Με ανοικτά μάτια

Όπως συνέβη ήδη με την Παρασκευή για το μέλλον-Friday for future και το Extinction Rebellion, μαζί με τις φοιτητικές διαμαρτυρίες εμφανίζονται μορφές αντίθεσης στα πειστικά και σιδερένια καθεστώτα της TINA (There Is No Alternative, Δεν υπάρχει Εναλλακτική, σύνθημα της Μάργκαρετ Θάτσερ και του νεοφιλελευθερισμού).

«Ίσως αρχίζουν να ακούγονται πιο σημαντικοί θόρυβοι που μας κάνουν να σκεφτόμαστε μια νέα εξέγερση, η οποία ξεκινά για άλλη μια φορά από εκεί; – γράφει ο Enrico Euli – Ειλικρινά, αν είναι έτσι, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Είναι άχρηστο να περιμένουμε περισσότερα από μερικά άρθρα και μερικά χτυπηματάκια στην πλάτη από εμάς, την σχεδόν συνολική πλειονότητα ημών των ενηλίκων, περισσότερο ή λιγότερο γαλήνια ενσωματωμένων…”

Ανησυχητικό και καθησυχαστικό είναι αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στους δρόμους. Ανησυχεί για τη βίαιη αντίδραση της αστυνομίας ενάντια στις ειρηνικές διαδηλώσεις των φοιτητών (διάβασε επίσης Επιτέλους εμείς – Finalmentenoi του Marco Arturi). Μια φωτογραφία της Internazionale, στα τέλη Ιανουαρίου, μας προειδοποιεί ότι στη Μεγάλη Βρετανία βρίσκονται σε εξέλιξη διαδηλώσεις κατά του νόμου «Αστυνομία, εγκληματικότητα, ποινές και δικαστήρια», “Police, crime, sentencing and courts bill”, ένα σχέδιο νόμου για τη δημόσια τάξη που πρόκειται να ψηφιστεί και το οποίο θα έδινε στην αστυνομία την εξουσία για την αποτροπή διαδηλώσεων και καθιστικών διαμαρτυριών, ακόμη και ειρηνικών. Μπορούμε να δούμε τα ολοένα και πιο ξεκάθαρα σημάδια ενός κλεισίματος, που πλέον εξισώνει τη διαμαρτυρία με τη βία – αν όχι την «τρομοκρατία» – όποια κι αν είναι η μορφή της εκδήλωσης-διαδήλωσης. Και δεν συμβαίνει πλέον μόνο στη Βιρμανία ή τη Λευκορωσία, αλλά και στην πρώην φιλελεύθερη Δύση.

Αλλά αυτό που συμβαίνει μπορεί επίσης να μας φτιάξει τη διάθεση. Σπουδαστές που τελικά φαίνεται πως άνοιξαν τα μάτια τους και κατάλαβαν στο φτερό. Και ουρλιάζουν: «Βαρεθήκαμε να ζούμε μες τον φόβο!», «Το σχολείο σας μας αρρωσταίνει!», «Εσείς είστε οι ανώριμοι!». Και οι οποίοι τελικά διαμαρτύρονται ενάντια στον εθισμό στην επισφάλεια και τη σκεπασμένη δουλεία που αντιπροσωπεύεται από την πολύ παινεμένη »εναλλαγή σχολείο-εργασία”.

Όπως συνέβη ήδη με την Παρασκευή για το μέλλον και την Εξέγερση κατά της Εξάλειψης, εμφανίζονται μορφές αντίθεσης στα πειστικά (και σιδερένια) καθεστώτα της ΤΙΝΑ.

Δύσκολο να γνωρίζουμε, να σκεφτόμαστε ή να πιστεύουμε ότι μπορούν να επιτύχουν οτιδήποτε, κανείς ή σχεδόν κανείς δεν ξέρει πια πώς να γράφει, και γιατί τα δεκαοχτάχρονα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν, με αυτά τα σχολεία όπου φοιτούν, και τα έξυπνα τηλέφωνα που χακάρουν; Εκεί, είναι ξεκάθαρο, δεν μπορεί κανείς πλέον να μάθει να διαβάζει ή να γράφει πραγματικά. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Αν μη τι άλλο, την ευθύνη φέρουν μόνο οι μεγάλοι που προσπάθησαν να τους παρασύρουν, να τους αποπλανήσουν με τον μύθο του «γρήγορου & έξυπνου» και τους έχουν σερβίρει twitter και facebook.

Ή ίσως αρχίζουν να ακούγονται πιο σημαντικοί θόρυβοι που μας κάνουν να σκεφτόμαστε μια νέα εξέγερση που ξεκινά για άλλη μια φορά από εκεί; Ειλικρινά, αν υπάρξει, δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Είναι άχρηστο να περιμένουμε κάτι περισσότερο από μερικά άρθρα και μερικά χαϊδεύματα στην πλάτη από την σχεδόν συνολική πλειοψηφία από εμάς τους ενήλικες, λίγο πολύ γαλήνια ενσωματωμένους.

Παριστάνω το νεκρό εδώ και καιρό. Αλλά πάντα έλεγα πως αν κάτι αρχίσει να κινείται ξανά, θα χαρώ να το δω, να το αναγνωρίσω, να το καλωσορίσω, να το χαϊδέψω. Και, αν έβρισκα -αν βρίσκαμε- τον τρόπο και τον χρόνο, θα το συνοδεύσω και θα το υποδεχτώ, υποδεχτούμε -σαν ένας σκύλος που κουνάει την ουρά του- και ακολουθεί την παρέα του. Τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο, θα διασχίσω την καταστροφή μαζί τους, με κάποιον, με άλλους. Σε τέτοιους θλιβερούς καιρούς δεν θα ήταν μικρό πράγμα.

Ο Enrico Euli είναι ερευνητής στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Κάλιαρι. Έχει εκδώσει διάφορα κείμενα, το τελευταίο είναι το Παριστάνοντας το νεκρό, Fareil morto για τον Sensibili alle foglie.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος     comune info