Κουράστηκε να περιμένει η Ευδοξία Υψηλοπούλου

Η Ευδοξία Υψηλοπούλου διαμένει τα τελευταία χρόνια στον Αμυγδαλεώνα και τον περασμένο Φεβρουάριο αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα η ιδια και η οικογένειά της. Εκδηλώθηκε φωτιά στο σπίτι που διαμένει με αποτέλεσμα αυτό να αντιμετωπίσει σοβαρές υλικές ζημιές. Από το Φεβρουάριο λαμβάνει υποσχέσεις αποκατάστασης των βασικών ζημιών από το Δήμο Καβάλας. Όντως ο Δήμος Καβάλας διόρθωσε αρκετά τα πράγματα, δεν έκανε όμως ότι της υποσχέθηκε. Στο σημείο αυτό εμπλέκεται και το σωματείο των οικοδόμων, που είχε υποσχεθεί μεροκάματα χωρίς πληρωμή, αρκεί ο Δήμος Καβάλας να εξασφάλιζε τις πρώτες ύλες.

Όπως δηλώνει στην εφημερίδα μας, ο πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Αμυγδαλεώνα, Ανδρέας Λαφτσής, αυτό έγινε, αλλά οι οικοδόμοι δεν έχουν επανέλθει ακόμη.

Αυτή που έχει το μεγαλύτερο δίκιο, είναι η Ευδοξία Υψηλοπούλου, που άλλες υποσχέσεις πήρε κι άλλα στην πραγματικότητα αντιμετώπισε, με αποτέλεσμα να είναι ακόμη και τώρα φιλοξενούμενοι σε μία παράγκα. Δεν είναι μόνοι, μαζί της είναι τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Η Ευδοξία Υψηλοπούλου είπε στην εφημερίδα μας τα εξής:

«Ήμουνα με το μωρό μές στο σπίτι. Δεν κατάλαβα πως πήρε φωτιά. Εκείνη την ώρα μαγείρευα. Υπήρχε μόνο μία έντονη μυρωδιά. Φωνάζει τότε ο γιός μου «μάνα καιγόσαστε» και βγαίνουμε έξω. Τι να δω;»

ΕΡ: Καταστράφηκε το σπίτι;

ΑΠ: «Όλα – όλα. Ότι είχα και δεν είχα. Δεν προλάβαμε να βγάλουμε τίποτα από μέσα».

ΕΡ: Μετά τι έγινε;

ΑΠ: «Μετά ήρθε ο πρόεδρος κι οι άλλοι οι υπόλοιποι, κι ο δήμαρχος υποσχέθηκε ότι θα μας κάνει το σπίτι. Ότι πριν το χειμώνα θα είμαστε μέσα. Όμως δε βλέπω να γίνεται αυτό».

ΕΡ: Βλέπουμε κάποια τούβλα;

ΑΠ: «Κάναμε μία αρχή, αλλά το έργο που ξεκίνησαν δεν το ολοκλήρωσαν».

ΕΡ: Τι σας λένε;

ΑΠ: «Ο δήμαρχος είπε ότι πριν το χειμώνα θα είναι έτοιμο το σπίτι. Δηλαδή φέρανε τα υλικά για το έργο που πρέπει να γίνει, αλλά οι άνθρωποι, οι εργάτες θέλουνε χρήματα. Πως θα γίνει;»

ΕΡ: Πότε μιλήσατε τελευταία φορά με το δήμαρχο;

ΑΠ: «Με το δήμαρχο ποτέ δε μίλησα, γιατί όσες φορές πήγα στο δημαρχείο, η γραμματέας του με είπε: «Δεν είναι εδώ, δε μπορεί να σας μιλήσει». Ποτέ δεν έτυχε να μιλήσω μαζί του».

ΕΡ: Με ποιον μιλήσατε;

ΑΠ: «Μίλησα με τη γραμματέα και με τον πρόεδρο».

ΕΡ: Ο Πρόεδρος τι είπε;

ΑΠ: «Ο Πρόεδρος είπε, ότι τους χρωστάτε κάποια χρήματα – δηλαδή γύρω στα πενήντα μεροκάματα – και μ΄ εκείνα θα τελειώναν το σπίτι. Αλλά ούτε κι αυτό έχει γίνει».

ΕΡ: Εσείς που μένετε τώρα;

ΑΠ: «Μένω σ΄ ένα ερείπιο δίπλα. Δεν είναι δικό μου. Μας υποσχεθήκανε πως θα πάμε να μείνουμε σε ξενοδοχείο. Απ΄ το ξενοδοχείο είπαν θα μας νοικιάσουν σπίτι για τρείς μήνες. Σε τρεις το σπίτι θα διορθωνότανε… και δεν έγινε τίποτα απολύτως. Έχουμε 10 μηνών μωρό, τριών χρονών παιδάκι, έχω και την πεθερά μου, που δε μπορεί να περπατήσει η γυναίκα, με δύο μπαστούνια προχωράει. Από τότε αρρωστήσαμε όλοι…»

Ο Πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Ανδρέας Λαφτσής, είπε τα εξής:

«Καθυστέρηση υπάρχει ως προς την αποκατάσταση των ζημιών από την πυρκαγιά, αλλά είναι δικαιολογημένη, τουλάχιστον απ΄ την πλευρά του Δήμου Καβάλας, που έχει κάνει σχεδόν τα πάντα. Έχει διαθέσει υλικά, εργατικά, έχει αγοραστεί ξυλεία, έχουνε εξασφαλιστεί τα υλικά, όμως κολλήσαμε σε ένα θέμα της συνεργασίας με το σωματείο των οικοδόμων, οι οποίοι υποσχέθηκαν κάποια μεροκάματα και λόγω του καλοκαιριού δε μπόρεσαν να τα δώσουνε, γιατί είπανε ότι η βοήθειά τους θα είναι μεροκάματα, δε μπορούσανε χρήματα. Παράλληλα όμως όλο αυτό το διάστημα και η ομάδα «Αλληλεγγύης» στον Αμυγδαλεώνα εξασφάλισε και τη θέρμανση και γάλατα για τα παιδιά – γιατί υπήρχαν και βρέφη – και πρόκειται για μία οικογένεια με έξι άτομα που ζούνε τώρα σε μία παράγκα. Πήγαμε και ξύλα, σαν ομάδα «Αλληλεγγύης» του Αμυγδαλεώνα, τους στηρίξαμε και με τρόφιμα, όμως όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, δε μπορεί μία ομάδα, χρειάζεται η ευρύτερη κινητοποίηση της κοινωνίας. Δε μπορεί μία μικρή ομάδα να μπορεί να στηρίζει μία κατάσταση που μπορεί να διαιωνίζεται, γιατί δεν είναι μόνο η οικογένεια της κας Υψηλοπούλου, είχαμε και την οικογένεια της κας Δημητρας Καλιά που είχε πρόβλημα με τον υδροκεφαλισμό του βρέφους, είναι κι άλλες δέκα οικογένειες – δε μπορώ ν΄ αναφέρω ονόματα, γιατί πρέπει να έχουμε και κάποια διακριτικότητα ως προς την αντιμετώπιση, το δόσιμο το δίνουμε σαν άνθρωποι δηλαδή, από κει και πέρα πρέπει να κινητοποιηθούνε κι άλλοι για να μπορέσουμε να δώσουμε μία λύση. Φτάσαμε στο σημείο για να τελειώσουμε τη σκεπή, για την κα Υψηλοπούλου. Χρειαζόμαστε δέκα μεροκάματα από σκεπατζήδες».

—