Μια εντελώς διαφορετική Υρώ Μανέ – Επαρχιώτισσα – περιπτερού – στερημένη και …

Εκείνη. Η Ερασμία. Επαρχιώτισσα περιπτερού, ετών πενήντα συν, χήρα και «στερημένη» από τα νεαρά της χρόνια, ημιμαθής κι εγκλωβισμένη σε μία μικρή κοινωνία όπου το οτιδήποτε περνά από το μικροσκόπιο της κουτσομπόλας γειτόνισσας, αλλά και φανατική καλλιεργήτρια – μαγείρισσα κολοκυθιών σε κάθε δυνατό συνδυασμό. Έχουσα μια ζουμερή κόρη, τη Ματούλα, που ανέστησε μόνη της κι εργαζόμενη σκληρά και η οποία θεωρείται όπως και η μητέρα «μεταχειρισμένη», κατόπιν του πρώτου ατυχούς αρραβώνα.

Εκείνη. Η Ερασμία. Καταδικάζεται να ζει απεγνωσμένη και να ξημερώνεται άυπνη στη διπλανή κρεβατοκάμαρα της κόρης, όταν η Ματούλα αποκαθιστά την τιμή της, νυμφευόμενη τον κοντοστούπη αλλά «προικισμένο» (Και ο νοών… νοείτω) σωματικά υποδηματοποιό (τσαγκάρη για να λέμε την αλήθεια) Αργύρη. Που τιμά τον λόγο του ως συμβόλαιο, εξού και η ιδιότητα του «συμβολαιογράφου». Ένας συνεπέστατος λόγος ο οποίος τηρείται και στην περίπτωση της Ερασμίας, όταν εκείνη συνεχίζει να μαγειρεύει προκλητικά τα αηδιαστικά για τον γαμπρό κολοκυθάκια της, με «απόκρυφες προσδοκίες» που καταλήγουν σε τραγικά αποτελέσματα.

Εκείνη. Η Υρώ Μανέ, που το θεατρικό κοινό της Καβάλας τη γνωρίζει από τις τηλεοπτικές της συμμετοχές σε σήριαλ, αλλά δεν είχε την ευκαιρία να την παρακολουθήσει εδώ και χρόνια να δρα επί σκηνής. Η Υρώ Μανέ που είναι πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και οφείλει να μάχεται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των συναδέλφων της. Η Υρώ Μανέ που είχε ραντεβού με το κοινό το βράδυ της Δευτέρας και της Τρίτης, για δύο παραστάσεις της παραγωγής «Συμβολαιογράφος», η οποία έχει ήδη γνωρίσει επιτυχία όπου κι αν παίχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.

Η παράσταση αποτέλεσε τον δεύτερο σταθμό του χειμερινού φεστιβάλ που ετοίμασε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Γκόνης, ύστερα από την πρώτη συντριπτική επιτυχία της «Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή. Εάν κάποιοι υπολόγιζαν ότι το κοινό δε θα τιμούσε το δεύτερο αυτό ραντεβού το βράδυ της Δευτέρας, πλανήθηκαν. Αφού αποδεικνύεται ότι ο κόσμος λαχταρά να παρακολουθήσει θέατρο κι όταν αυτό του προσφέρεται, τιμά την πρόσκληση με συνέπεια.

ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ!

Όλοι όσοι βρέθηκαν λοιπόν το βράδυ της Δευτέρας στο δημοτικό θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου», ευτύχησαν να ανακαλύψουν μια Υρώ Μανέ εντελώς διαφορετική από τα τηλεοπτικά στάνταρ που είχαν στο μυαλό τους. Αφού η ηθοποιός επέτυχε να δείξει στο κοινό μια διαφορετική πτυχή της κι αυτό εμφανώς το απόλαυσε, όχι μόνο ερμηνεύοντας τον τραγελαφικό ρόλο της Ερασμίας, αλλά και εισπράττοντας το θερμότατο χειροκρότημα της λήξης. Περισσότερο όμως απόλαυσαν αυτή την «αποκάλυψη» οι ίδιοι οι θεατές, οι οποίοι στη διάρκεια του σπαρακτικού – απολογητικού και πιπεράτου μονολόγου της Ερασμίας, γέλασαν με τη ψυχή τους και προβληματίσθηκαν με τις συνθήκες του σκληρού ηθικού κώδικα μιας μεταπολεμικής κοινωνίας σε ασφυξία.

