• 28 Μαρτίου 2024,

Ε.Ε: Ούριος άνεμος για την ακραία δεξιά

 Ε.Ε: Ούριος άνεμος για την ακραία δεξιά

Που βρίσκονται οι πολυδιαφημισμένοι,αποκλειστικώς και μόνον για επιφανειακούς και δημαγωγικούς λόγους)«δημοκρατικοί θεσμοί» της Ενωμένη Ευρώπη (E.E.);

«Στον Βορρά η Σουηδία, και στον Νότο η Ιταλία, οι κυβερνήσεις της αριστεράς αυτών των χωρών ανήκουν στο χθες» ανήρτησε στον προσωπικό της ηλεκτρονικό λογαριασμό η Γερμανίδα συντηρητική (FR) βουλεύτρα Μπεατρίς φον Στορχ. Στη Γαλλία, ο Ζορντάν Μπαρτέλλα υπαρχηγός του κόμματος της Μαρίν Λε Πεν τόνισε ότι οι Ιταλοί έδωσαν ένα μάθημα στην Ευρώπη. Προσθέστε τα συγχαρητήρια της Πολωνίας και της Ουγγαρίας προς την ακροδεξιοφέρνουσα Ιταλίδα πολιτικό και θα έχετε μια όχι κολακευτική εικόνα των εν λόγω χωρών.

Πώς μπορεί να ερμηνευθεί το φάντασμα επιστροφής της ακραίας ρεβιζιονιστικής Δεξιάς στη ήπειρό μας;Κατ’ αρχάς στους καιρούς μας, ευάριθμοι ψηφοφόροι ψάχνουν να τιμωρήσουν δια της κάλπης όλους εκείνους που εξασκούν την εξουσία, εκδηλώνοντας την δυσαρέσκεια, υποστήριξη και προτίμηση τους δια της ψήφου υπέρ των πολυποίκιλων δεξιών δημαγωγικών πολιτικών σχηματισμών.

Ποιές μπορεί να είναι οι αιτίες αυτού του υπάρχοντος εκείθεν των Άλπεων και της Βαλτικής θαλάσσης ανησυχητικού κλίματος; Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι θάλασσες Βαλτική και Αζοφική αποτελούν εστίες εντάσεως μεταξύ Ρωσίας και Δύσεως. Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι αιτίες είναι πολλές πλην όμως τρείς ξεχωρίζουν: η αποεθνικοποίηση των ευρωπαϊκών κρατών,η καταστροφική κοινωνική διαχείριση τους από τους υπερασπιστές του άκρατου φιλελευθερισμού και η άτεγκτος εφαρμογή υπερκρατικών αρχών που έχουν επιβληθεί από την Ε.Ε.–π.χ. η επιβολή αυξήσεως του χρονικού ορίου συνταξιοδοτήσεως η οποία αναστατώνει τώρα την Γαλλία. Η ασκούμενη εν τέλει ανεδαφική,χωρίς βασικές φιλολαϊκές κατευθύνσεις και αποφάσεις, αντιπολίτευση εκ μέρους των πολιτικάντηδων που διοικούντα ευρωπαϊκά κράτη συνεργούν στην δημιουργία αυτής της καταστάσεως.

