Το αρχείο στάλθηκε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, ανήμερα των γενεθλίων μου, κάτι σαν πολύτιμο δώρο. Συνοδευτικά περιλαμβάνονταν η συμβουλή: «Κλείσε το τηλέφωνο, άναψε τσιγάρο και διάβασε το απνευστί με ένα φρέντο και τα μουμούλια (τετράποδα) στο πλάι σου…». Προσπάθησα να την εφαρμόσω το δυνατόν πιο πιστά και το σίγουρο ήταν πως το διάβασα απνευστί. Όπως άλλωστε συνηθίζω να διαβάζω πάντα τα έργα του Αντώνη και του Κωνσταντίνου Κούφαλη. Πολύ δε περισσότερο όταν γνωρίζω πως πρόκειται για έργα τα οποία έχουν εξασφαλίσει ήδη τη βράβευσή τους. Ανοίγοντας λοιπόν το αρχείο τοποθετήθηκα χωρο-χρονικά:
Η ΕΠΟΧΗ
Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70. Για την ακρίβεια, μέχρι 9 Αυγούστου 1974, ημερομηνία παραίτησης του Richard Nixon από την Προεδρία των ΗΠΑ, λόγω σκανδάλου Watergate. Χρονιά, επίσης, ιστορικών αλλαγών για τον κόσμο ολόκληρο. Η αισθητική, στο χώρο στα ρούχα στις μουσικές ακολουθεί πιστά την εποχή. Οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη με την ανάλογη προβολή σκηνών από επίκαιρα και μίξη τηλεοπτικών jingles της εποχής.
Μια ιστορία κάπως σπονδυλωτή. Με πρόσωπα που μπλέκονται μεταξύ τους. Κάθε ιστορία έχει τους δικούς της «πρωταγωνιστές» και τον δικό της υπότιτλο. Κι έτσι έχουμε:
-Ιστορία πρώτη – «Πες ένα νούμερο», που ολοκληρώνεται ενόσω ακούγoνται η Janis Joplin και ο Jimmy Hendrix στο τραγούδι «Summer Time».
-Ιστορία δεύτερη – «Σε ποιόν μοιάζουν τα μωρά», και καθώς ολοκληρώνεται ακούγεται ο David Bowie στο τραγούδι «Heroes».
-Ιστορία τρίτη – «Στεγνό καθάρισμα», και λίγο πριν το σκοτάδι ακούγεται η Etta James στο τραγούδι «I’d rather go Blind».
-Ιστορία τέταρτη – «Τι ’ναι αυτό που το λένε αγάπη», που εμπλουτίζεται από την φωνή της Lesley Gore στο τραγούδι «You Don’t Own Me».
-Ιστορία πέμπτη – «Our father in Heaven», που βυθίζεται στην ερμηνεία του Damien Rice και στο τραγούδι «It Takes a Lot To Know a Man».
-Ιστορία έκτη – «Απόψυξη», και φτάνοντας στο τέλος, πριν την αυλαία, η Nina Simone με κεραυνοβολεί με το τραγούδι «Tomorrow is my Turn».
ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ…
Κάπου εκεί προς τη μέση κόντεψα να βγάλω βιαστικό συμπέρασμα. Μετά είπα στον εαυτό μου: «Μην ξεχνάς ότι διαβάζεις έργο του Αντώνη και του Κωνσταντίνου. Αυτό σημαίνει πως τίποτε δεν είναι έτσι ακριβώς όπως φαίνεται. Κάνε λοιπόν λίγη υπομονή και βγάλε το γενικό συμπέρασμα μετά την αυλαία». Δίκιο είχα τελικά, αφού η αποκωδικοποίηση απαιτούσε την ολοκλήρωση της ανάγνωσης.
Το κείμενο, όπως πάντα, δεν ήταν μεγάλο. Αντιθέτως. Ήταν τόσο… όσο… Βασική αρχή των συγγραφέων προκειμένου να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον και αυξημένη την ένταση των συναισθημάτων. Ξέρουν ότι δεν πρέπει να κουράζουν. Έχουν μελετήσει καλά τα όρια της αντοχής μας και παίζουν επιτυχώς μ’ αυτά. Εδώ και χρόνια.
ΚΕΝΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΑΜΒΑ ΤΩΝ ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Την αμέσως επόμενη μέρα έστειλα την προβλεπόμενη απάντηση:
«Είναι τόσο πολύπλοκη η αγάπη, αναρωτήθηκα περίπου στη μέση. Ύστερα συνήρθα.
Δεν είναι η αγάπη πολύπλοκη, συλλογίστηκα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περίπλοκες και μπερδεύουν στα γρανάζια τους την αγάπη.
Εκείνη από μόνη της είναι απλή. Ζητάται και προσφέρεται με απλό τρόπο, αρκεί εσύ να το πάρεις απόφαση πως θα είναι έτσι.
Αγαπάω, αλλά γκρινιάζω εκ φύσεως. Μάλλον θα πρέπει να το μειώσω λιγάκι.
Μάλλον θα πρέπει να νιώσω ευγνωμοσύνη για όση αγάπη έχω και όση δίνω.
Είναι κρίμα να την κάνω πολύπλοκη, ενώ από μόνη της είναι τόσο απλή! Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και το “μάθημα”! Μου χρειαζόταν!»
Εκείνοι χάρηκαν που «διάβασα» σωστά το έργο τους. Κάτι που προφανώς το περίμεναν, ύστερα από τόσα χρόνια «εντατικό φροντιστήριο» μου πάνω στη γραφή τους! Έτσι αδειοδοτήθηκα να το θέσω υπό την «προστασία» μου, να το σχολιάσω, να το αναλύσω και να ενημερώσω για την επικείμενη βράβευση του νέου έργου των αδελφών Κούφαλη εντός του Οκτωβρίου!
Έξοχοι παρατηρητές και μελετητές των ανθρώπινων χαρακτήρων, για μία ακόμη φορά ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος χρησιμοποιούν ως φόντο τους τις διαπροσωπικές σχέσεις και μας οδηγούν υποσυνείδητα στο τελικό τους ζητούμενο: την απλή και ανεπιτήδευτη αγάπη. Αυτή είναι εξάλλου το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή μας. Να την απολαμβάνουμε και να την προσφέρουμε!
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ: ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Ομολογουμένως είναι αρκετά δύσκολες οι ποικίλες διαπροσωπικές σχέσεις. Οι κοινωνικές, οι εργασιακές, οι οικογενειακές, οι φιλικές, οι συζυγικές, οι ερωτικές, οι σεξουαλικές. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και ο καθένας από εμάς δύσκολα θα ισορροπήσει, μέσα από τους ρυθμούς της εποχής μας και την απώλεια της επαφής. Δεν αποκλείεται ο βασικότερος παράγοντας ώστε να εξασφαλίζεται ηρεμία και γαλήνη και μία κατ’ επέκταση υγιής σχέση, να είναι η εκτίμηση.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Για τον άνθρωπο η συναισθηματική σύνδεση, η αίσθηση ότι είναι αποδεκτός, ότι είναι πιο αρεστός από τον άλλον και ερωτικά επιθυμητός, αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την εσωτερική του ισορροπία.
Οι άνθρωποι διαρκώς αναρωτιούνται πώς θα πρέπει να είναι και πώς θα πρέπει να φέρονται προκειμένου να γεμίσουν από αγάπη. Η απάντηση βρίσκεται μόνο σε μια λέξη: τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνει κάποιος. Μόνο να είναι. Για να θρέψει ο άνθρωπος την ψυχή του πρέπει να αφεθεί, να εμπιστευτεί την ύπαρξή του. Η πραγματική ευτυχία έρχεται μόνο όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή. Και η πιο πραγματική αίσθηση ειρήνης πηγάζει μόνο μέσα από την ύπαρξή μας.
Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας είναι ότι δεν μπορούμε να προσφέρουμε αγάπη παρά μόνο αν είμαστε έτοιμοι να την αποδεχτούμε. Η ικανότητά μας να δεχτούμε την αγάπη στηρίζεται στην ικανότητά μας να αισθανθούμε, αφού μόνο μέσα από τα συναισθήματά μας μπορούμε να υποδεχτούμε την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την ανταποδώσουμε με τη σειρά μας στους άλλους. Αλήθεια, σταθείτε ένα λεπτό κι αναρωτηθείτε, αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία σας πάνω στη γη, πώς θα επιλέγατε να την περάσετε;
Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή μας, αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε ποιος είναι προορισμός μας: να Συγχωρούμε και να Αγαπάμε. Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι το παρόν είναι ο μόνος χρόνος που υπάρχει, και μέχρι να συγκινηθούμε με την ακινησία της στιγμής, η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα. Όταν μάθουμε να κάνουμε επιλογές οι οποίες πραγματικά θρέφουν την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.
ΚΑΙ ΕΣΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΕΙΣ «ICEMAN» ΕΝΑ!
Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακοίνωσε ήδη τα Κρατικά Βραβεία των Διαγωνισμών Συγγραφής Θεατρικού Έργου για το έτος 2018. Σύμφωνα με το σκεπτικό της Επιτροπής Κρατικού Βραβείου Συγγραφής Θεατρικού Έργου αποφασίστηκαν τα ακόλουθα:
Η Επιτροπή Κρατικού Βραβείου Συγγραφής Θεατρικού Έργου αποτελούμενη από τους Νίκο Διαμαντή ως Πρόεδρο, Αμαλία Κοντογιάννη, Ειρήνη Πιττακή, Έρι Κύργια και Ανδρέα Φλουράκη ως μέλη, αξιολόγησε τα ενενήντα πέντε (95) έργα που υποβλήθηκαν στο διαγωνισμό.
Η Επιτροπή Κρατικού Βραβείου Συγγραφής Θεατρικού Έργου λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα του θεατρικού φαινομένου σήμερα, η οποία προάγει τη διασύνδεση ιδεών, προσώπων, σχέσεων, πλοκής, κειμένου, με καινοτόμους καλλιτεχνικούς τρόπους και γνωρίζοντας ότι τα τοπία του θεατρικού κόσμου επιδιώκουν να ενσωματώσουν την επισφάλεια, τη διαφορετικότητα, τη διαλεκτική ενός κόσμου που αλλάζει, αποφάσισε ομόφωνα να μην απονείμει Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου, ωστόσο αποφάνθηκε ότι θα πρέπει να αποδοθεί έπαινος σε εννέα (9) έργα που ομαδοποιούνται σε τέσσερις πλατφόρμες με διακριτά χαρακτηριστικά. Εξ αυτών σε τρία έργα κλασικής θεατρικής δομής που απηχούν σύγχρονους προβληματισμούς και διακρίνονται για τον καθαρό χειρισμό τους:
1) «Κοίτα, ωραία πράγματα που συμβαίνουν» των Αντωνίου Κούφαλη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, το οποίο υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «ICEMAN».
2) «ΑΙΓΑΙΟΝ STORY» του Χρήστου Στρέπκου, το οποίο υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «ΑΡΗΣ ΤΖΩΤΖΗΣ».
3) «ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ…!!!» των Χρήστου Μερζιώτη και Στάθη Μπαχταλιά, το οποίο υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με τα ψευδώνυμα «ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΛΑΣ & ΣΤΑΘΗΣ ΓΡΑΨΑΣ».
Φυσικά αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που το καβαλιώτικο συγγραφικό δίδυμο θα διακριθεί, αφού όλοι θυμόμαστε ότι το 2001 τιμήθηκαν με δύο κρατικά βραβεία θεάτρου για τα έργα τους «Μη σκαλίζεις την άμμο» και «Το σπίτι με τα δώρα». Δύο φορές επίσης ήταν υποψήφιοι και για το Βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν.
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
