Όταν μπορείς να δεις, όταν βλέπεις, όταν έχεις την όρασή σου δηλαδή, τότε είσαι κυρίαρχος των αισθήσεών σου και σε περίπτωση που δεχτείς μια επίθεση, η οποία ξεκινάει πιθανόν ως φραστική αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε πιο βίαιη, με ρίψη αντικειμένων εναντίον σου ή και άμεση άσκηση σωματικής βίας σε βάρος σου, τότε έχεις κάποια –ελάχιστα ίσως αλλά πάντως έχεις- περιθώρια να αντιληφθείς και στοιχειωδώς να προφυλαχτείς. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, βλέπεις, έστω και με την άκρη του ματιού σου, ένα μπουκάλι που εκτοξεύει κάποιος εναντίον σου, ένα ποτήρι καφέ, ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο και έστω στοιχειωδώς, σκύβοντας ή απλώνοντας τα χέρια σου, μπορείς με κάποιον τρόπο να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Όταν όμως ζεις στο απόλυτο σκοτάδι, όταν σου λείπει η πολυτιμότερη των αισθήσεων, η όραση, όταν δηλαδή είσαι τυφλός, τότε βιώνεις τον απόλυτο τρόμο. Διότι ακούς τις ύβρεις που εκτοξεύουν εναντίον σου κάποιοι άνθρωποι, νιώθεις τον βρυχηθμό του πλήθους, εισπράττεις κραυγές και υλακές αλλά κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού θα σού ‘ρθει. Ζεις δηλαδή στον απόλυτο τρόμο.
Κάπως έτσι πρέπει να βίωσε την Παρασκευή το πρωί στις Σέρρες ο Παναγιώτης Κουρουμπλής τις έντονες αποδοκιμασίες του πλήθους όταν κατέθετε στεφάνι στο άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά αλλά και στη συνέχεια όταν πήγε πεζή από το σημείο εκείνο μέχρι την εξέδρα των επισήμων, διακόσια μέτρα παρακάτω, για να παρακολουθήσει την παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης των Σερρών. Αυτή η μικρή πορεία που έκανε ο τυφλός υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν ένα «πράσινο μίλι» για τον ίδιο αλλά και μια ακόμη πράξη βίας, από τις εκατοντάδες που ζει ο τόπος μας στα περισσότερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Όμως αυτή η συγκεκριμένη άσκηση βίας εναντίον ενός ανθρώπου που ζει στο απόλυτο σκοτάδι, εμπεριέχει έντονο και το στοιχείο μιας επιπλέον αγριότητας γιατί ασκείται πάνω σε έναν άνθρωπο που μειονεκτεί έναντι όλων μας.
Πέρα από το πασιφανές ότι οι πολλοί, το πλήθος, ο όχλος υπερτερεί έναντι του ενός, του μόνου, στην περίπτωση Κουρουμπλή έχουμε το γεγονός ότι αυτός ο ένας, ο μόνος είναι και τυφλός. Και από αυτήν την άποψη η επίθεση λαμβάνει την αγριότητα που περιγράψαμε παραπάνω αλλά και την αθλιότητα που έχουν όλες οι βίαιες πράξεις απέναντι σε ανθρώπους που μειονεκτούν.
Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική διάσταση του θέματος. Με το «αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατική πολιτεία να διαφωνούν με κυβερνητικές αποφάσεις και να διαμαρτύρονται». Δεν ασχολούμαι επίσης με το ύφος και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διαμαρτυρίας. Της οποίας το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο. Έρχεται από τα χρόνια των «αγανακτισμένων» και ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Ούτε ενδιαφέρομαι να αναλύσω το είδος του ευρέως ευδοκιμούντος εν Ελλάδι πολιτικού τύπου Κουρουμπλή. Αυτό ας το κάνουν οι εμβριθείς αναλυτές των κοινωνικών δικτύων. Που θα σπεύσουν να συνδυάσουν την πολιτική διαδρομή του υπουργού για να δικαιολογήσουν την επίθεση που δέχτηκε στις Σέρρες.
Περισσότερο νοιάζομαι και δεν σας κρύβω ότι τρομάζω, για την άγρια επίθεση σε ένα μειονεκτούντα συνάνθρωπό μας. Για το συναίσθημα που νιώθει κάποιος εξ ημών να βρίζει χυδαία έναν οποιονδήποτε πολιτικό όχι μόνον για τις πολιτικές του ενέργειες με τις οποίες διαφωνεί αλλά και για τις σωματικές του μειονεξίες. «στραβούλιακα», «παχύδερμο», «σούργελο», «αχτένιστη βρωμιάρα» κ.λ.π.
Τελικά, δεν είναι μόνον ότι η χώρα βαδίζει με βήμα ταχύ το πράσινο μίλι της προς το διχασμό και τον εμφύλιο. Περισσότερο ακόμη κι απ’ αυτό είναι που έχουμε ήδη διανύσει το πράσινο μίλι που οδηγεί στην απόλυτη απανθρωπιά μας.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
