ και ο πατέρας τους, κάναμε αθλητισμό και ήμασταν πολλές ώρες μέσα στα γήπεδα έστω και σε διαφορετικά αθλήματα.

Ερ: Πως αφουγκράζεσαι αυτή την προσπάθεια της Σοφίας και της Αναστασίας σαν μητέρα αλλά και σαν προπονήτρια; Υπάρχει έντονος συναισθηματισμός στις επιτυχίες αλλά και στις δύσκολες στιγμές;

Απ: Είναι λογικό όταν αγωνίζονται να μεν σκέφτομαι σαν προπονήτρια αλλά σαν μητέρα τους. Αγχώνομαι πάρα πολύ. Στις αποτυχίες τους είμαι αυτή που θα ξεσπάσουν που θα κλάψουν που δε θα μου μιλάνε μπορεί  και μια ολόκληρη μέρα.

Προσπαθούμε και μέχρι τώρα και  το έχουμε καταφέρει να είμαστε παντού μαζί τους σε όλες σχεδόν τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Γιατί ξέρω ότι αυτό τους δίνει δύναμη. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήμασταν κοντά τους.

Ερ: Έχει παρόν και μέλλον ο κλασσικός αθλητισμός της Καβάλας;

Απ: Σίγουρα έχει και παρόν και μέλλον ο κλασικός αθλητισμός στην Καβάλα. Πρώτον ο σύλλογος στον όποιο ανήκω και εγώ και τα κορίτσια μου ο ΟΚΑΚ με πρόεδρο την Κατερίνα Δράκου έχει παρόν γιατί  δεν έχει χάσει κανένα παιδί από αυτά που διακρίνονται.

Παρόλο που έχουν φύγει για σπουδές ανήκουν στο σύλλογο και αγωνίζονται γι` αυτόν. Θεωρώ ότι είναι κάτι το σημαντικό. Και μέλλον υπάρχει γιατί γίνεται πολύ καλή δουλειά και υπάρχουν  ταλέντα που έρχονται από πίσω και θα διαπρέψουν.

Βέβαια χρειάζεται και η βοήθεια του Δήμου. Θα ήμουν αχάριστη εάν πω ότι δεν την έχουμε αλλά θα θέλαμε και περισσότερη βοήθεια. Μιλάω βέβαια για το στάδιο και για τα λειτουργικά του προβλήματα.

Ερ: Λείπουν κάποια πράγματα από το στίβο της Καβάλας;

Απ: Σίγουρα λείπουν πολλά. Όσοι ασχολούμαστε με τον κλασικό αθλητισμό και μιλάω και για τους 3 συλλόγους αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα πολλά προβλήματα. Προβλήματα με τον εξοπλισμό (δεν έχουμε εμπόδια) με το ταρτάν (γι` αυτό το λόγο δε θα αναλάβει και αγώνες φέτος το Ανθή Καραγιάννη) είχαμε θέματα και με το φωτισμό τα οποία ευτυχώς  αυτά λύθηκαν.

Ερ: Επηρέασε θετικά το γεγονός ότι πλέον υπάρχει ένα σύγχρονο στάδιο στην Ελευθερούπολη με 8 διαδρομές;

Απ: Μπράβο στο Δήμο Παγγαίου και ειδικά στον κύριο Μποσμπότη που κατάφερε να υλοποιήσει ένα τέτοιο έργο και μάλιστα σε εποχή πανδημίας.

Είναι ένα κόσμημα για όλο το νόμο Καβάλας. Είμαι από τους τυχερούς που με τον σύλλογο μου δραστηριοποιούμαστε μέσα σε αυτό το πανέμορφο γήπεδο.

Είναι ένα κίνητρο να ασχοληθούν πολλά παιδιά όλων των ηλικιών από τα γύρω χωριά με τον κλασικό αθλητισμό. Φέτος θα αναλάβει όλα τα διασυλλογικά και τα Τέτραθλα των μικρών και το Πανελλήνιο Κ16 το οποίο πέρσι είχε πραγματοποιηθεί για πρώτη φορά  εκεί και είχε τεράστια επιτυχία.

Ερ: Ποια ήταν η μεγαλύτερη χαρά που πήρες στον κλασσικό αθλητισμό και ποια η μεγαλύτερη απογοήτευση;

Απ: Πήρα πολλά από τον αθλητισμό.

Έμαθα να σέβομαι να είμαι πιο υπεύθυνη, έμαθα να διεκδικώ και να αγωνίζομαι στην ζωή. Το καλύτερο, η μεγαλύτερη μου χαρά ήταν όταν πέρασα ΤΕΦΑΑ μετά από Πανελλήνια νίκη με την σκυτάλη.

Λύπες,  όχι δεν έχω.  Ίσως μονο όταν λόγω τραυματισμού αναγκάστηκα να σταματήσω τον αθλητισμό. Αλλά και πάλι πιστεύω ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Παρέμεινα στο χώρο και συνέχισα σαν προπονήτρια.