Ομάδα αλλάζεις;

Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής

Στις φωτογραφίες. Αριστερά ο Σπύρος Γραικός φοιτητής της Γυμναστικής Ακαδημίας με τον Γιώργο Σιδέρη στο γήπεδο της Ριζούπολης. Δεξιά ο Σπύρος Γραικός το1964 με την ποδοσφαιρική ομάδα του Γυμνασίου Αρρένων Καβάλας στο δημοτικό γήπεδο. Μαζί του διακρίνονται και οι μετέπειτα ποδοσφαιριστές του ΑΟΚ Γκαρανάτσιος, Ασλανίδης, Γκοτζαμάνης καθώς και οι καθηγητές Λαλένης και Κόλιας.

Ο Μαγυάρος Ντόλγκος ήταν ο προπονητής του Ηρακλή Καβάλας και τον κράτησε σχεδόν με το «έτσι θέλω». Ένα νεαρό θηρίο δεκαοχτώ ετών με ύψος 1,85 θα έλυνε όλα τα προβλήματα της άμυνας, αφού ο Βασίλης Τσεντεμεΐδης θα είχε άξιο συμπαραστάτη για πολλά χρόνια. Ο ίδιος βέβαια ο ψηλός Γραικός είχε όνειρο να εισαχθεί στη Γυμναστική Ακαδημία. Η άθληση γι΄ αυτόν ήταν τρόπος ζωής, οι επιδόσεις του στο άλμα εις ύψος ελπιδοφόρες, το αθλητικό του μέλλον διαγραφόταν αίσιο, ωστόσο το ποδόσφαιρο από μικρόν τον ενθουσίαζε, τον κέρδισε. Και καλά που εκείνην τη χρονιά το καμάρι της Καβάλας, η «Αούστρια» έπεσε κατηγορία και ο υποβιβασμός αυτός οδήγησε από τη μια στην ίδρυση του Αθλητικού Ομίλου Καβάλας με τη συνένωση της Α.Ε.Κ., του Ηρακλή και των Φιλίππων και από την άλλη στην απόφαση του νεαρού Γραικού να στρωθεί στο διάβασμα και να εισαχθεί τελικά στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής.

Κατέβηκε λοιπόν ένα ακόμη επαρχιωτόπουλο στα δεκαεννιά του στην πρωτεύουσα και άρχισε να διευρύνει τους ορίζοντες των γνωριμιών του, πρώτα μέσα στη Σχολή του και ευρύτερα κατόπιν. Ανάμεσα στους συμφοιτητές του ήταν ο Κεσίδης από το Κιλκίς και ο Σιόντης από τα Γιάννενα, και οι δυο τους μεγάλα ποδοσφαιρικά ταλέντα. Έδεσε ακόμη φιλικά με τον Χρήστο Χαραλαμπάκη από τα Χανιά, έναν φτασμένο κατοστάρη, που με το Γιώργο Μικελίδη, το Σπύρο Βυρίνη και το Βασίλη Παπαγεωργόπουλο του Αετού Θεσσαλονίκης (οι άλλοι τρεις του Παναθηναϊκού) αποτελούσαν τα μέλη των 4Χ100 της εθνικής ομάδας στίβου, πρόσφατα μάλιστα είχαν στεφθεί νικητές στους Μεσογειακούς Αγώνες.

Ο Χαραλαμπάκης λοιπόν ως αθλητής της εθνικής, είχε και κάποια μικρά προνόμια, δηλαδή δωρεάν σίτιση σε κάποια εστιατόρια και μερικές φορές έδινε τα κουπόνια του στο Σπύρο, οπότε ο νεαρός Γραικός λάδωνε το στομάχι του στην Ταβέρνα «Τα εφτά αδέρφια» της Πλάκας. Όλα καλά του Κρητικού, μα ήταν αθλητής του Παναθηναϊκού. Ήταν κι ο Παύλος Κοψαχείλης τότε στα «μωρά» του Μπόμπεκ, γι΄ αυτό και ο Σπύρος ένιωθε πολιορκημένος από πράσινους, ενώ αυτός ήταν κόκκινος, τουλάχιστον ως προς τις ποδοσφαιρικές του προτιμήσεις. Χώρια που συμπαθούσε γενικότερα τα λιμάνια. Δεν ήθελε ν΄ ακούσει για Μαδρίτη και Ρεάλ, αυτός ήταν από παλιά με τους αυτονομιστές της Μπαρτσελόνα. Παρά το ότι η φύτρα του κρατούσε από την Κωνσταντινούπολη κι έτσι θα μπορούσε να υποστηρίζει την Α.Ε.Κ., αυτός ένιωθε δεμένος με το Λιμάνι, γιατί κι εκεί, εδώ που τα λέμε, κυρίως πρόσφυγες ζούσαν.

Όμως μία μέρα όλα ήρθαν ανάποδα. Είχε πάει με φίλους στον Πειραιά για να παρακολουθήσουν στου Καραϊσκάκη τον αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Πανιωνίου. Ο Μπούκοβι τότε είχε φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα με πολύ δυνατούς αμυντικούς, τεχνίτες αεικίνητους μέσους και άριστους διεμβολιστές επιθετικούς. Αλλά και η ομάδα της Σμύρνης ήταν πολύ αξιόμαχη, με συμπαγή άμυνα, με το Χάιτα μηχανάκι στο κέντρο και με τον γκολτζή Δέδε στην επίθεση. Η επίθεση ωστόσο του Ολυμπιακού τότε έβαζε φωτιές. Μποτίνος και Γιούτσος εξαιρετικοί στα άκρα, αλλά η αιχμή του δόρατος ήταν ο Σιδέρης, ο οποίος πριν λίγες μέρες είχε πάρει πολλά χρήματα από τη διοίκηση του συλλόγου, που αναγνώριζε έτσι τη μεγάλη του αξία και προσφορά στο σωματείο και ταυτόχρονα ήθελε να τον δέσει για πάντα στο λιμάνι.

