Η κατάσταση που επικρατεί εδώ και μήνες στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας δεν είναι και η καλύτερη. Συχνοί και έντονοι πολλές φορές διαξιφισμοί, κατηγορίες ένθεν κακείθεν, «ασυμφωνία χαρακτήρων», δυσκολία έως και αδυναμία μερικές φορές να υπερισχύσει η άποψη και η πολιτική που προσπαθεί να χαράξει η διοίκηση, έντονη εκατέρωθεν δυσπιστία, ένα κομφούζιο, μια καθημερινή παραδοχή του ανέφικτου σε σχέση με τις προσδοκίες της ντεμέκ «κουλτούρας των συνεργασιών» που υποτίθεται ότι προσπάθησε να εισάγει ο «Κλεισθένης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η κατάσταση στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας εδώ και οκτώ μήνες εκπέμπουν την βαριά μυρωδιά όχι μόνον μιας παταγώδους αποτυχίας του νόμου «Κλεισθένη» αλλά κυρίως των διαχρονικών αδυναμιών και ελαττωμάτων των ανθρώπων. Του εγωισμού, της αλαζονείας, της ξεροκεφαλιάς, της υποκρισίας.
Δυστυχώς δικαιώνονται πανηγυρικά όσοι ισχυρίζονταν ότι αυτός ο νόμος που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και κυρίως στους …Έλληνες. Διότι ως γνωστόν και όπως λέει και η λαϊκή ρήση «όπου δύο Έλληνες, τρεις γνώμες».
Στο μεταξύ το χρονικό διάστημα που απομένει στην παρούσα διοίκηση του Δήμου Καβάλας είναι πολύ μεγάλο. Διέτρεξε μόλις τους οκτώ από τους σαράντα οκτώ μήνες που διαρκεί η θητεία της. Συνεπώς δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση μέχρι τέλους. Διότι θα καταρρεύσει ο Δήμος, θα καταστραφεί η Καβάλα. Οφείλουν να το κατανοήσουν και οι δύο πλευρές και να αναλάβουν τις ευθύνες τους εκατέρωθεν.
Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς. Ο μεν δήμαρχος να κατανοήσει και να σεβαστεί το γεγονός ότι διαθέτει εννέα μόλις δημοτικούς συμβούλους στους σαράντα έναν που είναι το σύνολο του σώματος η δε αντιπολίτευση να χωνέψει ότι ο Μουριάδης είναι ο δήμαρχος του συντριπτικού 62% της δεύτερης Κυριακής. Αυτά ισχύουν και τα δύο συγχρόνως. Και όχι μόνο το ένα κατά περίπτωση.
Η Δήμητρα Τσανάκα πρέπει να υπερβεί την -ανθρώπινη είναι αλήθεια- πίκρα αυτής της βαριάς ήττας και ο Μάκης Παπαδόπουλος να απεξαρτηθεί το ταχύτερο από την βαθειά απογοήτευση του αριθμού «200» που ήταν η αιτία να μην είναι παρών αυτός και η παράταξή του στη μάχη της δεύτερης Κυριακής.
Κι από την άλλη ο δήμαρχος πρέπει να εγκαταλείψει άμεσα την ιδέα της μοναχικής και χωρίς έλεγχο και κριτική διοίκησης του δήμου. Οφείλει κι αυτός να βάλει φρένο στους όποιους ανθρώπινους εγωισμούς του. Να επιδιώξει έμπρακτα συνεργασίες. Να υποχωρήσει όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η συναίνεση.
Όμως ο Δήμος πρέπει να διοικηθεί. Η πόλη πρέπει να κάνει βήματα προόδου. Και επειδή η αντιπολίτευση έχει την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο, όσο κι αν μοιάζει παράλογο, οφείλει να είναι εκείνη διαλλακτικότερη. Να κάνει εκείνη έστω και την ύστατη στιγμή την τελευταία και την καίρια υποχώρηση. Διότι είναι η «αντιπολίτευση» και ο δήμαρχος είναι η διοίκηση. Τόσο απλά.
Προσοχή όμως. Αυτό θα πρέπει ο Θόδωρος Μουριάδης να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν θα το εκμεταλλεύεται. Ότι δεν θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι «έλα μωρέ, στο τέλος η αντιπολίτευση θα υποχωρήσει». Διότι μπορεί να την ξεγελάσει μία ή δύο φορές αλλά μετά θα επέλθει η πλήρης κατάρρευση των σχέσεων και η καταστροφή του Δήμου και της πόλης.
Συνεννόηση λοιπόν. Έμπρακτη προσπάθεια αποκατάστασης ενός κλίματος εμπιστοσύνης εκατέρωθεν. Αποφυγή προσωπικών αναφορών, επιθέσεων, κατηγοριών. Και απομόνωση από το υπόλοιπο σώμα κάποιων στοιχείων, ελαχίστων ευτυχώς, που έχουν στο αίμα τους την ίντριγκα, τον λαϊκισμό, την συκοφαντία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του δημοτικού συμβουλίου, με τις όποιες ανθρώπινες αδυναμίες τους, αγαπούν, ενδιαφέρονται και πονούν τον Δήμο μας. Θέλουν την πρόοδό του και την ευημερία των δημοτών του.
Ιδού λοιπόν πεδίον μάχης λαμπρόν, να το αποδείξουν και εμπράκτως.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
