Σήμερα οι απόφοιτοι 1986 του 2ου Λυκείου Καβάλας πενθούν και θρηνούν για την απώλεια ενός αγαπημένου τους προσώπου. Σήμερα, εμείς που μοιραστήκαμε τα ίδια μαθητικά θρανία με τη Σούζυ Καζαντζίδου πονάμε αφάνταστα για τον χαμό της. Χάνουμε τη φίρμα μας, το μαγκάκι μας, το γελαστό μας κορίτσι…
Όταν αποφάσισε οριστικά ότι δεν θα ερχόταν μαζί μας στην 5θημερη εκδρομή της τάξης, τον Απρίλη του ’86, με φώναξε στο σπίτι και μου είπε: «Πάρε αυτό το ροζ παντελόνι κι αυτή τη ροζ μπλούζα μαζί σου. Φόρεσέ τα στην εκδρομή και φέρτα μου πίσω για να μυρίσω το άρωμα της Ρόδου». Και τα πήρα. Και τα φόρεσα. Και φωτογραφήθηκα στη Λίνδο για να έχω πειστήρια.
Και τώρα τι αγαπημένη μου; Και τώρα πως να αναμετρηθούμε με τον χαμό σου; Πως να συνηθίσω στην ιδέα ότι δεν θα μου ξανατηλεφωνήσεις αγχωμένη να μου πεις: «Στείλε μου μήνυμα στο messenger με μέρα, ώρα και μέρος του reunion για να μην ξεχαστώ…» Δεν θα ξαναεμφανιστείς φορτσάτη, ολοζώντανη, κεφάτη, γελαστή να μας παρασύρεις όλους μας με την ορμή σου… Δεν θα μου ξαναψιθυρίσεις στο αυτί: «Μην γράψεις ημερομηνία αποφοίτησης στις φωτογραφίες που θ’ ανεβάσεις… Θα καρφωθεί η ηλικία μου κι εγώ μετά πως θα παριστάνω το πιπίνι;» Η τελευταία ανάμνηση που θα κρατήσουμε από εσένα θα είναι η παρουσίαση σου στο ομαδικό γενέθλιο πάρτι μας, τον Ιούλη του 2023, που ευτυχίσαμε να σ’ έχουμε ανάμεσά μας. Πιπίνι θα μείνεις πάντα για όλους εμάς καλή μου, ένα συναρπαστικό πιπίνι όπως σε γνωρίσαμε στον αγιασμό της Α’ Λυκείου…
Στο σπίτι μας, κάθε φορά που εμφανιζόσουν στο δελτίο ειδήσεων για ανταπόκριση, φωνάζαμε: «Σούζυυυυυυυυυυυυ…. Να η Σούζυ μας….» Όταν σε είδα στις τελευταίες ανταποκρίσεις, στη διάρκεια της Μεγάλη Εβδομάδας, προβληματίστηκα. Η εμφάνισή σου ήταν διαφορετική, η όψη σου κουρασμένη, καταπονημένη… Που να το ήξερα αγαπημένη μου ότι θα αναγκαζόμουν να σε αποχαιρετήσω τόσο σύντομα;
Μια βόλτα είναι η ζωή μας μαγκάκι μου… Και η δική σου βόλτα ήταν σύντομη. Κομμάτι αυτής της βόλτας το μοιράστηκες μαζί μας και γι’ αυτό θα είμαστε πάντοτε ευγνώμονες. Σ’ αγαπάμε αστέρι μας και θα σ’ αγαπάμε πάντα…
«Μια μέρα, ο δρόμος τελειώνει…
Τα πιάτα μένουν στο νεροχύτη, η τηλεόραση μένει ανοιχτή, το βιβλίο σε μια σελίδα, που δεν θα γυρίσει ξανά.
Ο δρόμος τελείωσε…
Ρούχα στην ντουλάπα, σεντόνια διπλωμένα, καθαρό σπίτι, πετσέτα στο κρεβάτι, έπιπλα στο ίδιο σημείο.
Ο δρόμος τελείωσε…
Παντόφλες στην πόρτα, στρωμένο τραπέζι, κρύος καφές στο φλιτζάνι, σκονισμένο κάδρο, λίστα πάνω στην πόρτα του ψυγείου.
Ο δρόμος τελείωσε…
Αυτοί που πλήγωσα θα συνεχίσουν να περπατούν και ίσως να θυμούνται τα περισσότερα από εμένα.
Ο δρόμος -ο δρόμος μου-, τελείωσε…
Και νέες άνοιξες θα έρθουν, νέα βλαστάρια θα βγουν και οι εποχές θα συνεχίζουν να αλλάζουν, χωρίς εμένα.
Και θα υπάρχουν αναχωρήσεις και αφίξεις, «αντίο», νέες αγάπες, νέοι φίλοι και ανταμώματα.
Η ζωή θα συνεχίσει, χωρίς εμένα…
Αν τίποτα δεν θα πάρω από εδώ, τουλάχιστον να ξέρω ότι αφήνω καλές αναμνήσεις, στις καρδιές των ανθρώπων…»
Καλή αντάμωση γλυκό μου κορίτσι…
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
