μικρά πρωινά από τον Νίκο Γενικόπουλο
Με κεκτημένη ταχύτητα λόγω του διαφορετικού φετινού Πάσχα, που κι αυτό πέρασε ήδη στην ιστορία, καταπιανόμαστε με τα συνήθη θέματα της επικαιρότητας. Θέματα της καθημερινότητας. Πάντα επιλέγουμε αυτά της δικής μας καθημερινότητας αλλά εσχάτως τούτο είναι δύσκολο. Ακατόρθωτο. Λόγω κορωνοϊού. Η νόσος επηρέασε τους πάντες και τα πάντα, επηρέασε (όπως ήταν αναμενόμενο) τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Γράφουν, μεταδίδουν, ασχολούνται με το ευρύτερο πρόβλημα. Τη γενικότερη κατάσταση.
Είναι κάτι που δεν συνηθίζεται. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης επιβάλλεται να ασχολούνται με την τοπική επικαιρότητα. Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτός ο κανόνας δικαιολογημένα παραβιάστηκε και παραβιάζεται καθώς η πανδημία δεν έχει σύνορα. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα μόνο δικό μας. Είναι όλου του κόσμου. Κάπως έτσι και η Πρωινή βλέπει και πιο μακριά από τα όρια του Νομού, γεγονός που άρχισε ως κάτι προσωρινό μα στην πορεία αποκτά βάθος. Ριζώνει για τα καλά.
Μια και το έφερε η κουβέντα. Οι εφημερίδες σε όλον τον κόσμο ακολουθούν φθίνουσα πορεία, οι τοπικές ακόμη περισσότερο. Στην Αθήνα κάποιες άρχισαν έρανο μεταξύ των αναγνωστών τους! Το κράτος από τη μια στηρίζει, από την άλλη αυτό γίνεται μόνο στα λόγια. Τις δε επαρχιακές εφημερίδες (κατ’ επέκταση τα περισσότερα επαρχιακά μέσα ενημέρωσης) τα έχει προ πολλού ξεχάσει. Τρανό παράδειγμα η κρατική διαφήμιση, η οποία στην πορεία καταλήγει να είναι – μία ακόμη φορά- Αθηναϊκή. Μόνο των Αθηνών και πουθενά αλλού.
Η τοπική αυτοδιοίκηση έσπευσε να κάνει δημόσιες σχέσεις και να στηρίξει τα κανάλια. Διαπιστώνουμε μάλιστα ότι αρκετά χρήματα διατίθενται για τα ίδια πράγματα. Για αυτά που συνήθως διαφημίζονται δωρεάν, ως ελάχιστη υποχρέωση του τηλεοπτικού μέσου στο κοινό του. Ένα επιβεβλημένο δώρο στην ίδια την κοινωνία.
Τι λέγαμε λοιπόν; Λέγαμε για την σπουδή να επανέλθουμε στην κανονικότητα, να προσποιηθούμε – αν χρειαστεί- ότι δεν τρέχει τίποτα άλλο. Τίποτα το ιδιαίτερο. Ξεχνούμε τον κορωνοϊό. Ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει. Στο κάτω κάτω της γραφής κάποιοι έχουν λόγο να ασχολούνται μονίμως με τα συνήθη τοπικά. Έτσι βγάζουν μεροκάματο (όπως έχουμε ξαναγράψει).
Στην προκειμένη περίπτωση τους συγχαίρουμε για τις … «υπηρεσίες» που προσφέρουν, λυπόμαστε τα κορόιδα που τους συντηρούν. Τους πληρώνουν για όσα αυτήν την ώρα μάλλον δεν χρειάζονται. Ή μήπως χρειάζονται αφού με αυτόν τον τρόπο διατηρούν ζωντανό το όνειρο, τη φιλοδοξία, την επίτευξη του μεγάλου αλλά προς το παρόν άπιαστου στόχου;
Χθες ο Δήμαρχος Καβάλας – για να επανέλθουμε στην ουσία του πράγματος- ανακοίνωσε πρόθεση σύναψης δανείου με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Με ευνοϊκούς όρους θα λάβει 1,5 εκ ευρώ που θα διαθέσει στην ΔΕΥΑΚ. Η οποία πάσχει από ταμειακή δυσχέρεια. Την είχε και πριν, τώρα με τον ιό υπάρχει διαδικασία χαριστικής βολής.
Σήμερα ο κ. Μουριάδης θα σταθεί δίπλα στον πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ για να δώσουν μαζί συνέντευξη τύπου. Με τηλεδιάσκεψη. Αύριο το μεσημέρι πάλι με τηλεδιάσκεψη θα συζητήσει με τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης το ίδιο θέμα. Διαφαίνεται άνεση κινήσεων στη διοίκηση που λόγω ειδικών συνθηκών μπορεί και να αποφύγει τη βάσανο της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου, κυρίως την λήψη απόφαση επί του θέματος.
Κατά τα άλλα όλα είναι έτοιμα για έναν νέο καυγά, ο οποίος μπορεί και να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Θα την ξεχάσουν τη ΔΕΥΑΚ, θα ασχοληθούν ο ένας με τον άλλον κι έτσι θα την αποτελειώσουν… Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Κι όλοι αυτοί- έστω αρκετοί- είμαστε βέβαιοι ότι τον κατέχουν!
Αυτά είναι μια πρόβλεψη περί των επόμενων γεγονότων, η οποία στηρίζεται σε όλα όσα έχουν προηγηθεί. Τα πρόσφατα, τα πιο παλιά, τα πολύ πιο παλιά κτλ. Αν οι περισσότεροι είχαν ωριμότητα και σωστό στόχο, θα συνεργάζονταν προκειμένου να βρουν λύση. Αν δεν είναι το δάνειο θα πρέπει να είναι κάτι άλλο. Προέχει η σωτηρία της ΔΕΥΑΚ αλλά ποιοι θα την σώσουν άραγε; Αυτοί που επιδιώκουν την ένταση και την φασαρία; Κι όσοι σκέπτονται σωστά, χάνονται (ας είναι πολλοί) μέσα στη φασαρία και στον λαϊκισμό των λίγων.
Ας τους φωτίσει ο Θεός. Μετά ότι βρέξει ας κατεβάσει. Με την ευκαιρία μας έρχεται στο μυαλό ένας προηγούμενος πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ, ο οποίος για τη διευκόλυνση και την καλοπέραση του είχε καταργήσει το αυτοκίνητο του. Χρησιμοποιούσε παντού και πάντα της υπηρεσίας.
Στο τέλος ζήτησε συγνώμη και ξεμπέρδεψε… Αυτές οι συγνώμες άνευ άλλων συνεπειών, και αυτές έφεραν την επιχείρηση στην σημερινή της κατάσταση. Όταν ο πρόεδρος αντί να δίνει το καλό παράδειγμα, κάνει το αντίθετο χωρίς καμία τιμωρία τότε πώς να μη φθάσουμε εδώ που φθάσαμε;
Κι επειδή πάνω κάτω οι πρακτικές δεν αλλάζουν, ας τολμήσουμε μία ακόμη πρόβλεψη. Στο τέλος της φασαρίας (με ή χωρίς τηλεδιάσκεψη, δεν έχει τόση σημασία) τα προβλήματα θα μπουν κάτω από το χαλί. Μέχρι το επόμενο επεισόδιο του ίδιου σήριαλ. Που τοπικά παίζεται πολλές, πάρα πολλές συνεχόμενες σεζόν.
