Το σύνδρομο της πεταλούδας: Νέο βιβλίο του Μηνά Νιτσόπουλου

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΠΟΝΟΣ. ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ: Το δύσκολο είναι να πάρεις την απόφαση για ΦΟΝΟ. Η απόφαση είναι πιο εύκολη όταν αποδίδεις ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Δεν εκδικείσαι, ισορροπείς ψυχικά. Μετά έρχεται ο σχεδιασμός.

Ξέρεις την αδυναμία του αντρικού φύλου, χάνει τον έλεγχό του στο σεξ, του εξάπτεις τις φαντασιώσεις του, δηλώνεις έτοιμη για όλα. Ξαπλώνει αυτός στο κρεβάτι γεμάτος αδημονία της υπέρτατης ηδονής, χαλαρώνει, δεν βιάζεται, ο γνήσιος άντρας ξέρει να περιμένει.

«Σαν καλή οδαλίσκη γκέισα του ετοιμάζεις ένα ποτό.Ρίχνεις μέσα στο ποτήρι μια γεμάτη δόση υπνωτικού. Αυτός το απολαμβάνει ανυποψίαστος. Ίσως να χρειαστείς και δεύτερη δόση, να έχεις πάντα μαζί σου παρακαταθήκη. Αυτή είναι μια καλή συμβουλή.

Πρέπει να είναι αξύπνητος ο ύπνος του. Ετοιμάζεις την χοντρή σύριγγα με το θολό υγρό, αυτό με τη βαρειά μυρωδιά, μη ξεχάσεις να ανοίξεις το παράθυρο φεύγοντας. Λάμπει η σύριγγα στο χαμηλωμένο ερωτικό φως, μετράς 4, 5, 6 εκατοστά, βάζεις ένα παραπάνω για σιγουριά. Του ανοίγεις το στόμα, αυτός είναι παραδομένος στο χαοτικό όνειρο της ερωτικής προσμονής, δεν αντιδρά.

Αδειάζεις αργά, προσεκτικά το περιεχόμενο χιλιοστό-χιλιοστό, κατευθείαν στο λαιμό του. Απολαμβάνεις την εκδίκησή σου. Προσέχεις το θολό υγρό να κυλήσει αργά στο άνοιγμα, να απορροφηθεί γρήγορα.

Αυτός μένει ακίνητος, δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, δεν πονά, δεν έχει σπασμούς, δεν τρέχει αίμα, δεν είσαι φονιάς ούτε εγκληματίας, δικαιοσύνη αποδίδεις, εκτελείς μια δίκαιη απόφαση, που έχετε πάρει όλα μαζί τα θύματά του. Έχετε κάνει τις πρόβες σας σταλάζοντας αθώο νερό η μια στο στόμα της άλλης, έχετε ασκηθεί στη διαδικασία δηλητηρίασης.

Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, όπως και οι ελάχιστες τύψεις. Δεν χάνεις τον έλεγχό σου, όταν σιγά-σιγά κόβεται η ανάσα του, βγάζει μόνο μικρές φουσκαλίτσες από την άκρη των χειλιών του. Μετά κλείνουν και αυτά, η καρδιά του τον έχει προδώσει. Είναι ήσυχος, δεν τον πλησιάζεις, βάζεις τα γάντια σου, καθαρίζεις τα πάντα, ντύνεσαι, ανοίγεις το παράθυρο, είναι έντονη η μυρωδιά πικραμύγδαλου, αποχωρείς.

Από ανθρώπινη ανάγκη ρίχνεις μια τελευταία ματιά στον ξαπλωμένο άντρα, ελέγχεις αν το σενάριο που έχετε γράψει όλες μαζί έχει σωστά εκτελεστεί. Εσύ είσαι ο σκηνοθέτης εσύ και ο πρωταγωνιστής.

Είναι παράξενο που δεν έχουν αυξηθεί οι παλμοί της καρδιάς σου. ‘Έγινα επαγγελματίας;’ Αναρωτιέσαι, θα το συζητήσω σε λίγο με τις άλλες.  Τότε θυμάσαι το σημείωμα. Το βγάζεις από τη τσάντα σου, το ακουμπάς στο στήθος του, ξέρεις τι γράφει: ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ ΜΙΑΣ ΝΩΘΡΗΣ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ.

Οι άλλες σε περιμένουν, δεν είναι εύκολο να αποδίδεις μόνη σου δικαιοσύνη στερώντας ζωή. Δεν θρηνείτε, ούτε γιορτάζετε, σιωπηλές αναχωρείτε η καθεμιά σας για το δικό της πεπρωμένο.  Είναι τρεις οι φόνοι που πρέπει να γίνουν. Όλες με τον ίδιο τρόπο, το απαιτεί το πρωτόκολλο, το αίσθημα δικαιοσύνης και ισότητας.

Μας λένε να ξεχάσουμε, να συγχωρέσουμε. Παραβλέπουν ότι οι αναμνήσεις διεκδικούν και αυτές το δικαίωμα στην επιβίωση, στην αυτοσυντήρηση, στη δικαιοσύνη. Μας λένε να καταργήσουμε το παρελθόν, γιατί έτσι ελέγχεται ευκολότερα το μέλλον.

