Ίχνη ζωής

Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης.

Μπορεί γρήγορα να ξεχαστεί και αυτό, εκτός από τους ντόπιους που θα συνεχίσουν να το ζουν ως τραγωδία, ενώ εμείς ως οικονομικό κονδύλι που ήρθε ή δεν ήρθε. Θα ξεχάσουμε -πάλι- τους ανθρώπους που χάθηκαν, τη δυστυχία των ανθρώπων και τις καταστροφές . Το πλήγμα που υπέστη η Κρήτη από την πρόσφατη κακοκαιρία ήταν βαθύ, ακόμα και για τον τουρισμό της. Εξάλλου, μπαίνουμε τυπικά από τον Μάρτιο σε τουριστική περίοδο (το καταλαβαίνεις μόλις οι τιμές των κρατήσεων ξαφνικά έχουν ανέβει).Η θεομηνία, που χτύπησε το νησί, ήρθε να συμπληρώσει την ελλιπή συντήρηση και την αδιαφορία των αρχών, γκρεμίζοντας την ιστορική γέφυρα του Κερίτη στον Αλικιανό Χανίων, η οποία δεν άντεξε το μεγάλο όγκο υδάτων από την έντονη βροχόπτωση διαρκείας. Μέσα στην απελπισία, η Κοινότητα Αλβανών Μεταναστών του νομού απέστειλε γραπτή επιστολή στο Δήμο Πλατανιά και την Περιφέρεια Κρήτης, για να προτείνει να συνδράμει αφιλοκερδώς στις εργασίες αποκατάστασης. Όπως λένε χαρακτηριστικά, το κάνουν “επειδή ζούμε εδώ, είμαστε η γενιά που μεγαλώνει εδώ και πρέπει να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, ενωμένοι απέναντι στις δυσκολίες”.Είναι απλά λόγια, που μπορούν να τα νιώσουν και να τα καταλάβουν όλοι, εκτός από το μυαλό ενός σοβινιστή. Έναν τόπο τον αγαπάνε αυτοί που μένουν εκεί, χαίρονται, υποφέρουν και γίνονται ένα μαζί του, όχι όσοι τον αφήνουν απροστάτευτο να ρημάξει.

Όπως ανέφερε ο δημοσιογράφος Ειρηναίος Μαράκης στον Αγώνα της Κρήτης, είναι η ίδια κοινότητα που έχει προσφερθεί κι άλλες αφιλοκερδώς να βοηθήσει, όπου υπάρχει πρόβλημα. Και κλείνοντας, ο ίδιος σχολιάζει για όσους αναρωτιούνται αν θα δεχτούν οι αρχές την πρόταση: “Θα έπρεπε ήδη να την είχαν αποδεχτεί ως υπέρμαχοι της αριστείας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, απαντώ με τη σειρά μου”. Εξάλλου, στα μέρη μας περάσαμε (για την ακρίβεια ακόμα περνάμε μάλλον)

δικαιολογημένη και μη ανησυχία για εθνικούς κινδύνους. Σε έναν άλλο τόπο, λίγο πιο μακριά από μας, η είδηση που προηγήθηκε, ευτυχώς παραμένει συγκινητικά ωραία κόντρα στη μαυρίλα που κυκλοφορεί ανάμεσα μας, σε σταθερά ποσοστά. Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα από την ανθρωπιά μας. Με αυτά μπορούμε ίσως να πορευόμαστε στη ζωή και να επιμένουμε.