Επιπροσθέτως πολλοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η κατ΄επίφασιν«αντικειμενική»λήψη θέσεων απηλλαγμένη από πάθη και εξαλλοσύνες ενίων αναγνωρισμένων δεξιών διανοουμένων, ιδίως στην τηλεόραση,ευνοεί την εξάπλωση των υπερσυντηρητικών ιδεών. Στο βιβλίο του «Μια πρωτοπορία της ακραίας δεξιάς», ο Στεφάν Φρανσοά, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο βελγικό πανεπιστήμιο Μόνς αναλύει τον τρόπο με τον οποίο η εν λόγω δεξιά σφυρηλατεί μια κουλτούρα (πνευματική καλλιέργεια),αντιτιθέμενη στην ήδη υπάρχουσα,με στόχο να ενδυναμώσει τις ιδέες της. Ωσαύτως προτάσσει να στρέψουμε το βλέμμα μας στις επιδράσεις που εξασκεί αυτή η ιδεολογία στους τομείς παιδεία, ιστορία και πνευματικότητα. Ο συγγραφεύς υπογραμμίζει επίσης την σπουδαιότητα που δίνει η άκρα δεξιά στις πολυποίκιλες επιδράσεις π.χ. του εσωτερισμού ή των μύθων όπως εκείνου των Βίκινγκς. Φωτίζει, τέλος μια κόντρα-κοινωνία όπου γεννιούνται πολιτικές θεωρίες π.χ. ο τοπικισμός ή η «μεγάλη αντικατάσταση» (των εγχωρίων πληθυσμών) που σοφίστηκε ο Γάλλος διανοούμενος, δυσμενώς διακείμενος έναντι των μεταναστών, Ρενώ Καμύ (Renaud Cαmus) και διέδωσε ευρέως δια της πέννας του ο μοντέρνος συγγραφεύς Μισέλ Χούελλμπεκ (Michel Houellebec) που τροφοδότησαν στην Γαλλία το κίνημα της ακραίας δεξιάς με τις ιδέες τους και που τελικώς επεβλήθησαν στις πολιτικές συζητήσεις.

Η νεοφασίζουσα νεοδεξιά που δεν τολμούσε να σηκώσει κεφάλι μετά το 1945, σηματοδοτεί σήμερα λίγο πολύ το πολιτικό γίγνεσθαι της ηπείρου μας.Η Ιταλία μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Αφήνω στον αγαπητό συνάδελφο και συνονόματό μου Μιχάλη“Μίκη” Μαυρόπουλο, βιώσας επί μακρόν σ’ αυτή τη χώρα και παρακολουθών ανελλιπώς την κοινωνικοπολιτική πορεία της, να αναλύσει, ευκαιρίας δοθείσης, στην Πρωινήμε διεισδυτικότητα,τα συμβαίνοντα στην πατρίδα του θεωρητικού της Αριστεράς Αντόνιο Γκράμσι. Αρκούμαι στις παρατηρήσεις του και ως εκ τούτου βρίσκω ότι είναι περιττός λόγος να επανέλθω.

Εάν όμως στην Ιταλία τα ίχνη του φασισμού υφίστανται ακόμη και σήμερα, πώς μπορεί να ερμηνευθεί η «κανονικότητα», (εξομάλυνση) της εξτρεμιστικής δεξιάς ονομασθείσα «Δημοκράτες της Σουηδίας» (SD) που δημιούργησε πολιτικές δυσκολίες στην περιώνυμη σουηδική εξαίρεση, αναρωτιέται η εφημερίδα Λε Μοντ. Εν πρώτοις, η ανταποκρίτρια του στην Σκανδιναβία διευκρινίζει ότι όταν το 1988 ο εθνικιστικός αυτός σχηματισμός, που δημιουργήθηκε από παλαιούς φασίστες και εισήλθε στο κοινοβούλιο το 2010 δεν ζύγιζε παρά 5,7% των ψήφων. Δώδεκα χρόνια, το 2022, επετύγχανε το σκορ 20,6% . Πώς έγινε αυτό; Με την πολιτική της ταχύτατης κανονικότητος, της εξομαλύνσεως των τελευταίων χρόνων όταν οι «πανουκλιασμένοι» συμμάχησαν με την κλασσική δεξιά παρατηρώντας και αναλύοντας το παράδειγμα της Δανίας το 2001. Μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών του 2018 στην Σουηδία η αρχηγός των Χριστιανοδημοκρατών Μαγδαλένα Αντερσον άρχισε συνομιλίες με τον Τζίμμυ Ακεσσον, τον μέγα αρχιερέα της ακραίας δεξιάς προσκαλώντας τον σε γεύμα. Θεμέλιος αυτών των επαφών υπήρξε το ογκούμενο αντιμεταναστευτικό ρεύμα: συμφώνησαν βάσει κοινών προτάσεων στην μείωση της οικογενειακής συναθροίσεως στο σουηδικό έδαφος, στο δικαίωμα ασύλου, στη μάχη κατά των αλλοδαπών παραβατών του νόμου, ως επίσης και στην εκδίωξη και ανώνυμη προσφυγή σε μάρτυρες εναντίον των ξένων εγκληματικών στοιχείων. Οι Χριστιανοδημοκράτες ανήγγειλαν ότι ήταν έτοιμοι για συνεργασία μετά τις εκλογές. Το αποτέλεσμα είναι ο τετραπλασιασμός των δυνάμεων της ρατσιστικής δεξιάς στην Βουλή.