Μας λένε ότι το παρελθόν δεν είναι ποτέ παρελθόν, σε βοηθά μόνο να ανέχεσαι τον εαυτό σου.  Ημιτελείς υπάρξεις είναι οι άντρες, οι ραγισμένες καρδιές μας το γνωρίζουν αυτό καλά. Είναι δυνατόν ένας ηλικιωμένος επιθεωρητής της αστυνομίας και μια νεαρή ιδιωτική ντεντέκτιβ να βλέπουν ταυτόχρονα το ίδιο όνειρο;

Είναι δυνατόν να επιθυμούν και οι δύο να γίνουν συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος με το ίδιο θέμα; Γιατί ασκούμε την μνήμη μας και όχι τη λήθη;  Η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης είναι ανάστατη.

Παραμένουν ανεξιχνίαστες τρεις δολοφονίες αντρών με τον ίδιο τρόπο με άγνωστης προέλευσης δηλητήριο, δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους. Ένας γιατρός γυναικολόγος, ένας εργολάβος μηχανικός, ένας εισαγωγέας ανταλλακτικών, όλοι τους γύρω στα 50 τους, άνθρωποι ευκατάστατοι, υπεράνω υποψίας, δεν έχουν απασχολήσει ποτέ την αστυνομία, οικογενειάρχες, βρίσκονται δηλητηριασμένοι στα γραφεία τους, ένας κάθε μήνα, τους τρεις μήνες της Άνοιξης. Ο δολοφόνος (ή οι δολοφόνοι;) αφήνει πίσω του το ίδιο περίεργο μήνυμα «Τέλος στον ναρκισσισμό μιας νωθρής ουδετερότητας».

Ο τύπος και η τοπική κοινωνία κατηγορούν την αστυνομία για ολιγωρία και ανικανότητα. Τον γρίφο καλείται να λύσει ο ιδιόρρυθμος αστυνόμος Χαρίδημος Τσακάλωφ, ο εξηντάχρονος ψηλός ξερακιανός απόγονος Κοζάκων με τα πολλά προσωνύμια: «παππού» τον ονομάζουν οι συνάδελφοί του, επειδή αρνείται να συνταξιοδοτηθεί, «χειμερινός κολυμβητής» από τους αστυνομικούς ρεπόρτερ, επειδή βουτάει όλο τον χρόνο στα νερά του Θερμαϊκού, «ανωμαλία της φύσης» η συνταξιούχος λυκειάρχης γυναίκα του για τον ίδιο λόγο, «δάσκαλε» από τους μαθητές του στη Σχολή Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, «ρομαντικό μπάτσο» τον αποκαλεί η δικηγόρος κόρη του, «πα» ο δίχρονος εγγονός του.

Ο επιθεωρητής Χαρίδημος είναι γνωστός για την εξαιρετική διαίσθηση που διαθέτει και για τον καταναγκαστικό τρόπο που ψάχνει και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια στις έρευνές του. «Ο δολοφόνος είναι γένους θηλυκού, εκδικείται για να αποδώσει δικαιοσύνη, είναι ένα μοναχικό άτομο με διαταραγμένη προσωπικότητα» αυτά λέει στον απελπισμένο υπαρχηγό και φίλο του Φωτιάδη.

Ρισκάρει τη φήμη του ο ρηξικέλευθος αστυνόμος. Αυτόν όμως τον τρέφουν τα δύσκολα, είναι απόγονος γενναίων πολεμιστών, γι’ αυτό έχει αναλάβει το τμήμα των «Ανεξιχνίαστων» υποθέσεων, που καταστρέφει καριέρες.

Παράλληλα με τις έρευνες του Τσακάλωφ, χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, έρευνες διεξάγει η νεαρή ιδιωτική ντεντέκτιβ Ζησούλα Φλώρου, που έχει εμπλακεί στους φόνους στην προσπάθειά της να γράψει ένα «γυναικείο μυθιστόρημα» με τον τίτλο «Εθισμός Δικαιοσύνης».

Η Φλώρου κατάγεται από την Κατερίνη, είναι ένα άτομο με εμμονές στην τάξη, τελειομανής, υποχονδριακή, με άκαμπτη θέση για το δίκαιο, λειτουργεί με τον δικό της ιδιόρρυθμο τρόπο, αναλαμβάνει δουλειές που αποφεύγουν οι περισσότεροι.

Έχει τελειώσει αριστούχος το ΤΕΙ Κατερίνης Διοίκηση Επιχειρήσεων, έχει βρει αρχικά απασχόληση στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο ΙΑΣΙΣ της Θεσσαλονίκης. Εκεί αναλαμβάνει να οργανώσει το παλαιό αρχείο του Κέντρου. Σισύφειο το έργο της νεαρής Κατερινιώτισσας, το φέρνει με επιτυχία σε πέρας βασισμένη στις εμμονές της.