«Κάτθανε Διαγόρα»

Μνήμη Δημητρίου Καρακάντζα

Υπάρχουν και άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Καρακάντζα που «έφυγε» πρόσφατα πλήρης ημερών, ανήμερα της γιορτής του. Θα ταφεί στο Λιντς της Αγγλίας, μακριά ίσως από τον τόπο όπου άσκησε την ιατρική ως λειτούργημα, σε μια πειστική επιβεβαίωση του επιταφικού «ανδρών επιφανών…». Γιατί όμως επιφανής; Δεν λείπουν δα οι γιατροί που ασκούν την ιατρική με τον ίδιο τρόπο -μια επίσκεψη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο κατά τη διάρκεια της εφημερίας του θα αποκάλυπτε εύκολα, σε όποιον ήθελε να δει, μια εκδοχή ηρωικής άσκησης της ιατρικής, κόντρα στη νεοφιλελεύθερη απαξίωσή της και τον απόλυτο εκχρηματισμό της.

Το κλέος του Δημήτρη Καρακάντζα όμως δεν έρχεται (μόνο) από τον τρόπο που υπήρξε ως γιατρός, έρχεται από τον τρόπο που υπήρξε ως άνθρωπος. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που ζουν «συλλογικά». Που συνεισφέρουν στο «απλώς δίκαιον», στο κοινό καλό δηλαδή, υπηρετώντας τον εαυτό τους μέσω του υπηρετείν τον Άλλο, «ελευθέρα τη βουλήσει». Έπραττε ως εάν οι πράξεις του να μπορούσαν να αποτελέσουν καθολικό ηθικό νόμο. Και αυτό, όχι με τον συμπερασματικό τρόπο αυτής της περιγραφής αλλά με τον ένα και μοναδικό τρόπο που υπάρχει στη ζωή. Λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα… Είναι πολλοί όσοι θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν γι’ αυτό και δεν βρίσκονται μόνο στην πόλη της Καβάλας.Έτσι πορεύτηκε χαμογελαστός, κατορθώνοντας να μην προσδιοριστεί από την ιατρική πράξη αλλά να την προσδιορίσει, αφήνοντάς μας μια καλή ιδέα όχι τόσο για το ποιος είναι ο καλός γιατρός αλλά για το ποια είναι η καλή ιατρική και ποιοι την διακονούν.

Έφυγε διατηρώντας μέχρι την τελευταία στιγμή τη ματιά που του επέτρεπε να βλέπει τα «θάματα» στα «πράματα» και ήταν ως η ζωή να του φώναξε «κάτθανε», όπως (τιμητικά) φώναζε το πλήθος στον Διαγόρα, όταν ολυμπιονίκης ο ίδιος αξιώθηκε να δει και τους γιούς του ολυμπιονίκες.

Τυχεροί όσοι τον γνώρισαν. Ανάμεσά τους και ο γράφων.

Θανάσης Τσιρταβής