Στις 15 Ιουλίου έγιναν εκλογές στα Σκόπια, και μέσα στο θόρυβο της πανδημίας, της συνάντησης των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων για το ταμείο ανάκαμψης, αυτές πέρασαν χωρίς ιδιαίτερη προσοχή.
Θ’ αναφέρω παρακάτω τα ποσοστά των κομμάτων που συμμετείχαν στις εκλογές, συγκρίνοντας τα με τα αντίστοιχα των προηγουμένων εκλογών του 2016.
Το SDSM του Ζάεφ εξασφάλισε 46 έδρες (από τις 49 του 2016), στην ουσία 42, επειδή οι 4 από αυτές ανήκουν στο αλβανικό κόμμα BESA με το οποίο συνασπίστηκε προεκλογικά.
Το VMRO του Μίτσκοσκι έλαβε 44 έδρες (από 51 το 2016).
Το DUI (Δημοκρατική Ένωση για την Ενσωμάτωση) του Αχμέτι έλαβε 15 έδρες (από 10 το 2016) και οι έδρες αυτές είναι απαραίτητες για την Δεδηλωμένη στη Βουλή και τον σχηματισμό κυβέρνησης, δεδομένου ότι στην αποτελούμενη από 120 βουλευτές Βουλή απαιτούνται 61 θετικές ψήφοι εμπιστοσύνης.
Η Συμμαχία για τους Αλβανούς έλαβε 12 έδρες, το επίσης αλβανικό DPA 1 έδρα, ενώ για πρώτη φορά στη Βουλή μπήκε ακροαριστερό εθνικιστικό κόμμα, καταλαμβάνοντας 2 έδρες.
Εκείνο που βλέπουμε είναι ότι η αντιπολίτευση του «φίλου» Ζάεφ συγκέντρωσε συνολικά 78 έδρες, ενώ ειδικότερα τα Αλβανικά κόμματα 32 έδρες, από τις 22 έδρες που είχανε συνολικά το 2016.
Αυτό το αποτέλεσμα και μόνο, εκτός αυτών που θα περιγράψω παρακάτω αποδεικνύει, ότι όλες οι παραχωρήσεις- υποχωρήσεις που γίνανε στις Πρέσπες σε βάρος των Εθνικών μας θεμάτων, και υπέρ «της συνεργασίας, της συμφιλίωσης και υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων», προκειμένου να ισχυροποιηθεί ο Ζάεφ, είχανε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο, και η γειτονική χώρα είναι βαθιά διχασμένη και έρμαιο των Αλβανικών απαιτήσεων.
Όσο και εάν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα πανηγυρίζουνε και στέλνουνε συγχαρητήρια. Το συμπέρασμα είναι ότι τα Σκόπια βγήκανε από την εκλογική αναμέτρηση βαθιά διαιρεμένα και με τα αλβανικά κόμματα να έχουν εξασφαλίσει τις περισσότερες συνολικά έδρες στην εκλογική ιστορία μετά την ανεξαρτησία του 1990, που ακολούθησε την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.Στην πραγματικότητα δηλαδή έχασαν όλοι, πλην των Αλβανών που ενισχύθηκαν.
Και ας σκεφθούμε τώρα τη θέση της Ελλάδας, στη περιοχή των Βαλκανίων μετά 20-30 χρόνια το πολύ. Ανατολικά η ισλαμική Τουρκία, στα νότια της Βουλγαρίας επικρατεί το τουρκικό στοιχείο, στα Σκόπια οι φυγάδες Ουτσεκάδες Αλβανοί από τη Γιουγκοσλαβία θα έχουνε τη πλειοψηφία, με το βαθμό που αυξάνονται, η Αλβανία ισλαμική, το Κόσοβο Ισλαμικό, η Βόσνια-Ερζεγοβίνη ισλαμική, και η Ελλάδα εντελώς αποκομμένη στην άκρη.
Μια εξέλιξη καθόλου ενθαρρυντική, η οποία θυμίζει αυτό που είχε πει ο Τσώρτσιλ το 1946, σε ομιλία του στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Την Ευρώπη αυτή τη στιγμή την χωρίζει στη μέση ένα «σιδηρούν παραπέτασμα» από τις Βαλτικές χώρες μέχρι τη Μεσόγειο. Στην Ελλάδα το παραπέτασμα θα είναι ισλαμικό, και αυτό θα εκτείνεται από το Σεράγεβο μέχρι τη Τζακάρτα, με την Ελλάδα για όσο αντέξει περικλειόμενη από Βορρά, Ανατολικά και Νότο από ισλαμικές χώρες.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
