Γράφει ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης
Νεαρός καθηγητής χρειάστηκε να αναζητήσω πυξίδα για την εκπαιδευτική μου πορεία. Έχοντας στη μνήμη μορφές που σμίλεψαν την προσωπικότητά μου, συνειδητοποίησα πως πραγματικός δάσκαλος είναι αυτός που μπορεί να εμπνέει τους μαθητές του. Να καθοδηγεί τα βήματά τους στην κατεύθυνση της πραγμάτωσης των στόχων που δίνουν νόημα στη ζωή τους.
Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο νου μου μαθαίνοντας για την εκδημία του Χάρη Κουτσάκου, του μαθηματικού που με τη στόφα του πραγματικού δασκάλου, άλλαξε τον επιστημονικό και επαγγελματικό ρου μιας ολάκερης γενιάς συντοπιτών μου. Με την εμπνευσμένη καθοδήγησή του έφερε για την πόλη μας πανελλήνιες πρωτιές και διακρίσεις στον ακαδημαϊκό στίβο.
Δεν είχα την τύχη να τον έχω δάσκαλο. Είχα ωστόσο την ευκαιρία να γίνω μάρτυρας της φήμης που τον ακολουθούσε, καθώς οι κατ’ έτος επιτυχίες των υποψηφίων του στις εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια γίνονταν για μάς τους νεότερους το ποθητό όνειρο της νιότης μας. Οι επιτυχίες ήταν εντυπωσιακές, ιδιαίτερα οι πρωτιές σε Σχολές απλησίαστων βαθμολογικών απαιτήσεων. Πόσες πρωτιές στη Σχολή Ναυπηγών του Μετσόβιου, πόσες διακρίσεις στις Πολυτεχνικές και Ιατρικές Σχολές. Τέτοιες και τόσες που οι εκατοντάδες επιτυχίες εισαγωγής σε άλλες Σχολές, ήταν απλοί ποσοτικοί δείκτες επιτυχίας.
Θα ήταν άδικο και απρεπές να μην αναφερθώ σε πανάξιους δασκάλους των δύο Γυμνασίων της πόλης μας. Έτσι πρόχειρα μου ‘ρχονται στη θύμηση οι μορφές των αείμνηστων Ζαφειρίου, Πιστοφίδη, Συρόπουλου, Αράπογλου, Σαρβάνη και άλλους που ενδεχομένως τούς αδικεί η μνήμη μου που συλλειτουργώντας με τον Κουτσάκο ανέβαζαν τα μαθητικά νιάτα της πόλης μας στα ψηλότερα σκαλιά των θετικών Επιστημών.
Το εξ ίσου ενδιαφέρον της προσωπικότητας του Κουτσάκου είναι το γεγονός ότι η πολύπλευρη πνευματική φύση του εξακτινωνόταν σε χώρους του πνευματικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της πόλης μας, σε σημείο που πνευματικές παρέες με τη δράση τους γράφανε ιστορία, αναδεικνύοντας την πόλη μας σε πνευματικό και πολιτιστικό φάρο της περιφέρειας και ειδικότερα της Β. Ελλάδας. Γέννημα αυτής της κυοφορίας το Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου, η ανθοφορία της Στέγης Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών.
Η δράση και η προσφορά του Κουτσάκου στην πόλη μας διακόπτεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70, καθώς μετοικεί στην Αθήνα. Και εκεί ωστόσο συνεχίζει την άοκνη πνευματική δράση του μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Για μάς που άλλοι είχαν την τύχη να ζήσουν την πνευματική καθοδήγησή του και άλλοι να ζήσουν στον απόηχο της προσφοράς του, η είδηση του θανάτου του μάς θλίβει, καθώς ένα κομμάτι της ζωής μας, η νιότη μας συνδέθηκε με την ύπαρξή του και κυρίως με την προσφορά του.
Καλό ταξίδι, δάσκαλε, στην αιωνιότητα.
