Όταν ο πόλεμος δεν σώζει πλέον το σύστημα

A Firefighter in Kiev, Ukraine, March 2022.

By: RaúlZibechi

Πολλά στοιχεία δείχνουν ότι οι μεγάλες εταιρείες του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος αποκομίζουν ζουμερά κέρδη από την αρχή της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Αλλά άλλα δεδομένα διασφαλίζουν το αντίθετο. λένε ότι η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει: η απειλή της ύφεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αυξήσεις των τιμών σε όλο τον κόσμο ή η δυσκολία της Κίνας να διατηρήσει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, για να δώσουμε μερικά παραδείγματα.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον William I. Robinson στο ότι οι πόλεμοι βοήθησαν τον καπιταλισμό να ξεπεράσει τις κρίσεις του και ότι αποσπούν την προσοχή από την επιδείνωση της νομιμοποίησης του συστήματος.

Η αντίληψή του για την «στρατιωτικοποιημένη συσσώρευση», μια συγχώνευση της ιδιωτικής συσσώρευσης με την κρατική στρατιωτικοποίηση, είναι χρήσιμη για την κατανόηση των διαδικασιών που βρίσκονται σε εξέλιξη (https://bit.ly/3Fb5RMa). Θεωρεί την καταστολή απαραίτητη για τη διατήρηση της συσσώρευσης κεφαλαίου σε αυτήν την περίοδο αυξανόμενων κοινωνικών διαμαρτυριών.

Ωστόσο, είναι πιθανό να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη ριζοσπαστικοποίηση των παγκόσμιων ελίτ, οι οποίες φαίνονται πρόθυμες να προκαλέσουν μια μαζική γενοκτονία εναντίον ενός μέρους του πληθυσμού του πλανήτη, εάν πιστεύουν ότι τα συμφέροντά τους βρίσκονται σε κίνδυνο. Όντως, η καταστροφή του πλανήτη συνεχίζει να προχωρά, παρά τις διακηρύξεις και τις συμβάσεις που ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται το περιβάλλον.

Κάθε φορά που ένας τρόπος επίλυσης καταστάσεων μπαίνει σε κρίση, οι ελίτ κλιμακώνουν την κατάσταση προς ένα άλλο, ακόμη πιο καταστροφικό μοντέλο. Καθώς ο πόλεμος δεν είναι πλέον αρκετός για να εξασφαλίσει την αόριστη συσσώρευση κεφαλαίου, χρησιμοποιείται για έναν άλλο σκοπό: να κρατήσει τις κυρίαρχες τάξεις στη θέση των προνομίων τους όταν ο καπιταλισμός εξαντληθεί.

Πιστεύω ότι οι διατριβές του Ρόμπινσον, ενδιαφέρουσες από μόνες τους, καθώς και εκείνες άλλων αναλυτών, δεν λαμβάνουν υπόψη ότι δεν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις παρόμοιες με τους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα ή τον «ψυχρό πόλεμο», αλλά μάλλον νέες. συστημικές παρεκτροπές. Αυστηρά μιλώντας, δεν πρέπει πλέον να μιλάμε για καταστολή ή κρίσεις, γιατί οι μεταλλάξεις που βρίσκονται σε εξέλιξη υπερβαίνουν αυτές τις έννοιες.

Πρώτον, διότι η Δύση δεν είχε ποτέ αμφισβητηθεί από μη ευρωπαϊκά έθνη, όπως η Κίνα, η οποία ήταν ένα θύμα της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού που εξακολουθούν να επιμένουν με αυτόν τον τρόπο στις διεθνείς σχέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κινεζικές ελίτ είναι λιγότερο καταπιεστικές από τις δυτικές ελίτ. Ή ότι είναι κάποιου είδους εναλλακτική λύση, αφού όλοι αυτοί συλλογίζονται με τον ίδιο τρόπο.

Δεν αντιμετωπίζουμε μόνο συγκρούσεις για υπεροχή εντός του Δυτικού καπιταλισμού, όπως ήταν οι προηγούμενοι πόλεμοι. Τώρα ο φυλετικός παράγοντας έχει καθοριστικό βάρος και, ως εκ τούτου, οι Δυτικές ελίτ δεν διστάζουν –όπως έκαναν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν– να καταστρέψουν ολόκληρα έθνη, συμπεριλαμβανομένων των λαών τους.

