Την 14η Μαρτίου 1942, ακριβώς ογδόντα χρόνια πριν, υπογράφτηκε από τους πληρεξούσιους των εισβολέων Γερμανίας και Ιταλίας στην Ελλάδα, συμφωνία με την οποία η Ελλάδα υποχρεωνότανε, ΕΚΤΟΣ από τα έξοδα συντήρησης του στρατού κατοχής, περίπου 600.000 ανδρών, να καταβάλει κάθε μήνα 1,5 δις δρχ. με τη μορφή άτοκου δανείου.
Το ποσόν αυτό συνέχεια αναπροσαρμοζότανε προς τα επάνω και έφθασε να είναι 6,5 δις δρχ το μήνα. Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που ήτανε αναγκαστικά εκτελεστή από τη σκλαβωμένη Ελλάδα.
Αργότερα με νεότερες αποφάσεις τους μετατρέψανε την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική, και ότι η εξόφληση τους θ’ άρχιζε από τον Απρίλιο του 1943. Μάλιστα και μέχρι την αποχώρηση τους από την Ελλάδα, κατέβαλαν και δυο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε αυτό μετατράπηκε σε έντοκο λόγω υπερημερίας.
Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, η Γερμανία με την αποχώρηση της από την Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1944 μας χρωστούσε ΔΙΧΩΣ τους ΤΟΚΟΥΣ, 227.949.201 δολλάρια, τα οποία ανέρχονται σήμερα γύρω στα 55 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ποσόν αυτό αποτελεί δανειακή συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας προς την Ελλάδα και σαν τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που ανέστειλε την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων πολλών επιπλέον δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών.
Και η επανένωση όμως έγινε το 1990, και άρα και οι πολεμικές αποζημιώσεις για τις τεράστιες καταστροφές σε έμψυχο και άψυχο υλικό είναι απαιτητές και οφειλόμενες. Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο. Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά). Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι σε δύο άλλες χώρες, που είχε επιβάλει η Γερμανία παρόμοια δάνεια τα επέστρεψε, Γιουγκοσλαβία (1956), Πολωνία (1971), όπως και η Ιταλία και Βουλγαρία, που επέστρεψαν στην Ελλάδα την αναλογία τους από τη δανειακή οφειλή, και τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Εδώ θα πρέπει να μην ξεχνάμε εμείς οι πολίτες, ότι η Ελλάδα ήτανε από τα μεγαλύτερα θύματα της Γερμανοναζιστικής κατοχής, με 700.000 θύματα αμάχους (10% του πληθυσμού τους). Κίνα 35.000.000.000, Ρωσία 27.000.000, ΗΠΑ 500.000, κάτι το οποίο αναφέρανε αργότερα με “θλίψη και κατανόηση “ ακόμη και Γερμανοί πολιτικοί. Τα χρήματα αυτά ΑΚΟΜΗ δεν δόθηκαν, και αναγκάσανε την Ελλάδα για την μετά το 1950 αναστήλωση της από την υπάρχουσα τεράστια οικονομική και σε υποδομές καταστροφή να στραφεί στον εξωτερικό δανεισμό.
Όπου μας δάνειζε η οφειλέτρια Γερμανία. Ερχόμενοι στο σήμερα και όπου οι τηλεοπτικοί προβολείς όλου του κόσμου φωτίζουνε αποκλειστικά και μόνο τα γεγονότα στην Ουκρανία, λες και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο επικρατεί ειρήνη και ηρεμία, μια δήλωση του Γερμανού καγκελάριου, πέρασε και ξεχάσθηκε. Με άλλοθι τα της Ουκρανία, η Γερμανία αποφάσισε να αυξήσει τον επανεξοπλισμό της και να εφοδιάζει με όπλα εμπόλεμες χώρες.
Δηλαδή η Γερμανία, ο χειρότερος εχθρός της ειρήνης στην Ευρώπη εδώ και 150 χρόνια, δηλώνει ότι σκοπεύει να εξασφαλίσει την ειρήνη στην Ευρώπη επανεξοπλιζόμενη η ίδια. Η στρατιωτική ανασυγκρότηση της Γερμανίας είναι μια απόφαση που φέρνει οδυνηρές αναμνήσεις σε κράτη και Λαούς της Ευρώπης, όπου και ΣΗΜΕΡΑ ακόμη απόγονοι των Γερμανών Ναζί, κατέχουνε υψηλές θέσεις στην Ευρωενωσιακή διοίκηση και αρκετών κρατών της. Με τις ΗΠΑ σε παρακμή και τη Γαλλία σε προεκλογική περίοδο, η Γερμανία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για ν’ ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Και όποιον πάρουνε οι άνεμοι.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
