μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο

Κατά τη διάρκεια του Αγιασμού και των σύντομων ομιλιών που ακολουθούν οι εικόνες είναι σταθερά ίδιες. Ο ιερέας, οι αιρετοί κι οι δάσκαλοι μιλούν με στόμφο, υποσχόμενοι όλοι ότι θα είναι σύντομοι. Οι μικροί ή λίγο μεγαλύτεροι μαθητές μοιάζουν να παρακολουθούν. Ένας Θεός ξέρει που «ταξιδεύει» το μυαλό τους εκείνη την ώρα. Πιο πίσω οι μεγαλύτεροι- οι γονείς και κηδεμόνες- μουρμουρίζουν. Εκμεταλλεύονται την ευκαιρία. Επηρεάζονται. Ενώ βρίσκονται στη πρώτη μέρα του σχολικού έτους οι διάφορες ομιλίες (ειδικά των αιρετών) τους θυμίζουν όλα τα γνωστά προβλήματα. Της καθημερινότητας και της κρίσης. Μουρμουρίζουν οι μεγάλοι μα δεν τους ακούει κανείς. Μόνο οι διπλανοί τους.

Πρόκειται για την γνωστή αδικία την οποία βιώνουμε από την έναρξη της κρίσης. Οι βουλευτές νομοθετούν, οι της αυτοδιοίκησης την πληρώνουν… Είναι ευκολότερο ο πολίτης να τα πει στον Δήμαρχο, στον Νομάρχη, στον δημοτικό σύμβουλο παρά να βρει τον βουλευτή. Αυτούς ο κόσμος τους αποφεύγει, κι οι βουλευτές το ίδιο. Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα του σχολείου της Πέρνης. Οι κάτοικοι του χωριού διαμαρτύρονται στον Δήμαρχο Νέστου αν και το πρόβλημα τους είναι της αρμοδιότητας των βουλευτών. Που να τους βρεις τους (περισσότερους) βουλευτές…

Σήμερα τα παιδιά δεν είναι τα παιδιά των προηγούμενων ετών ή δεκαετιών. Οι εποχές άλλαξαν, τα παιδιά το ίδιο. Ο χρόνος θα δείξει αν η αλλαγή είναι προς το καλύτερο ή όχι. Ορισμένοι μαθητές (όχι φυσικά η πλειοψηφία) προσήλθαν χθες στο σχολείο με καφεδάκι. Αυτό το γνωστό πλαστικό κύπελλο που είναι πολύ της μόδας. Άλλα προσπάθησαν κάπου να κρυφτούν για να ανάψουν το τσιγαράκι τους. Τα δε ηχεία του σχολείου –όπου λειτουργούσαν σωστά- μετέδιδαν ανακοινώσεις του τύπου «κάποιος έχασε ένα κινητό, μπορεί να το πάρει από το γραφείο».

Όλα αυτά δεν είναι πηγή ή λόγος απαισιοδοξίας. Είναι αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Εκεί που συναντάς τη μαθητιώσα νεολαία. Αυτά τα παιδιά που χθες άφησαν πίσω τους το Καλοκαίρι προκειμένου να μπουν σε εκπαιδευτικό -χρήσιμο για αυτά- πρόγραμμα. Κάπως έτσι σήμερα μεγαλώνουν τα παιδιά. Προσπαθώντας να γίνουν καλύτερα από τους γονείς τους για να φτιάξουν μια καλύτερη Ελλάδα. Μπορούν; Σε λίγα χρόνια θα το ξέρουμε.

Σε αυτά τα παιδιά- τα παιδιά του σήμερα- ένας μεγαλύτερος έκανε χθες παρατήρηση επειδή βρήκε στην αυλή του σχολείου τους πεταμένο άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού. Οι μαθητές που δεν είχαν καμία σχέση με το πεταμένο μπουκάλι τον κοίταξαν αδιάφορα, ένα δευτερόλεπτο μόνο. Αυτός συνέχιζε να κάνει παρατηρήσεις αλλά τα παιδιά είχαν ήδη επιστρέψει στη δική τους συζήτηση.

