μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο
Περιμένοντας τα νέα τω Βρυξελών περνάμε τις ώρες μας διαβάζοντας κείμενα στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες. Βλέπουμε σχετικές με τα οικονομικά της Ελλάδας ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση. Παρά τα καλά λόγια και τα δεκάδες σενάρια, πάντα η πραγματικότητα είναι κάτι άλλο. Διαφορετικό από αυτά που είδαμε, διαβάσαμε κι ακούσαμε. Συμπέρασμα πρώτο: Οι ξένοι άλλα μας λένε κι άλλα κάνουν όταν κλείνουν οι πόρτες κι αρχίζουν οι συνεδριάσεις. Δεύτερον: Οι δημοσιογράφοι όσο καλές πληροφορίες και να έχουν ποτέ δεν φθάνουν εκεί που θέλουν πριν τις επίσημες ανακοινώσεις.
Μέχρι την Δευτέρα που πάλι συνεδριάζει το Eurogroup έχουμε να δούμε πολλά. Χαμόγελα, θερμά σχόλια, αισιοδοξία και ποιος ξέρει τι άλλο. Ουδείς όμως μπορεί από τώρα να προβλέψει πως θα φθάσουμε σε αυτό που είναι ο κοινός στόχος. Σε μια συμφωνία που θα τους ικανοποιεί (λίγο ή πολύ) όλους. Κατόπιν τούτου φρονιμότερο είναι να περιμένουμε παρά να μπαίνουμε στο «γαϊτανάκι» των συζητήσεων που πάντα «πέφτουν» έξω.
Το κυριότερο; Δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς. Από μπροστά δίνουν το χέρι στον έλληνα υπουργό, του χαμογελούν και τον κολακεύουν κι από πίσω έτοιμοι είναι να τον «καρφώσουν». Μας θυμίζουν τις αμερικάνικες ταινίες που το τέλος τους είναι ανατρεπτικό. Με μία λέξη ζούμε ένα θρίλερ.
Χαιρόμαστε που έκατσαν όλοι στο ίδιο τραπέζι κι άρχισαν (μία ακόμη φορά) από την αρχή να συζητούν για το Παγγαίο. Χαιρόμαστε που χαμήλωσαν τον πήχη αφού όλοι έχουν διδαχτεί από τις προηγούμενες αποτυχίες. Είτε δικές τους, είτε άλλων. Παρατηρούμε ότι οι εμπλεκόμενοι προσέρχονται πρόθυμοι σε μια τέτοια συνάντηση ενώ θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι αν απουσίαζαν ή αν ήταν απαισιόδοξοι. Φτου κι από την αρχή με το Παγγαίο. Υπό τα εξής δεδομένα.
Συνεργασία του Δήμου Παγγαίου με την Περιφέρεια ΑΜΘ κι όχι ανταγωνισμός. Άμεση ιεράρχηση των προβλημάτων ώστε κάποια πράγματα να γίνουν είτε έτσι είτε αλλιώς. Ένας δρόμος βρε αδελφέ ώστε να μπορείς να φθάσεις ψηλά, κοντά στην κορυφή του όρους. Διακριτική υποχώρηση των υπηρεσιών στις απαιτήσεις τους, άρα λιγότερη γραφειοκρατία. Πίστη σε αυτό που αρχίζει τώρα προκειμένου να στηριχθούν, να συνεχίσουν την πρωτοβουλία τους όσοι την ξεκίνησαν. Μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να ελπίζουμε ότι τώρα είναι αλλιώς.
Η Ένωση Γιατρών Ε.Σ.Υ. Καβάλας (ΕΓΕΣΥΚ) διαμαρτυρήθηκε δημόσια επειδή ο Ιατρικός Σύλλογος χωρίς να την ενημερώσει προγραμμάτισε συνάντηση με τους ειδικευόμενους γιατρούς του Νοσοκομείου. Αποδοκίμασε την πρωτοβουλία (και επειδή αυτή επρόκειτο να γίνει ενώ θα απουσίαζε από το Νοσοκομείο το προεδρείο της ΕΓΕΣΥΚ), την ειρωνεύτηκε συσχετίζοντας την με τα καρναβάλια. Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Ένωσης απορήσαμε για το περιεχόμενο της. Να διαφωνείς για τη διαδικασία είναι φυσιολογικό, ίσως και συνηθισμένο. Με μια τέτοια αφορμή να χαρακτηρίζεις με αυτόν τον τρόπο συναδέλφους σου, υπερβολικό. Δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες του θέματος, ούτε αν Σύλλογος και Ένωση έχουν προηγούμενα. Τέτοια όμως κείμενα σου αφαιρούν το δίκιο. Αν το έχεις.
Όταν οι πολίτες διαβάζουν τέτοια κείμενα γιατρών που απευθύνονται σε συναδέλφους τους γιατρούς καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από το περιεχόμενο τους. Η Ένωση οφείλει να δείχνει μεγαλύτερο σεβασμό σε ανθρώπους που με την πολυετή παρουσία τους στον Νομό Καβάλας δεν αξίζουν αυτής της μεταχείρισης. Πολλές φορές ο σεβασμός επιβάλλεται όσο κι αν θεωρείς τον εαυτό σου αδικημένο ή προσβεβλημένο. Αυτοί οι κοινωνικοί κανόνες είναι πάνω απ’ όλα. Πάνω κι από τα πρωτόκολλα που η Ένωση επικαλείται.
