Γράφει ο Αλέξης Καζαντζίδης

Γύρισε πίσω στη σκληρή και θλιβερά επίκαιρη εποχή του μεσοπολέμου η Ελλάδα… Mε τα ίδια ρητορικά ερωτήματα:

Γιατί να κινδυνεύουν ακόμη οι μισθοί των εργαζομένων κι ούτε ευρώ από την σταθερή -μέσα στην κρίση- κερδοφορία των τραπεζών;

Γιατί να απειλούν περισσότερο οι φόροι τον φτωχό από τον κ. Μελισσανίδη;

Αν από τον μισθό των λαϊκών ανθρώπων κοπούν 100 ευρώ τον μήνα, τους πέφτει ο ουρανός σφοντύλι! Ισχύει άραγε το ίδιο αν στερηθεί 50.000 ευρώ τον χρόνο οι αργυραμοιβοί, όπως ο κ. Αλαφούζος;

Είναι αυτή η κρίση, κρίση για όλους μας ή μήπως μια ακόμα ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων;

Τι τελικά ηθικό, λογικό και νόμιμο συμβαίνει στη χώρα μας;

Είναι λογική και νόμιμη η σπατάλη του δημόσιου πλούτου χάριν των εταιρειών που λυμαίνονται τα νοσοκομεία;

Αν αρρωστήσει ένας ματσωμένος, θα πάει στο AXEΠΑ ή στο καλύτερο, αναλόγως της ασθένειας του, ειδικευμένο ευρωπαϊκό ή αμερικανικό νοσοκομείο;

Είναι λογική, ηθική και νόμιμη η πολιτική της μίζας (Χαίρε Άκη, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν) στις δαπάνες για την εθνική άμυνα;

Κι είναι όλα αυτά κι άλλα δεκάδες τέτοια, φυσικά φαινόμενα και διαιωνίζονται στη χώρα μας λες κι έχουμε κολλήσει στην κρητιδική περίοδο;

‘Η μήπως είναι εκ Θεού όλο αυτό το μαράζι: τα σχολειά μας να ξεπέφτουν, οι δρόμοι μας να υπάρχουν για να μαζεύονται διόδια, οι πολεοδομίες και οι εφορίες για να γίνεται το αλισβερίσι των πονηρών εις βάρος των κορόιδων -για πόσον καιρό θα κρατήσουν όλα αυτά;

Ώσπου να γεράσουν οι νέοι των 500 ευρώ ψάχνοντας για άλλα 100;

Ως τη συντέλεια του κόσμου;

Ως την κατάρρευση της χώρας;

Ως πότε;

Είναι, δηλαδή, πλέον για μας ειμαρμένη η διαρκής απογοήτευση και η μόνιμη απελπισία; κισμέτ;

Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία υπήρχαν δύο νόμοι – κέρβεροι κι όσο διήρκησε το πολίτευμα, ήταν από εκείνους που το κράτησαν όρθιο.

Ο ένας προέβλεπε τη λογοδοσία κάθε αιρετού αξιωματούχου όταν παρέδιδε την εξουσία, τον απολογισμό. Με το νι και με το σίγμα για τα πάντα!

Ο άλλος νόμος προέβλεπε ότι αν η Εκκλησία του Δήμου διαπίστωνε δόλο στην πρόταση ενός πολίτη για οποιονδήποτε νέο νόμο, ο πολίτης αυτός ή ο πολιτικός εξοριζόταν αμέσως. Με άλλα λόγια, αν ο συντεταγμένος λαός διαπίστωνε ότι κάποιος προσπάθησε να τον πιάσει κορόιδο, τον… έτρωγε λάχανο επιτόπου.

Αντί τέτοιου νόμου, η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία διαθέτει τον… νόμο περί Ευθύνης Υπουργών.

Όσο για τη λογοδοσία που αναφέραμε πιο πάνω, το ίδιο ανάποδα εφαρμόζεται κι αυτή. Οργανώνει φέρ’ ειπείν το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου η κυβέρνηση Σημίτη; το κουκουλώνει η κυβέρνηση Καραμανλή.

Το ίδιο με τα ομόλογα. Το ίδιο με τη Ζήμενς. Το ίδιο με όλα. Το ίδιο και τώρα: ελέγχουν με αυτές τις κωμικοτραγικές εξεταστικές επιτροπές οι πρασινογάλαζοι τους γαλαζοπράσινους και οι γαλαζοπράσινοι του πρασινογάλαζους. Βράσε όρυζα…

Ως πότε όμως θα πηγαίνει έτσι η Ελλάδα;

Από σκάνδαλο σε σκάνδαλο, από δάνειο σε δάνειο, από κουτσονόμο σε κωλονόμο, από τους Πράσινους στους Βένετους και από τους Βένετους στους Πράσινους, από μέτρα σε μέτρα, από λιτότητα σε σταθεροποιητικό πρόγραμμα,

με το χρέος να μεγαλώνει,

τις προσδοκίες μας να μικραίνουν,

την ανεργία να θεριεύει,

τον φασισμό να έχει σηκώσει κεφάλι,

την εργασία να ξεφτιλίζεται.

Γιατί; πόλεμο έχουμε χάσει;

Τι απ’ όλα αυτά είναι λογικό, ηθικό και νόμιμο;

Ιδιωτικοποίησαν επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και τώρα αυξάνουν τις τιμές των υπηρεσιών τους!

Καταχρέωσαν πρώτα την Ολυμπιακή, μετά την ξεπούλησαν και τώρα τρώμε στη μάπα ένα ιδιωτικό καρτέλ στη θέση της. Έναν άπληστο νάνο στη θέση ενός χρήσιμου γίγαντα!

Ψέματα και προπαγάνδα συνεχώς!

Ως πότε θα λέει με τέτοια ευκολία και χωρίς το παραμικρό κόστος τέτοια, κι άλλα ψέματα στον λαό ο κάθε Σαμαράς («δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα») όπως έλεγε ο κάθε Παπανδρέου («υπάρχουν τα λεφτά») ή φούσκες κάθε Καραμανλής («επανίδρυση του κράτους»).

Και το δια ταύτα;

Με σοβαροφανή φούμαρα και καμία προοπτική μέλλοντος, δεν υπάρχει διά ταύτα. Υπάρχει… επί τα αυτά. Και… επί τας.

—