Επηρεασμένοι από το κλίμα επαναλειτουργίας των σχολείων δημοσιεύουμε τις νουθεσίες και ευχές του δημοτικού συμβούλου Νίκου Κιοσέ. Γράφει ως γονέας τα ακόλουθα: Αξιότιμοι γονείς, φέτος ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι η κορυφή, η σημαία, η πρωτιά, ο μεγαλύτερος βαθμός, να είναι ο καλύτερος για να τον θαυμάζουν όλοι, δεν είναι θέμα τιμής, δεν είναι αυτοσκοπός. Το σχολείο είναι ένα ταξίδι διαρκείας στον υπέροχο κόσμο των γνώσεων, της επικοινωνίας, της δημιουργικής απορίας και της κοινής αναζήτησης. Οι σχέσεις δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές! Σχολείο σημαίνει φίλοι, που σημαίνει άνοιγμα αγκαλιάς και μοίρασμα εμπειριών και συναισθημάτων… ΄Η αλλιώς, ανθρωπιά και σεβασμός! Καλή χρονιά παιδιά!!!

Αναδημοσιεύουμε επίσης ένα συγκινητικό κείμενο αναμνήσεων ενός ανθρώπου που φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πέρνης προ αρκετών ετών. Σχολείο που βάση υπουργικών και υπηρεσιακών αποφάσεων διακόπτει αυτές τις μέρες τη λειτουργία του:
Αυτές τις μέρες που η αγωνία μας έχει φτάσει στο κατακόρυφο για το αν θα λειτουργήσει ή όχι το σχολείο του χωριού μας, το μυαλό μου γυρνάει στα χρόνια που ήμουν μαθήτρια σ’αυτό . Ήταν 6/θέσιο με πάρα πολύ μεγάλο αριθμό μαθητών. Για να ξεκινήσουμε το πρωί απ τα σπίτια μας ακούγαμε πρώτα την καμπάνα της εκκλησίας που την χτυπούσε κάποιος μαθητής της ΣΤ τάξης. Πηγαίναμε σχολείο και πρωί και απόγευμα. Καθώς επίσης είχαμε μάθημα και το Σάββατο, που τις 2 πρώτες ώρες γράφαμε Εκθεση ,και την τρίτη ώρα γινόταν η μετάφραση και η ανάλυση τις Ευαγγελικής Περικοπής πού θα ακούγαμε την Κυριακή στην Εκκλησία. Υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός τότε, και αν θυμάμαι καλά μας πήγαιναν οι δάσκαλοι μας με γραμμή. Και μετά το σχόλασμα ,παιχνίδι όλων των παιδιών στην αυλή του σχολείου Τα πεύκα που είναι στην δεξιά πλευρά της αυλής ήταν τότε φρεσκοφυτεμένα και μας είχαν χρεώσει από ένα του οποίου είχαμε την επιμέλεια της ανάπτυξής του. Πρέπει να είχαν φυτευτεί γύρω στο 1965. Κονδύλια για την θέρμανση μάλλον δεν υπήρχαν και τότε, κάθε μαθητής κατά την διάρκεια του χειμώνα έπαιρνε κάθε πρωί ένα ξύλο απ το σπίτι του για την θέρμανση της αίθουσάς του. Στην είσοδο (δίπλα απ το καφενείο) είχαμε λαχανόκηπο του οποίου την φροντίδα είχαν οι ίδιοι οι μαθητές και καλλιεργούσαμε και πουλούσαμε τα λαχανικά που παράγαμε και με τα λεφτά που μαζεύαμε πήγαινε μεγάλη εκδρομή η έκτη τάξη. Μπορώ απ την καθημερινότητα της τότε εποχής να γράψω πάρα πολλά αλλά φοβάμαι ότι σας κούρασα. Είχα όμως την ανάγκη να σας διηγηθώ μερικά απ αυτά πού ζήσαμε εγώ και οι συμμαθητές μου σ’ αυτό το σχολειό.

