Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940. Νεύρα τεντωμένα περιμένοντας τις λεπτομέρειες ενός γεγονότος που κανείς δεν καταλαβαίνει. Ένα μονάχα γνωρίζουμε, ότι η μικρή και φτωχή μας χώρα εντελώς απρόκλητα για μια ακόμη φορά εμπλέκεται στη δίνη του πολέμου.
Τα ευρωπαϊκά κράτη καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι το ένα μετά το άλλο στενάζοντας κάτω από τη μπότα του φασιστικού άξονα. Δυστυχώς τα σχέδια καθυπόταξης του κόσμου περιλαμβάνουν και την Ελλάδα.
Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Όμως πως μπορεί κανείς να προσπεράσει τη μεγαλειώδη απάντηση στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός απαντά με το ηρωικό ΟΧΙ στις ιταλικές αξιώσεις διέλευσης του ιταλικού στρατού από τα ελληνοαλβανικά σύνορα με σκοπό την κατάληψη στρατηγικών σημείων του ελλαδικού χώρου.
Οι Έλληνες σχηματίζουν ένα απόρθητο τείχος για την υπεράσπιση της πατρίδας, αυτής που όλοι μαζί έχτισαν από τα ερείπια. Ήταν ένα είδος συμβολαίου, που επικύρωνε την ταύτιση των Ελλήνων με το χώρο, που τους έδωσε η προγενέστερη ιστορία. Επρόκειτο για ένα βαθύ αίσθημα πατριωτισμού, που δεν άφηνε περιθώρια συμβιβασμού με μια τόσο μαύρη προοπτική, με την προοπτική δηλαδή της εθνικής κατάπτωσης.
Τα ιταλικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ήπειρο και οι Έλληνες στρατιώτες μας αψηφώντας τα χιόνια και την παγωνιά αμύνονται μαχόμενοι σώμα με σώμα εναντίον του πολυάριθμου ιταλικού στρατού, που διαθέτει πλούσιο πολεμικό εξοπλισμό. Μάχονται σε κάθε πτυχή των δύσβατων βουνών και αντιμετωπίζουν τον εχθρό με τους δικούς τους τρόπους και τις δικές τους τακτικές. Δρασκελίζουν τις κορυφές της Πίνδου ανηφορίζοντας με τη θεία συνδρομή το δρόμο για την αθανασία. Το σύνθημα ΑΕΡΑΣ εμψυχώνει τους πολεμιστές μας και τρομάζει τον εχθρό. Σκηνές άφθαστου ηρωισμού εκτυλίσσονται από τους ακρίτες μας και την 1η Νοεμβρίου αρχίζει η ελληνική αντεπίθεση. Αγώνας άνισος, σκληρός και άγριος. Πράξεις αυτοθυσίας σημειώνονται και ξαναζούν οι Μαραθωνομάχοι και οι Σαλαμινομάχοι.
Οι Ηπειρώτισσες αφανείς ηρωίδες του Έπους του 1940 κουβαλούν πυρομαχικά και τρόφιμα στους ώμους τους μέσα από τα χιόνια, τα φαράγγια, τις ρεματιές, τα βάτα και τις φωλιές των περήφανων αετών. Αλλά και οι υπόλοιπες Ελληνίδες δεν μένουν αμέτοχες, κάτω από το θαμπό φως του λυχναριού πλέκουν φανέλες, κάλτσες και γάντια.
Το ελληνικό δαιμόνιο αποδεικνύει άλλη μια φορά την αξία του. Τα εδάφη μας ανακαταλαμβάνονται και ο εχθρός στις 17 Νοεμβρίου υποχωρεί, ανατρέπεται, συντρίβεται, διαλύεται και αποχωρεί. Η γαλανόλευκη σημαία μας, το σύμβολο της λευτεριάς, που κάθε κρόσσι της υπενθυμίζει και μια νίκη κυματίζει στο Αργυρόκαστρο, στην Κορυτσά, στο Τεπελένι, στην Πρεμετή και σε άλλες πόλεις. Οι Έλληνες πολεμάνε σαν λιοντάρια. Οι Ιταλοί αποκαμωμένοι και απελπισμένοι αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας.
Υποστηρίζεται, ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολοκλήρου του πολέμου, καθόσον οι Γερμανοί ανέβαλαν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης προκειμένου να βοηθήσουν τους Ιταλούς, που ηττήθηκαν στην Ελλάδα με αποτέλεσμα την περαιτέρω ήττα του γερμανικού στρατού στη Μάχη της Μόσχας εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών του ρωσικού χειμώνα.
Τη νίκη του 1940 τη χρωστάμε στα παγωμένα και κλαδεμένα πόδια των πολεμιστών της πρώτης γραμμής, στους αθάνατους νεκρούς μας. Η απόκρουση της ιταλικής επίθεσης ήταν πολεμικός θρίαμβος, αφού η Ελλάδα νίκησε μια από τις μεγάλες δυνάμεις του τότε κόσμου. Η 28η Οκτωβρίου είναι ένας θρύλος, είναι μια πηγή αστείρευτη για νέους αγώνες κατά οποιασδήποτε υποταγής, είναι μια ευκαιρία να μεταφέρουμε στα παιδιά μας την πατριωτική φλόγα καθώς και τις υψηλές αξίες των δοξασμένων προγόνων μας στις δύσκολες μέρες που περνάμε.
Θεόδωρος Μ. Τζιμόπουλος
Εκπαιδευτικός