Για τον ιατρικό κόσμο της πόλης η προχθεσινή μέρα που δημοσιοποιήθηκε η ανακοίνωση της ΕΓΕΣΥΚ ήταν μια δύσκολη και διαφορετική μέρα. Όλοι έχουμε τις μεταξύ μας συμπάθειες κι αντιπάθειες. Όλοι έχουμε κάτι να διηγηθούμε για τον άλλον, να του παραπονεθούμε και να του γκρινιάξουμε. Έχει σημασία ο τρόπος που αυτό γίνεται. Ο λόγος που μια σχέση οδηγείται στα άκρα. Στην περίπτωση που εξετάζουμε για ψύλλου πήδημα γράφτηκαν πράγματα το λιγότερο υπερβολικά. Κρίμα.
«Κι αν κανείς δεν θέλει να γίνει πρόεδρος;» αναρωτήθηκε ο Παναγιώτης Αρσονιάδης προχθές βράδυ, λίγο πριν τη συγκρότηση σε σώμα της διοίκησης της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών και Βιοτεχνών. Το σενάριο δεν ήταν και τόσο υποθετικό. Ως ένα βαθμό ήταν πραγματικό. Μέχρι που υπήρξε πρόθυμος, ο Γιάννης Παναγιωτίδης. Αν δεν υπήρχε Παναγιωτίδης (δεδομένης της άρνησης του κ. Αρσονιάδη να παραμείνει μία ακόμη θητεία) η Ομοσπονδία τώρα θα έψαχνε νέο πρόεδρο!
Απουσίασε από την προχθεσινή συνέντευξη τύπου απολογιστικού χαρακτήρα της κ. Τσανάκα ο αντιδήμαρχος Μιχάλης Λυχούνας. Δεν «τρέχει» κάτι. Ο κ. Λυχούνας απουσίαζε σε ταξίδι στην όμορφη και ιστορική για τον ελληνισμό Σμύρνη, από την οποία επέστρεψε χθες. Τα νέα της συνέντευξης τύπου μάλλον θα τα διάβασε στον τοπικό τύπο.
Στην Δράμα θα κόψει φέτος την πίτα του για τη νέα χρονιά ο Σύνδεσμος Τυφλών Ανατολικής Μακεδονίας. Η εκδήλωση με γενική συνέλευση θα γίνει την Κυριακή. Τα προηγούμενα χρόνια η πίτα και η συνέλευση γίνονταν στην Καβάλα. Φέτος ήρθε η σειρά της Δράμας.
Το κατάστημα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στην Καβάλα, στην οδό Ερυθρού Σταυρού, λειτουργούσε και τις απογευματινές ώρες. Αυτό αλλάζει αφού από τη Δευτέρα 2 Μαρτίου θα λειτουργεί όπως κι οι άλλες τράπεζες μέχρι το μεσημέρι. Σχετικές ανακοινώσεις στους πελάτες υπάρχουν μέσα κι έξω από το κατάστημα.
Ήταν για όλους έκπληξη – ευχάριστη φυσικά- η μεγάλη προσέλευση του κόσμου στην συγκέντρωση της Πλατείας Καπνεργάτη. Στη συγκέντρωση υπέρ των θέσεων της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Έκανε κρύο, πολύ κρύο κι ήταν Τετάρτη απόγευμα. Παρόλα αυτά ο κόσμος προσήλθε. Συμμετείχε συνειδητά. Στήριξε την διαπραγμάτευση, την συγκεκριμένη διαπραγμάτευση. Διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες.
Ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη το ποιοι ήταν στην πλατεία Καπνεργάτη. Περιμέναμε (το περίμεναν και οι ίδιοι) κυρίως φίλους, ψηφοφόρους, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Περιμέναμε τους γνωστούς δημοσίους υπαλλήλους. Τους σταθερούς γνωστούς πολίτες σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Η εικόνα ήταν διαφορετική. Μαζεύτηκε ένας άλλος κόσμος που μπορεί να μην πήγε σε καμιά από τις πρόσφατες προεκλογικές συγκεντρώσεις. Ήταν κόσμος απλός. Χωρίς κομματική ταμπέλα ή ταυτότητα. Κόσμος που τόσο καιρό σιωπούσε. Λες και κάτι περίμενε.
Αυτή η αυθόρμητη συμμετοχή σημαίνει πολλά. Δείχνει την ελπίδα της κοινωνίας. Πόσο ανάγκη έχει το κάτι άλλο, το διαφορετικό από ότι βίωσε τα προηγούμενα χρόνια. Πόσο είναι έτοιμος να στηρίξει την πραγματική πίεση της χώρας μας προς αυτούς που την πιέζουν. Την κόντρα στο μαχαίρι, όπως λέει κι ο λαός μας. Ευτυχώς το πιο πάνω γεγονός δεν τόλμησε κανείς να το εκμεταλλευτεί κομματικά. Το αξιολογεί φυσικά χωρίς όμως να βγάζει εσφαλμένα συμπεράσματα. Αυτό που έγινε την Τετάρτη το απόγευμα και στην Καβάλα ήταν ένα και μοναδικό. Φωνής συμπαράστασης προς την Κυβέρνηση από ανθρώπους που άφησαν πίσω τους τις εκλογές. Τώρα στηρίζουν την Ελλάδα, στηρίζοντας την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της.