Το σκηνικό της παράστασης, λιτό μεν αλλά ουσιαστικό, αφού περιείχε τα λιγοστά στοιχεία της στερημένης ζωής. Ένα κρεβάτι, ένα τραπεζάκι, μια καρέκλα, ένα περίπτερο, ένα σκεύος με το επίμαχο κι ένοχο κολοκύθι και η ταμπέλα «Υποδηματοποιείο Το Συμβόλαιον». Η Ερασμία – Υρώ ενδεδυμένη με μαύρο γιαγιαδίστικο φόρεμα – ρομπάκι και με παντόφλα, βάζοντας και βγάζοντας μια μαύρη ποδιά, άβαφη και με τα μαλλιά μαζεμένα από πλήθος τσιμπιδακίων! Στο εσωτερικό του φορέματος έκρυβε μια μαύρη ξεμπράτσωτη νυχτικιά και μια κιλότα… που προς το τέλος του έργου κατεβαίνει με βίαιο τρόπο (Και ο νοών… νοείτω) και σύρεται από την κρεβατοκάμαρα στη αυλή κι έπειτα στις αίθουσες των δικαστηρίων. Η Υρώ Μανέ δηλαδή, μακριά από το βαρύ τηλεοπτικό μακιγιάζ και οπλισμένη εν τέλει αποκλειστικά με την ικανότητά της να μεταφέρει στο κοινό το δράμα της στερημένης πεθεράς του προικισμένου συμβολαιογράφου, χρησιμοποιώντας μια ψευτο-καθαρευουσιάνικη γλώσσα.

Το μοτίβο πάνω στο οποίο η Υρώ Μανέ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Καραμίχου κέντησε τη φιγούρα της Ερασμίας, βασίστηκε στο 52 σελίδων βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε το 1995 και υπογράφεται από τον εκ Χρυσουπόλεως καταγόμενο συγγραφέα Νίκο Βασιλειάδη. Οι πληροφορίες λένε πως το βιβλίο «Ο Συμβολαιογράφος» βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία που είχε ακούσει κάποτε ο συγγραφέας και ότι ο εκ φύσεως υπερ – προικισμένος (Και ο νοών… νοείτω) τσαγκάρης ήταν όντως ένα υπαρκτό πρόσωπο.

ΚΑΙ Ο ΝΟΩΝ… ΝΟΕΙΤΩ!!!

Η Υρώ Μανέ τα έκανε όλα επί σκηνής. Ερμήνευσε, κινήθηκε, γέλασε, έκλαψε, σύρθηκε, ζήτησε από όλους μια ταπεινή συγνώμη, προκειμένου να λυτρωθεί από το τεράστιο φορτίο των ενοχών της και από την «προδοσία» των ασφυκτικά πουριτανικών αρχών της, πριν τραγουδήσει στο τέλος της παράστασης το τραγούδι που έγραψε ο Κώστας Λειβαδάς. Η Υρώ Μανέ «ραφιναρισμένη» και βαφτισμένη στη θεατρική κολυμβήθρα, αναδύεται σήμερα «νικήτρια» στη συνείδηση του κοινού, κατατροπώνοντας τα τηλεοπτικά «φαντάσματα» του παρελθόντος! Και ο νοών… νοείτω.

Η Υρώ Μανέ αποδεικνύει τη σημαντικότητα του επαγγελματικού θεάτρου και τη σημασία της συνέπειας του ηθοποιού, που αποφασίζει να τηρήσει τον λόγο του ως «συμβόλαιο» έναντι του κοινού. Και ο νοών… νοείτω. Η Υρώ Μανέ, πτυχιούχος της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και απόφοιτος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης, που από τον περασμένο Ιούλη εκπροσωπεί συνδικαλιστικό τον θαυμαστό κόσμο των ηθοποιών, που νιώθει πικρία γιατί ταυτίστηκε με την Φλώρα των «Εγκλημάτων», απέχει σήμερα από την «τουρκοποιημένη» ελληνική τηλεόραση και επενδύει εαυτό στην πραγματική τέχνη. Αν θέλετε τη δική μου γνώμη… πολύ σοφά πράττει!! Και ο νοών… νοείτω!!!

ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