Από το 1976 έως το 2021: Γεγονότα και συμπεράσματα

Δυο μόλις χρόνια μετά την εισβολή Αττίλα στη Κύπρο, η Τουρκία ξεκίνησε τις διεκδικήσεις της στο Ελληνικό αρχιπέλαγος, στέλνοντας το υδρογραφικό πλοίο «Χόρα», για έρευνες στην καρδιά του Αιγαίου.

Οι μεγαλοϊδεατικές φαντασιώσεις της για Ανατολική Μεσόγειο και «γαλάζια πατρίδα» δεν είχανε ακόμη δημιουργηθεί. Στους επίσημους χάρτες της τα Ίμια αναφερόντουσαν σωστά, ότι είναι Ελληνικά νησιά.

Στις κρίσεις που προκαλούσε ήτανε ζήτημα ημερών η καταστολή τους, και η επαναφορά στοstatusguoante. Σήμερα όμως οι παραβιάσεις Ελληνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων αποτελούνε καθημερινή πραγματικότητα, που διαρκεί  μήνες και χρόνια. Το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ντεμιρέλ είχανε συμφωνήσει να παραπεμφθεί το ζήτημα της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο κρατών, στην Χάγη.

Η  διαχρονικά κακόπιστη συνομιλήτρια Τουρκία, καταπατώντας τη συμφωνία έβγαλε το 1976 το υδρογραφικό της ΧΟΡΑ στο Αιγαίο παραβιάζοντας Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, προσέφυγε μονομερώς στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης, προκειμένου να δώσει λύση στα Ελληνοτουρκικά, με βάση τη διεθνή νομιμότητα. Το δικαστήριο αποφάνθηκε το 1978, ότι είναι αναρμόδιο για την εκδίκαση της διαφοράς.

Σήμερα αν και το Διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας, έχουνε εμπλουτισθεί, εξειδικευθεί και υπάρχουνε αποφάσεις των αρμόδιων δικαστηρίων, σε μια προσφυγή εκδίκασης πάντα υπάρχει ο κίνδυνος από τις επιρροές που ασφαλώς θα εξασκηθούνε σε αυτά, για το εάν τα κριτήρια θα είναι αμιγώς νομικά ή και πολιτικά. Στη συνέχεια το 1987 το γνωστό «Χόρα»  μετονομάσθηκε σε «Σισμίκ 1» και ξαναβγήκε στο Αιγαίο.

Η διαφορετική και δυναμική αντιμετώπισή του από την τότε πολιτική ηγεσία, που ταυτόχρονα με τις κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις και τις διαταγές στο σύνολο του Στόλουγια ενέργειες αποτροπής και όχι «παρακολούθησης των κινήσεων», απέτρεψαν τα χειρότερα. Για τους Τούρκους η έκβαση ήταν ένα σοκ. Μαζεύτηκαν και δεν επέστρεψαν παρά το 1996 στα Ίμια, όμως με μια άλλη αφορμή και με ένα άλλο σχέδιο.

Δεν μιλούσαν πλέον για  οριοθετήσεις. Στο λεξιλόγιο τους μπήκε η έκφραση «γκρίζες ζώνες». Κάτι που με την ανοχή μας, υπάρχει σήμερα.Ενδεχόμενα κάποιος ν’ αναρωτηθεί γιατί αναφέρω παραδείγματα από το παρελθόν, προσπαθώντας να τα συγκρίνω με σημερινά.

Η απάντηση είναι ότι από εκεί θα αντλήσουμε συμπεράσματα, συνυπολογίζοντας και τα ενδιάμεσα γεγονότα,  για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να γίνει, και ίσως πάρουμε απάντηση σε κάποιες ψευδαισθήσεις μας.

Από το 1996, και ιδιαίτερα από το 2000 και μετά οι πολιτικές ηγεσίες της Χώρας, δεν προβαίνουνε σε ενέργειες και κινήσεις που θα μειώσουνε και θ’ αποθαρρύνουνε τη τουρκική προκλητικότητα.

Απεναντίας, και λόγω συρσίματος των πολιτικών ηγεσιών μας, πίσω από τα Ευρωπαϊκά, διάβαζε Γερμανικά, συμφέροντα, που το μόνο που βλέπουνε και μετράνε είναι το μέγεθος «των αγορών» και των οικονομικών συμφερόντων, προέβησαν σε επικίνδυνες παραχωρήσεις οδηγώντας το μέλλον του Έθνους και της Χώρας με βάση φωνές διαφόρων που μας χαρακτηρίζουνε σαν  «μαξιμαλιστές», «παράλογους», «μοναχοφάηδες κλπ» .

Προφανώς αυτοί που υποστηρίζουνε αυτά δεν έχουνε ακόμη καταλάβει ότι οι στόχοι της Τουρκίας σε βάρος μας, όπως και σε βάρος άλλων χωρών, δεν είναι τα οικονομικά οφέλη, μοναδικό κριτήριο όπως ανάφερα παραπάνω της Ε.Ε., αλλά η κυριαρχία και οι επιρροές.

Έτσι λοιπόν σήμερα τη βλέπουμε να υπονομεύει τις διερευνητικές, να μην καθορίζει ημερομηνία συνάντησης και ταυτόχρονα να εκβιάζει, απειλεί, να προσπαθεί να θέσει το πλαίσιο συζητήσεων που τη συμφέρει και γενικά να υπονομεύει κάθε κίνηση μας για μια λύση σύμφωνα με τα διεθνή δίκαια.

Απ’ αυτά βγαίνει το εύλογο συμπέρασμα ότι οτιδήποτε και να συζητήσουμε, και να συμφωνήσουμε, με διαμεσολάβηση Ε.Ε. NATO, Δικαστηρίων κλπ, οι απαιτήσεις της Τουρκίας δεν θα σταματήσουνε.

Ό,τι και αν κερδίσουν οι Τούρκοι θα καλυτερεύσει τη θέση τους και θα τους δώσει τη δυνατότητα να επανέλθουνε την επομένη πιεστικότεροι και απειλητικότεροι.

Επιβάλλεται λοιπόν, και οι εξελίξεις δεν περιμένουνε, οι πολιτικές μας ηγεσίες, στο μέτρο των αρμοδιοτήτων που τους επιτρέπουνε να έχουνε, να σταματήσουνε επιτέλους ν’ ασχολούνται, με το εάν οι «έρευνες άγγιξαν ή όχι το βυθό», και με το που θα μεταφερθεί ο Κουφοντίνας, με ένα λόγο που θυμίζει άναρθρες κραυγές φανατικών περιθωριακών, και να δείξουνε την υπευθυνότητα που απαιτείται.

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