Οι εισβολές μετρώνται με διαφορετικά κριτήρια, ανάλογα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα και το χρώμα του δέρματος των θυμάτων. Την ίδια στιγμή που ο ρωσικός στρατός εισβάλλει στην Ουκρανία, ο τουρκικός στρατός εισβάλλει σε κουρδικά εδάφη στη βόρεια Συρία, αλλά τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης δεν του δίνουν την ίδια σημασία (https://bit.ly/3P7PxAu).

Δεύτερον, δεν πρέπει να αγνοήσουμε την παγκόσμια επανάσταση του 1968, αφού μας τοποθετεί μπροστά σε εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες: οι λαοί έχουν οργανωθεί και κινούνται. Αυτό είναι το κεντρικό γεγονός, όχι τόσο η οικονομική και πολιτική κρίση. Οι ιθαγενείς, οι μαύροι και οι μεστίζοι στη Λατινική Αμερική, οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου, βάζουν όρια στο κεφάλαιο που θεωρεί μη βιώσιμα. Γι’ αυτό επιτίθεται με παραστρατιωτικούς και ναρκεμπόρους.

Το τρίτο είναι συνέπεια των δύο πρώτων. Αντιμετωπίζουμε κάτι που ξεπερνά τις κρίσεις και είναι πολύ βαθύτερο: την αποσύνθεση του κόσμου που γνωρίζουμε, μια κρίση του σύγχρονου πολιτισμού, Δυτικού και καπιταλιστικού, που είναι πολύ περισσότερο από κρίση του καπιταλισμού που νοείται ως απλή οικονομία

Σε γενικές γραμμές, η κατάσταση που δημιουργήθηκε το 1968 μπορεί να επιλυθεί με την εγκατάσταση ενός νέου συστήματος, λιγότερο άνισου από το σημερινό, ή με τον αφανισμό των λαών. Πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε μια άνευ προηγουμένου απειλή επειδή οι ελίτ (από όλο τον κόσμο) αισθάνονται ότι οι καταπιεσμένοι λαοί απειλούν τα συμφέροντά τους, όπως δεν ένιωσαν ποτέ από το 1917.

Βρισκόμαστε σε μια μετάβαση, σε μια μεταβατική περίοδο προς κάτι άγνωστο σε εμάς, το οποίο μπορεί να είναι δραματικό, αλλά αυτό είναι περισσότερο με τη μορφή αποσύνθεσης παρά εύρυθμης μετάβασης. Όπως είπε ο ImmanuelWallerstein: νέες καταπιέσεις γεννήθηκαν από ελεγχόμενες μεταβάσεις. Γι’ αυτό πρέπει να χάσουμε τον φόβο της κατάρρευσης του σημερινού συστήματος που «μπορεί να είναι άναρχη, αλλά όχι απαραίτητα καταστροφική.” [1]

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε στρατηγικές για να αντιμετωπίσουμε αυτή την περίοδο. Με αξιοσημείωτη εξαίρεση τον Ζαπατισμό, δεν έχουμε κατασκευάσει γνώσεις και τρόπους να κάνουμε πράγματα για να αντισταθούμε σε στρατιωτικοποιημένες κοινωνίες, στις οποίες οι παραπάνω στοιχηματίζουν στη γενοκτονική βία ώστε να συνεχίσουν να κυριαρχούν. Δεν είναι εύκολο, αλλά πρέπει να δουλέψουμε πάνω σε αυτό ή να παραιτηθούμε γενόμενοι αντικείμενο των ισχυρών.

[1] Στο “Marx and underdevelopment”

==Ω==

ΑρχικάΔημοσιεύτηκεσταΙσπανικάαπό La Jornada, Παρασκευή, Μάιος 6, 2022, https://www.jornada.com.mx/2022/05/06/opinion/013a1pol and Re-Published with English interpretation by the Chiapas Support Committee

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    red latina sin fronteras