Μια μεγάλη παράσταση όπως αξίζει σε ένα συγκλονιστικό κείμενο

Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή δεν είναι απλώς ένα κλασικό κείμενο της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας. Είναι μια βαριά παρακαταθήκη  του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ένα μεγαλειώδες, ένα συγκλονιστικό, διαχρονικό κείμενο που θέτει επί τάπητος όλα τα καυτά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης και δράσης.

Και κυρίως την εξουσία κάθε μορφής που η βία, την οποία γεννά η αλαζονεία της, είναι και η καταστροφή της.

Ο μύθος είναι γνωστός. Ο βασιλιάς της Θήβας Κρέων απαγορεύει να ταφεί το πτώμα του Πολυνείκη που θεωρεί προδότη της πατρίδας του. Η Αντιγόνη, αδελφή του Πολυνείκη, αποφασίζει παρά τις διαταγές του Κρέοντα, να θάψει το άψυχο σώμα του αδελφού της όπως αρμόζει σε κάθε νεκρό.

Με την πάλη ανάμεσα στην εξουσία που εκφράζει ο Κρέων και της (όποιου είδους) αντίστασης που εκφράζει η Αντιγόνη, ο Σοφοκλής θέτει τα μεγάλα διαχρονικά ζητήματα της πολιτικής, της κοινωνίας, των ανθρωπίνων σχέσεων, του έρωτα.

Αυτό το μεγαλειώδες κείμενο λοιπόν έτυχε μιας εξαιρετικά πετυχημένης και καλά οργανωμένης παράστασης. Ο Θέμης Μουμουλίδης, στηριζόμενος και πάνω σε μια μετρημένα πιστή και λιτή μετάφραση (Παναγιώτα Πανταζή), έστησε μια μινιμαλιστική παράσταση, που έδινε κύρια βάση στους κλασικούς διαλόγους του έργου.

Είχε βέβαια την τύχη να εμπιστευθεί το όραμά του γι’ αυτή την παράσταση στους ώμους μια ομάδας εξαιρετικών ηθοποιών, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν μοναδικά στις ανάγκες του κειμένου και της σκηνοθεσίας.

Η Ιωάννα Παππά ως Αντιγόνη πιο ώριμη από ποτέ. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου ως κακός Κρέων μας πρόσφερε ωστόσο μια λατρεμένη ερμηνεία. Με ευαισθησία προσέγγισε το ρόλο του ο Δημήτρης Σαμόλης (Αίμων) και τραγούδησε το κλασικό «Έρωτα, ανίκητε στη μάχη». Στιβαρός ο Τειρεσίας της …Λουκίας Μιχαλοπούλου. Ο Αγγελιοφόρος του Μάνου Καρατζογιάννη απέδειξε για άλλη μια φορά την ποιότητα του συγκεκριμένου ηθοποιού.

Θα την προσδιορίζαμε σαν μια κλασική παράσταση. Χωρίς επικίνδυνους ακροβατισμούς και αχρείαστους εξτρεμισμούς.

Το κοινό του Σαββάτου ανταποκρίθηκε με απέραντο σεβασμό και προσήλωση στην παράσταση και στον κόπο των ηθοποιών. Δεν ακούστηκε κιχ σε όλη τη διάρκειά της (85’) και στο τέλος το χειροκρότημα προσφέρθηκε πλούσιο και παρατεταμένο.

Πολλοί νέοι άνθρωποι. Το Φεστιβάλ Φιλίππων δημιουργεί χρόνο με το χρόνο και νέο κοινό. Χάρη σε εμπνευσμένους ανθρώπους από την δεκαετία του ’50, έχουμε μια αμύθητης αξίας προίκα. Ένα πολύτιμο δώρο. Ας το προσέξουμε, ας το φυλάξουμε, ας το αγκαλιάσουμε. Είναι από τα ισχυρότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει ο τόπο μας. Φέτος μάλιστα, όπως παραδέχονται όλοι οι άνθρωποι του χώρου, είναι από τα λίγα –αν όχι το μοναδικό- φεστιβάλ που παρουσιάζει ένα πλήρες και πλούσιο πρόγραμμα.

Και οι εργαζόμενοι του ΔΗΠΕΘΕ, όπως πάντα,  συμπαραστάτες στην προσπάθεια να πετύχει το Φεστιβάλ.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και στους εθελοντές και την Κατερίνα Συμεωνίδου που τους συντονίζει και που το έργο τους φέτος λόγω κορονοϊού είναι ακόμη πιο δύσκολο. Μπράβο παιδιά.

Ο δήμαρχος τίμησε την πρεμιέρα με την παρουσία του, παρέα με το συγγραφέα και δημοσιογράφο της Καθημερινής Νίκο Βατόπουλο που συμμετέχει κι αυτός φέτος ως κατ’ εξοχήν ειδικός, στο κομμάτι του Φεστιβάλ που αφορά τα κλειστά κτήρια της Καβάλας.

Θόδωρος Θεοδωρίδης