«Απάτη ο τύπος. Δεν κατέβασε αυτός την σημαία» λέει ο Γιώργος Φιλόσογλου για τον Μανώλη Γλέζο

Μεγάλη κουβέντα έγινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (επί το ελληνικότερον social media) για την παρέμβαση -με δήλωση από τις Βρυξέλλες- του Μανώλη Γλέζου σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που κάνει η ελληνική κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ο βετεράνος αντιστασιακός και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με την έκβαση της διαπραγμάτευσης και μεταξύ των άλλων αναφέρει:
«Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζει την προηγούμενη κατάσταση…» Και παρακάτω τονίζει: «…Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ΄ αυτή την ψευδαίσθηση…»
Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά απάντησε με σχετική δήλωση αλλά ευρύτατη συζήτηση έγινε όπως αναφέραμε και στο διαδίκτυο όπου πολλοί συμφωνούν με τον Μανώλη Γλέζο, πολλοί διαφωνούν και άλλοι τον κατακρίνουν.
Από τα πολλά που διάβασα κρατώ και μεταφέρω ως πιο ενδιαφέροντα τα σχόλια που έκανε σε αναρτήσεις φίλων του στο facebook ένας νέος άνθρωπος, επιστήμονας (δικηγόρος) ο οποίος κατέχει και μια θεσμική θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι ο αντιδήμαρχος Καβάλας Γιώργος Φιλόσογλου.
Γράφει λοιπόν: «Ο κυρ Μανώλης τώρα με το συγγνώμη δεν πρέπει να παραιτηθεί;»
Και παρακάτω συμπληρώνει: «Απάτη ο τύπος. Δεν κατέβασε αυτός την σημαία. Κρατούσε τσίλιες από απόσταση ασφαλείας! Είναι σαν την γενιά του Πολυτεχνείου!»
Σε ανάρτηση άλλου φίλου του στο διαδίκτυο ο Γιώργος Φιλόσογλου σχολιάζει για τον Μανώλη Γλέζο: «Να επιστρέψει την αποζημίωση από την ευρωβουλή και να παραιτηθεί».
Με αυτά και άλλα πολλά που διάβασα αυτές τις μέρες για τον Μανώλη Γλέζο με αφορμή την δήλωσή του για τις διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους δανειστές, νιώθω την ανάγκη να τον υπερασπιστώ όχι λόγω της πιθανής ιδεολογικοπολιτικής μας συγγένειας, ούτε ίσως του σεβασμού που έχω για έναν άνθρωπο 93 χρονών. Περισσότερο θαυμάζω την ανεξάντλητη αγωνιστικότητά του και τις καθημερινές μάχες που δίνει για τις ιδέες του.
Βέβαια πίσω από την πρεμούρα μου να τον υποστηρίξω ίσως να κρύβεται και μια μεγάλη δόση αυτοκριτικής για το άτολμο, δειλό και φοβισμένο ανθρωπάκι που κρύβω μέσα μου και που στο πρόσωπο και την διαδρομή του Μανώλη Γλέζου διακρίνω αυτό που θα ‘θελα να είμαι αλλά δεν έγινα ποτέ.
Και με αφορμή αυτά που υποστηρίζει για τον γηραιό Μανώλη Γλέζο ο νεαρός αντιδήμαρχος Γιώργος Φιλόσογλου θέλω να θυμίσω σε όλους τους μπουχέσες της Ελλάδας και πρώτα απ’ όλους σε μένα τον άθλιο χέστη προσωπικώς, που είμαστε όλοι «μαγκιά, κλανιά και κώλο φινιστρίνι», τα παρακάτω:
Η άνεση και η ελευθερία που έχουμε σήμερα στο δημόσιο βίο να λοιδωρούμε, να βρίζουμε και να κατακρίνουμε εκ του ασφαλούς τον Γλέζο δεν ήταν πάντα αυτονόητη. Την αποκτήσαμε χάρη στους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες που έδωσε ο ίδιος και πολλοί άλλοι σαν κι αυτόν στην διάρκεια της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.
Ο Μανώλης Γλέζος δημιούργησε σε ηλικία 17 ετών μια αντιφασιστική ομάδα νεολαίας ενάντια στην Ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου και τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά.
Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ζήτησε να ενταχθεί στον Ελληνικό στρατό στο αλβανικό μέτωπο, αλλά απορρίφθηκε επειδή ήταν μικρότερος από την ηλικία στράτευσης.
Στη διάρκεια της κατοχής συνελήφθη και κρατήθηκε στην αρχή στις φυλακές Αβέρωφ όπου και προσεβλήθη από φυματίωση.
Μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο υπέστη σωρεία διώξεων για τα πιστεύω του και την πολιτική του δράση, καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο από στρατοδικεία αλλά γλύτωσε λόγω των παρεμβάσεων διεθνών προσωπικοτήτων όπως ο Ντε Γκόλ, ο Πικάσο, ο Αλμπέρ Καμί, ο Ζαν Πολ Σαρτρ και άλλοι.
Το 1967 η χούντα δεν του επέτρεψε να παραστεί στην κηδεία της μητέρας του.
Παρέμεινε δραστήριος πολιτικά και μετά την πτώση της χούντας ως ενεργός πολίτης τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στην τοπική αυτοδιοίκηση την οποία υπηρέτησε με ένα πρωτοπόρο δημοκρατικό σύστημα στη γενέτειρά του την Απείρανθο της Νάξου.
Μέχρι και πρόσφατα, πριν λίγες εβδομάδες συμμετείχε στη μεγάλη σιωπηρή διαδήλωση στο Παρίσι κατά της τρομοκρατικής επίθεσης στην σατυρική εφημερίδα «Charlie Hebdo».
Μέχρι σήμερα που είναι 93 χρονών είναι ενεργός πολίτης, δραστήριος και δίνει αγώνες για τα πιστεύω του αλλά και για την πατρίδα μας. Είναι πρόεδρος της επιτροπής που διεκδικεί σθεναρά τις πολεμικές αποζημιώσεις και την επιστροφή του κατοχικού δανείου από την Γερμανία.
Για τις ιδέες του και τα πολιτικά του πιστεύω παρέμεινε συνολικά στη ζωή του 11,5 χρόνια στη φυλακή και 4,5 χρόνια στην εξορία (σύνολο 16 χρόνια!!!).
Ούτε στο μικρό μας δαχτυλάκι δεν μπορούμε να τον φτάσουμε. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε μαζί του. Οφείλουμε όμως να τον σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε ότι αφιέρωσε τη ζωή του αγωνιζόμενος για τις ιδέες του, χωρίς ποτέ να προσδοκά αντιπαροχές. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε κι αυτό τουλάχιστον να σιωπούμε.
Αλλιώς δεν είμαστε παρά άσχετοι φιγουρατζήδες, αγνώμονες πολίτες, και τελικά μικρόψυχα ανθρωπάκια.
Θ.Θ.