Στην είσοδο των αντιπάλων οι Πειραιώτες φίλαθλοι χειροκρότησαν τους Νεοσμυρνιώτες και στη συνέχεια αποθέωσαν τους δικούς τους. Ο Σιδέρης ήταν το βασικό αντικείμενο λατρείας των οπαδών. Οι αμυντικοί ήταν βλοσυροί, δυσαρεστημένοι από τη συγκεκριμένη κίνηση των διοικούντων ν΄ αμείψουν μόνο το Σιδέρη. Δεν πρόλαβε ο τελευταίος να σημειώσει το πρώτο τέρμα και οι κεντρικοί αμυντικοί με φανερή ολιγωρία επέτρεψαν στους κυανέρυθρους να ισοφαρίσουν. Δεύτερο τέρμα ο Σιδέρης, σε τρία λεπτά ανταποδίσουν εύκολα οι Νεοσμυρνιώτες: 2-2. Φοβερό σουτ του Γιώργου Σιδέρη, η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι, κατόπιν στην πλάτη του Βασιλείου και καταλήγει στο βάθος της εστίας του Πανιωνίου. Ακολουθεί 3η ισοφάριση και πάλι. Οι οπαδοί βρίζουν τους κεντρικούς οπισθοφύλακες που είναι αγνώριστοι, μοιάζουν πιο πολύ με τροχονόμους. Και ευτυχώς γι΄ αυτούς που ο Σιδέρης έκανε το θαύμα του στο προτελευταίο λεπτό του αγώνα, χαρίζοντας τη νίκη στον Ολυμπιακό, με τελικό αποτέλεσμα 4-3.

Κατά την αποχώρηση των ποδοσφαιριστών οι βρισιές, οι απειλές και τα γιουχαΐσματα έδιναν κι έπαιρναν. Οι νεαροί συσπουδαστές του Σπύρου προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν, καθώς είχε σκυμμένο το κεφάλι, βαθιά απογοητευμένος. Δε μπορούσε πια να υποστηρίζει μία τέτοια ομάδα. Αλλιώς ήταν στον Ηρακλή Καβάλας, στην Α.Ε.Κ., στο Βύρωνα και τους Φιλίππους. Άλλη αγνότητα ψυχής, άλλη ποιότητα φιλάθλων. Δε μπορούσε να φανταστεί τους συμπαίκτες του στον Ηρακλή να έχουν επιτηδευμένα τέτοια απαράδεκτη αγωνιστική συμπεριφορά. Ήτανε παλικάρια τσίφτικα ο Σάββας Χατζηϊωάννου, ο Βασίλης Δανιήλ, ο Παπαλαζάρου, ο Δουρδουμούζης, ο Καραμπετάκης, ο Βάγιας, ο Χάιτας, ο Μοδούρας, ο Γκαρανάτσος κι όλοι οι άλλοι. Έτοιμοι όλοι να ματώσουν τη φανέλα τους, άσχετα από αμοιβές και υποσχέσεις.

Δεν ήτανε κάνας ντολμές ο Σπύρος ο Γραικός. Ομάδα δεν αλλάζει κανείς εύκολα. Αλλά η δυσάρεστη εμπειρία από τον παραπάνω αγώνα λειτούργησε πάνω του σαν μια γερή γροθιά στο στομάχι. Κι αυτός  ο «ο μαουνιέρης» κατέληξε στο τέλος να περάσει στην ακριβώς απέναντι όχθη. Σε αυτό συνέβαλε ακόμη κι ένας φιλικός αγώνας ανάμεσα στη Γυμναστική Ακαδημία και στον Ολυμπιακό, τρία περίπου χρόνια αργότερα. Είχε φτάσει η στιγμή που ο Σπύρος ο Γραικός θ΄ αντιμετώπιζε τα ινδάλματά του.

Από νωρίς οι σπουδαστές κατέστρωναν τα σχέδιά τους προκειμένου να έχουν μία αξιοπρεπή εμφάνιση απέναντι στην πιο λαοφιλή ομάδα της Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός θα έπαιζε πλήρης εκτός του Σιδέρη, που ήταν τραυματίας και του Σιόντη, που ήταν σπουδαστής της Ακαδημίας και θα έπαιζε κεντρικός οπισθοφύλακας με την ομάδα της σχολής του. Ο Σπύρος θα έπαιζε πλάγιος μπακ κι έκανε καλή προγύμναση, ώστε να σταθεί επάξια απέναντι στα φοβερά εξτρέμ των Πειραιωτών. Στο πρώτο ημίχρονο οι γυμναστές προηγήθηκαν με 1-0. Στο δεύτερο ημίχρονο οι Ολυμπιακοί, θέλοντας ν΄ αποδυναμώσουν την κεντρική οπισθοφυλακή των αντιπάλων, πήραν το Σιόντη, που ανήκει στο δυναμικό του Ολυμπιακού και κατόρθωσαν έτσι ν΄ ανατρέψουν το σκορ με 2-1. Με τέτοιες πρακτικές, δικαιολογημένες λαλά κάπως ανέντιμες, πως να μην αλλάξει ποδοσφαιρική συμπάθεια ένας Γραικός… Θα μπορούσε βέβαια να γίνει οπαδός της Α.Ε.Κ. ή του Π.Α.Ο.Κ., ως γνήσιος Κωνσταντινουπολίτης από τη μεριά του πατέρα του. Έγινε όμως «Πανατινάικος»…