Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, που καλώς τιμούμε, και όσα εγκωμιαστικά γράφονται για εκείνη στο πλαίσιο αυτής της ημέρας, δεν μπορεί να μη νιώσει κανείς και μια προκλητική υποκρισία πίσω από όλα αυτά.
Τη μια μέρα τη Μητέρα την αποθεώνουμε, αυτή την ίδια Μητέρα που τις υπόλοιπες 364 μέρες την κρίνουμε ανεπαρκή, μας είναι λίγη, ποτέ δεν μας είναι αρκετά καλή… Τη μια μέρα τη Μητέρα την αποθεώνουμε, αυτή την ίδια Μητέρα που τις υπόλοιπες 364 μέρες την επικρίνουμε, την αμφισβητούμε,την αποδομούμε, ακυρώνοντας τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ύπαρξης και της προσωπικότητάς της.
Τη θέλουμε τέλεια Μητέρα και ταυτόχρονα τέλεια σύζυγο, σύντροφο, επαγγελματία, επιστήμονα, γλυκιά, ελκυστική, ανθεκτική.. Ενώ ταυτόχρονα σχολιάζουμε… «τι μάνα είναι αυτή που δε θήλασε..», «τι μάνα είναι αυτή που ακόμη θηλάζει..», «τι μάνα είναι αυτή που δουλεύει..», «τι μάνα είναι αυτή που κάθεται σπίτι και τα βρίσκει όλα έτοιμα..», «τι μάνα είναι αυτή που χωρίζει..», «τι μάνα είναι αυτή που τον ανεχόταν και γιατί δεν έφευγε..»
Και ο κατάλογος μακρύς… Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας η ευχή είναι μια..Αυτή τη Μητέρα που γιορτάζει κάθε μέρα , αγωνίζεται κάθε μέρα , αγωνιά κάθε μέρα να μεγαλώσει τα παιδιά της ή να φέρει στον κόσμο παιδιά, η κοινωνία και η πολιτεία οφείλουν να την αγκαλιάζουν, να τη στηρίζουν, να την τιμούν και να τη σέβονται, όπως της αξίζει… ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ…
Η χαρούμενη, ήρεμη και ευτυχισμένη Μητέρα είναι η καλύτερη Μητέρα και το φωτεινό της βλέμμα είναι το καλύτερο δώρο προς τα παιδιά της.
Λαμπρινή Δουτσίνη
Κοινωνική Λειτουργός,
Φιλόλογος Ειδικής Αγωγής
