Πώς γίναμε έτσι, Θεέ μου

Λίγες ώρες πριν εκπνεύσει η προθεσμία για την κατάθεση επισήμως και οριστικά των συνδυασμών για τις προσεχείς δημοτικές εκλογές, ο Ντίνος Κλειτσιώτης ανακοίνωσε την απόφασή του να αποσύρει την υποψηφιότητά του από αυτές.

Η είδηση φυσικά δημοσιεύθηκε αμέσως στα τοπικά ενημερωτικά ιστολόγια και μεταδόθηκε από τα ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά κανάλια. Σχεδόν ταυτοχρόνως άρχισε να αναρτάται ένας οχετός αρνητικών σχολίων σε βάρος του Ντίνου Κλειτσιώτη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σχόλια γεμάτα κακία, φθόνο, ειρωνεία, κακεντρέχεια, μικροψυχία, απαξίωση, λοιδορία. Μπορεί μερικά από τα προφίλ που δημοσιεύουν αυτά τα συγκεκριμένα απαράδεκτα σχόλια να είναι ψεύτικα, αλλά τί σημασία έχει.

Διότι και πίσω από ψεύτικα προφίλ κρύβονται συγκεκριμένοι άνθρωποι, κάποιοι συμπολίτες μας προφανώς. Και τι είναι τελικά αυτό που οδηγεί έναν άνθρωπο να εξεμεί αυτόν τον βόρβορο εναντίον ενός συμπολίτη μας και να το κάνει μάλιστα αυτό χωρίς κανένα ηθικό φραγμό, χωρίς καμία αναστολή.

Πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές είναι θεμιτό και φυσικό να υπάρχουν. Όμως ακόμη και προσωπικές διαφορές να έχει κάποιος με τον Ντίνο Κλειτσιώτη, δεν μπορώ να κατανοήσω για ποιον λόγο πρέπει να βγαίνει δημόσια μ’ αυτή την  άκρατη κακεντρέχεια προς έναν άνθρωπο που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μία αδύναμη θέση.

Και καθώς έχει πάρει μία απόφαση πολύ δύσκολη και πολύ αρνητική για τον ίδιο, που τον εκθέτει απέναντι στους υποψηφίους που έχει ήδη ανακοινώσει αλλά και απέναντι στον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται και γενικότερα στην τοπική κοινωνία, εμείς ερχόμαστε από πάνω και το χτυπάμε αλύπητα ακόμη περισσότερο.

Και αφού δεν μπορούμε να του πούμε ένα λόγο συμπαράστασης ή ένα λόγο, τέλος πάντων, παρηγορίας, ας σιωπήσουμε τουλάχιστον. Η συμπεριφορά μας στη συγκεκριμένη περίπτωση δείχνει και αποδεικνύει πολλά πράγματα.

Πόσο έχουμε αλλάξει -προς το χειρότερο- ως άνθρωποι και ως κοινωνία και πόσο τελικά η κρίση που περάσαμε και εξακολουθούμε να περνάμε δεν είναι τόσο οικονομική όσο είναι κρίση ηθική και κρίση αξιών. Πώς γίναμε έτσι, Θεέ μου…

Θόδωρος Θεοδωρίδης