«Ζωγράφισε» στο ΟΣΚΑΡ η Γιώτα Νέγκα

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εισήλθε ένα τέταρτο μετά τις 9:00 το βράδυ της Παρασκευής στην αίθουσα του ΟΣΚΑΡ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κι αποχώρησε περίπου στις 11:30 η Γιώτα Νέγκα. Τραγουδώντας a cappella και περπατώντας στους διαδρόμους. Φυσικά είχε μεσολαβήσει μια εξαιρετική συναυλία που έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους να ανακαλύψουν για πρώτη φορά τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητες της ερμηνεύτριας και σε κάποιους άλλους να επιβεβαιώσουν τη θετική άποψη που ήδη διατηρούν για μία από τις καλύτερες φρέσκιες φωνές.

Η πρωτότυπη είσοδος στο χώρο σίγουρα στάθηκε η καλύτερη «συστατική επιστολή» της τραγουδίστριας και προοιώνισε ότι το βράδυ θα ήταν γεμάτο με όμορφα μουσικά ακούσματα. Η ίδια διευκρίνισε ότι η συναυλία θα αποτελούσε ένα «πίνακα με πολλά χρώματα» που θα ζωγραφίζονταν από κοινού, βασισμένο σε τραγούδια διαφορετικών εποχών αλλά τόσο συγγενικά μεταξύ τους.

Η παλέτα περιελάμβανε δύο μουσικές ενότητες και χωρίς ενδιάμεσο διάλειμμα, πράγμα που σημαίνει ότι η ερμηνεύτρια τραγούδησε δύο και πλέον ώρες με τη συνοδεία του Άκη Μουχλιανίτη στο πιάνο. Η πρώτη ενότητα αποτελούνταν από τις προσωπικές δουλειές της ερμηνεύτριας σοφά κατανεμημένες μεταξύ πασίγνωστων κομματιών, τα οποία το κοινό ήδη αγάπησε ακούγοντάς τα από υπέροχους ερμηνευτές.

ΕΠΑΝΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ

Η επανεκτέλεση ενός τραγουδιού, όταν την αναλαμβάνει ένας καλλιτέχνης που καταρχήν σέβεται τον εαυτό του, είναι σημαντική υπόθεση. Η ειδοποιός διαφορά λοιπόν στις ερμηνείες της Γιώτας Νέγκα είναι η ικανότητά της να μη βασανίζει τ’ αυτιά του κοινού και να μη το εξαναγκάζει να ανατρέχει στην αυθεντική εκτέλεση προς «αποκατάσταση», αλλά να ωθεί τους ακροατές της ν’ αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν το διάσημο κομμάτι κάποιου άλλου να ακούγεται τόσο όμορφα απ’ το δικό της στόμα.

Με την ίδια ευκολία που η Γιώτα διαχειρίστηκε τις δικές της δισκογραφικές δουλειές, με την ίδια ακριβώς ευκολία απέδωσε τις δισκογραφικές «κορυφές» των συναδέλφων της, είτε αυτές ήταν «λαϊκές» είτε περισσότερο «έντεχνες». Η εισαγωγή στο πρόγραμμά της συναυλίας έγινε με το τραγούδι της «Έχω άνθρωπο», σε στίχους Θοδωρή Γκόνη και μουσική Κώστα Λειβαδά και ακολούθησε η εξαιρετική απόδοση του κομματικού «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα», που έγινε διάσημο από τη φωνή του Χρήστου Θηβαίου.

ΕΝΑ ΑΡΜΟΝΙΚΟ «ΠΛΕΞΙΜΟ»

Οι εναλλαγές συνεχίστηκαν με την τραγουδίστρια να «πλέκει» αρμονικά κομμάτια δικά της όπως το «Τι να του συμβαίνει», το «Μισό φιλί», το «Hands Free» και «Με τα μάτια κλειστά», ή «Ο θερμοσίφωνας» με μουσικές δημιουργίες όπως το «Μέτρησα» από την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το «Δεν είμαι άλλος» από τον Χρήστο Θηβαίο, τη «Ζελατίνα» από την Τάνια Τσανακλίδου, το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τον «Παλιό Στρατιώτη» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα από τον Γιώργο Νταλάρα, το «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου» του Ορφέα Περίδη και το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τη Μελίνα Κανά.

Η δεύτερη μουσική ενότητα της συναυλίας που χρονικά ήταν μεγαλύτερη, εξασφάλισε περισσότερη «οικειότητα» και άνεση μεταξύ της ερμηνεύτριας και του κοινού της. Τα μουσικά μοτίβα έγιναν περισσότερο δυνατά και η Γιώτα κυριολεκτικά «πυροβολούσε» επαναλαμβανόμενα τους ενθουσιασμένους παριστάμενους με αλησμόνητες επιτυχίες.

Το «Ερωτικό (Με μια πιρόγα)» του Θάνου Μικρούτσικου και το «Καραντί» του ιδίου σε ποίηση Νίκου Καββαδία, οι «Μοίρες» του Σταμάτη Κραουνάκη και το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» του Μάνου Χατζιδάκι, το «Καίγομαι καίγομαι» των Νίκου Γκάτσου και Σταύρου Ξαρχάκου και «Της ξενιτιάς (Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες)» του Μίκη Θεοδωράκη, γειτόνεψαν με «Το δίχτυ» των Γκάτσου – Ξαρχάκου, την «Πιο μεγάλη ώρα» του Άκη Πάνου, το «Κάνε λιγάκι υπομονή» του Βασίλη Τσιτσάνη και το «Έχω ένα καφενέ» των Λευτέρη Παπαδόπουλου – Μάνου Λοϊζου.

Η Γιώτα Νέγκα υπέβαλε το κοινό της και σε τεστ απόδοσης, αφού κατέβηκε από τη σκηνή και κινήθηκε στο χώρο, δίνοντας μεν ρυθμό αλλά αφήνοντας τους παριστάμενους να τραγουδήσουν μόνοι το «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ» του Απόστολου Καλδάρα. Η ολοκλήρωση του προγράμματος περιείχε την ερμηνεία της Γιώτας στο τραγούδι «Αυτή η νύχτα μένει», «Ο μικρός μου αδερφός» σε στίχους Θοδωρή Γκόνη – μουσική Ορφέα Περίδη που έχει τραγουδήσει ο Μανώλης Λιδάκης, για να καταλήξει και να καληνυχτίσει ευχόμενη καλή πρωτοχρονιά με αγαπημένο Μάνο Χατζιδάκι και «Μη τον ρωτάς τον ουρανό».

ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΑΣΩ…

Επιτυχής και ευτυχής ήταν η συνάντηση της Γιώτας Νέγκα με το κοινό της πόλης, το οποίο ανταποκρίθηκε πρόθυμα και μαζικά στο δεύτερο συναυλιακό κάλεσμα του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Ωστόσο η συγκεκριμένη εκδήλωση έκρυβε τη δική της ιδιαιτερότητα. Ενημέρωσε πολλούς και υπενθύμισε σε υποστηρικτές κι επικριτές, ότι ο άνθρωπος που κρατά το τιμόνι του ΦΦΘ και του ΔΗΠΕΘΕ δεν είναι απλά ένας καλλιτεχνικός διευθυντής. Ο Θοδωρής Γκόνης είναι επιπλέον στιχουργός, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, απόφοιτος οικονομικών που διέγραψε τη αναγνωρισμένη πορεία του πολύ πριν φτάσει στην Καβάλα.

ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

—