Τέλος υπάρχει μια φωτογραφία της κ. Δέσποινας Βανδή που ήδη κυκλοφορεί πολύ στο διαδίκτυο. Βγήκε φωτογραφία στα σκαλιά της εισόδου του 3ου Γυμνασίου Καβάλας, ανήρτησε χθες την φωτογραφία με την ευκαιρία της λειτουργίας των σχολείων. Μαθήτρια του 3ου Γυμνασίου η κ. Βανδή, στα χρόνια της και στα χρόνια πριν το έλεγαν Θηλέων επειδή ήταν μόνο των θηλέων. Σήμερα το σχολείο μεγάλωσε, ενισχύθηκε με επιπλέον κτίριο. Προοδεύει; Έτσι φαίνεται. Αρκεί να υπάρχει ο απαραίτητος αριθμός μαθητών.

Εδώ και μέρες η κ. Δήμαρχος αναφέρεται στον προϊστάμενο Πρωτοβάθμιας Γιώργο Κουράκο προφέροντας λάθος το όνομα του. Χθες στον αγιασμό του 22ου Δημοτικού Σχολείου πάλι τον αποκάλεσε Κουράνο! Την Δευτέρα ήθελε να αναφερθεί στο ΥΠΕΚΑ (Υπουργείο Περιβάλλοντος Κλιματικής Αλλαγής) αλλά το είπε ΚΕΠΑ. Επηρεασμένη από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας.

Ένα μικρό πάρκο – αλήθεια είναι ότι δεν το πιάνει το μάτι σου- υπάρχει πίσω από το Δημοτικό Σχολείο της Κηπούπολης. Δίπλα στην οδό Λάμπρου Πορφύρα. Ξαφνικά χθες άρχισαν να το καθαρίζουν από χόρτα εκπρόσωποι του Δήμου Καβάλας. Οι κάτοικοι της περιοχής ξαφνιάστηκαν αφού 3 χρόνια παρακαλούσαν για αυτές τις εργασίες. Οφείλονται στη νέα διοίκηση του Δήμου ή σε σύμπτωση; Κανείς δε το ξέρει. Η περιοχή πάντως καθαρίστηκε.

«Προβλήματα 2,5 ετών λύθηκαν μέσα σε 10 μέρες» μας είπε χθες ο ιδιώτης που νοικιάζει από το Δήμο Καβάλας το δημοτικό πάρκινγκ δίπλα στο Διοικητήριο. Ο χώρος πλύθηκε την περασμένη Κυριακή ενώ χθες έπεσε άσφαλτος στα χαντάκια που άνοιξε η ΔΕΥΑΚ και δημιουργούσαν πρόβλημα σκόνης. Όσο για το έργο Ερυθρού Σταυρού και Βενιζέλου, αυτό δεν φαίνεται να ξαναρχίζει σύντομα.

Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης πρόβαλαν όπως όφειλαν τα προβλήματα των κτηνοτρόφων του Νομού Καβάλας. Τόσο με τις άδικες εξισωτικές αποζημιώσεις όσο και με την ασθένεια του καταρροϊκού πυρετού. Οι εκπρόσωποι της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης μαζί με τον πρόεδρο των κτηνοτρόφων έφθασαν ως τον αρμόδιο κυβερνητικό παράγοντα Πάρη Κουκουλόπουλο. Από αυτόν δεν «πήραν» κάτι ιδιαίτερο. Μια υπόσχεση μόνο για άμεση ενίσχυση των κτηνιατρικών υπηρεσιών με κτηνιάτρους. Υπόσχεση που δεν υλοποιήθηκε κι όπως φαίνεται δεν θα υλοποιηθεί. Οι κτηνοτρόφοι περιμένουν να πληρωθούν μία ακόμη δόση –την τελευταία- της εξισωτικής ελπίζοντας σε θαύμα. Μόνο με θαύμα το ποσό θα είναι δίκαιο.