Στην Γαλλία, η Μαρίν Λε Πεν, από την οποία οι «Σουηδοί Δημοκράτες»πήραν τις αποστάσεις τους στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, (οι λόγοι παραμένουν προς στιγμή άγνωστοι) υπερδεκαπλασίασαν τον αριθμό των βουλευτών τους, από τους 8 που είχαν το 2017, διαθέτουν μετά τις εκλογές του 2022 επισήμως 89! Οι ψηφοφόροι της, όπως και εκείνοι της σκανδιναβικής χώρας, δεν κρύβουν την δυσπιστία, την αποδοκιμασία για τους ξένους,και πολλές φορές εξασκούν λεκτική βία απέναντι των αλλοδαπών. Υφίστανται όμως διαφορές συμπεριφοράς της ακραίας δεξιάς μεταξύ των δυο χωρών: Στην πατρίδα του Βίκτωρος Ουγκό, πολλοί των μεταναστών που έχουν την γαλλική υπηκοότητα λόγω γεννήσεως στις πρώην γαλλικές αποικίες (βορειοδυτική Αφρική και νησιά της Καραϊβικής), αντιμετωπίζονται από την Μαρίν Λε Πεν σχετικώς με ήπιο τρόπο διότι η λαïκοφέρνουσαπολιτικός αποβλέπει αφ’ ενός στους ψήφους τους και αφ’ ετέρου αναγνωρίζει τρόπον τινά την προσφορά τους στην κοινωνία: νοσοκομειακό και γηροκομικό προσωπικό, οδοκαθαριστές, πλείστοι οδηγοί αστικών γραμμών, βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Εκτός αυτού όμως, η ακροδεξιά ηγέτις ναι μεν χρησιμοποιεί ένα απαξιωτικό, σκληρό και δημαγωγικό λεξιλόγιο, κυρίως έναντι των μη εχόντων την νόμιμη άδεια παραμονής στο γαλλικό έδαφος, αλλά εκφράζεται με απλά και κατανοητά λόγια για όλους τους συμπατριώτες της. Αυτή η συμπεριφορά της αρέσει σε ένα μέρος των γαλλικής καταγωγής πολιτών οι οποίοι,χωρίς να συμμερίζονται άνευ όρων την ιδεολογία της, εκφράζουν την περιέργειά τους να πληροφορηθούν για τις ιδέες της επί των καθημερινών προβλημάτων της κοινωνίας και αποφεύγουν την απόρριψή της συστηματικώς. Τελευταίως, θέλοντας να κολακεύσει (και να χειροκροτηθεί) από τους εργαζόμενους πρόσθεσε από καιροσκοπισμό στην φαρέτρα της και την άρνηση του μακρονικού σχεδίου, (όπως άλλωστε και τα αριστερά κόμματα) επιμηκύνσεως του χρόνου εισδοχής των εργαζομένων στο δικαίωμα συντάξεως, από τα 62 στα 64 το 2027 και 65 το 2031 έτη. Ιδού λοιπόν εν συντομία οι λόγοι αυξήσεως της δυνάμεως στην πολιτική ευρωπαϊκή σκηνή της ακραίας δεξιάς

Μιχάλης Μαυρόπουλος

Διαβάστε επίσης