Σημεία και τέρατα

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

Τελικά δεν βρέθηκε άκρη. Ο Γιώργος Φιλόσογλου μετέφερε την πληροφορία στην Καβάλα ότι ο συνάδελφός του πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος Πάτρας του είπε σε πρόσφατη συνάντησή τους στην Αθήνα, ότι από τον Δήμο Πατρέων του είπαν ότι μετάνιωσαν που διεκδίκησαν και πήραν από το δημόσιο μεγάλο μέρος της χερσαίας ζώνης του λιμανιού της Αχαϊκής πρωτεύουσας. Ο Δήμος Πατρέων εξέδωσε δελτίο τύπου που έλεγε ότι όχι μόνον δεν ειπώθηκε ποτέ και σε κανέναν κάτι τέτοιο αλλά αντίθετα προχωρούν σε εκπόνηση αρχιτεκτονικής μελέτης για την αξιοποίηση της παραχωρηθείσης έκτασης και διεκδικούν και άλλο τμήμα του λιμανιού. Από την πλευρά του τέλος ο πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος Πάτρας κ. Παναγιώτης Τσώνης σε σχετική δική του ανακοίνωση λέει ότι: «Ουδέποτε ειπώθηκε κάτι από όσα μου αποδόθηκαν στην πρόσφατη σύσκεψη με την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής. Επικαλούμαι για αυτό την μαρτυρία όσων βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα και ιδιαιτέρως την μαρτυρία της Διευθύνουσας Συμβούλου του Ο.Λ. Καβάλας ΑΕ, κας Άννας Θυσιάδου».

Η καυτή πατάτα λοιπόν ξαναγύρισε στα χέρια του Γιώργου Φιλόσογλου από τον οποίον περιμέναμε μια κάποια εξήγηση την οποία όμως δεν έδωσε ποτέ.

Από την υπόθεση όμως αυτή και ιδιαίτερα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνο της ΠΡΩΙΝΗΣ ο αντιδήμαρχος πολεοδομικού σχεδιασμού της Πάτρας Χρήστος Κορδάς βγαίνει το συμπέρασμα ότι με αγώνες και διεκδικήσεις, όταν σύσσωμη μια τοπική κοινωνία επιχειρεί, όλα είναι εφικτά. Άλλωστε η ιστορία αυτό μας δείχνει. Ακόμη και τα πολλά παραδείγματα από τη δικιά μας ιστορία. Με αγώνα μετατράπηκε η Μεγάλη Λέσχη από χαρτοπαιχτική λέσχη σε βιβλιοθήκη, με αγώνα αποτράπηκε η εγκατάσταση και λειτουργία μονάδας λιθάνθρακα στην περιοχή μας και πολύ πρόσφατα με κινητοποίηση και ενωμένοι αποτρέψαμε την κατασκευή του σταθμού μετωπικών διοδίων στην παράκαμψη της Καβάλας.  Ήδη δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ ότι ο συγκεκριμένος σταθμός μεταφέρεται πέντε περίπου χιλιόμετρα ανατολικότερα, δηλαδή πριν τον κόμβο της Άσπρης Άμμου όπως ήθελε και απαίτησε η τοπική κοινωνία.

Δεν λέμε όχι στην παραχώρηση μέρους των λιμενικών εγκαταστάσεων σε ιδιώτες. Υπάρχει το εμπορικό λιμάνι στο οποίο μπορεί να δραστηριοποιηθεί όποια ιδιωτική εταιρία επιθυμεί προσπαθώντας μάλιστα για την ανάπτυξή του και πιέζοντας για την γρήγορη ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του «Φίλιππος Β’» με το δίκτυο του ΟΣΕ.

Αλλά το κεντρικό λιμάνι και ιδιαίτερα η χερσαία ζώνη στην καρδιά της πόλης, συνδεδεμένο άρρηκτα με την ιστορία της Καβάλας, δεν μπορεί να παραχωρηθεί. Το κεντρικό λιμάνι ανήκει στο λαό της Καβάλας και στον δήμο της πόλης που είναι ο εκφραστής του.

Δεν πρέπει να βάλουμε τα ιδεολογικοπολιτικά μας πιστεύω και πολύ περισσότερο τις κομματικές μας προτιμήσεις πάνω από το συμφέρον του τόπου μας.

Και τέλος θα πρέπει κάποτε να βγούμε από το καβούκι μας και από τα άνετα και ασφαλή κοινωνικά δίκτυα όπου συνήθως εξαντλούμε την επαναστατικότητά μας σερφάροντας ξαπλωμένοι νωχελικά στον καναπέ μας.

Ο θυμός μας, η αργή μας, το άδικο που μας πνίγει πρέπει να ενωθούν με όλων των άλλων που νιώθουν το ίδιο.

Ξέρω. Μοιάζουν όλα αυτά λίγο παλιοκαιρίσια και γραφικά. Έλα όμως που είναι ο μόνος δρόμος για να πετύχουμε κάτι. Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της συμμετοχής σε ένα μαζικό κίνημα για τις όποιες διεκδικήσεις μας.

Και ο δήμος όμως οφείλει να μπει μπροστάρης σε μια τέτοια προσπάθεια. Να ξεσηκώσει και να εμπνεύσει τον κόσμο. Να είναι ο καθοδηγητής.

Κάν’ το όπως ο Πελετίδης, Θόδωρε Μουριάδη.