Επιστολή των εκπαιδευτικών του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Καβάλας για την ασφάλεια και λειτουργία του
Ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας δηλώνει την αμέριστη συμπαράστασή του στους συναδέλφους του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Καβάλας και καλεί το Υπουργείο Παιδείας να αναλάβει τις ευθύνες του απέναντι σε εκπαιδευτικούς και μαθητές.
Σας προωθούμε την επιστολή των εκπαιδευτικών:
Αφού λειτουργούμε, γιατί είμαστε αόρατοι;
Στο πλαίσιο αποφυγής μετάδοσης του ιού, έχει ανασταλεί η λειτουργία των δομών εκπαίδευσης με μία μόνο εξαίρεση, τις δομές ειδικής αγωγής, παρά την ιδιαίτερα συχνή υπενθύμιση των μέσων μαζικής ενημέρωσης ότι ο ιός αυτός δεν γνωρίζει εξαιρέσεις. Η επίσημη εξήγηση για αυτή την απόφαση είναι ότι στους μαθητές των ειδικών σχολείων δεν μπορεί να εφαρμοστεί εξ αποστάσεως διδασκαλία- παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις- και ότι δεν μπορούν οι μαθητές να στερηθούν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα την εκπαίδευση. Κανείς δεν θα μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο από εμάς σε αυτό. Πράγματι η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να αντικαταστήσει τη δια ζώσης διδασκαλία, ούτε ακόμη και στις λίγες περιπτώσεις των μαθητών μας που την εφαρμόζουμε κάθε φορά που χρειάζεται. Κανείς επίσης δεν γνωρίζει καλύτερα από εμάς πόσο εύκολα διαταράσσεται η ρουτίνα των μαθητών μας και πόσο δύσκολα επανέρχεται. Το βιώνουμε κάθε Δευτέρα μετά από το Σαββατοκύριακο, κάθε φορά που γυρίζουμε από τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα και κάθε αρχή σχολικής χρονιάς. Το σχολείο αποτελεί ένα αναντικατάστατο, οργανωμένο πλαίσιο μάθησης, δραστηριοτήτων και κοινωνικοποίησης. Είναι ο φυσικός χώρος των παιδιών για πολλές ώρες της καθημερινότητάς τους. To Ειδικό Σχολείο δεν είναι κέντρο αποκατάστασης, είναι πρώτα απ’ όλα σχολείο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Προκύπτει, ωστόσο, ένα εύλογο ερώτημα: είναι όλοι αυτοί οι λόγοι – που κατανοούμε και συμμεριζόμαστε- πιο σημαντικοί από τον κίνδυνο της διασποράς του ιού, την ασθένεια και την επισφάλεια της ζωής των μαθητών (κάποιοι εκ των οποίων ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες), των εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους; Και επειδή κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα απαντούσε θετικά σε κάτι τέτοιο, θα συμπέρανε κανείς ότι έχουν προβλεφθεί όλα τα μέτρα ώστε τα ειδικά σχολεία να λειτουργούν με ασφάλεια, ότι έχουν δηλαδή προβλεφθεί αυξημένα μέτρα προστασίας σε σχέση με τα γενικά σχολεία. Αυτό, ωστόσο, που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι το εξής: Για τα ειδικά σχολεία ισχύουν ακριβώς οι ίδιες οδηγίες του ΕΟΔΥ με τα γενικά με τη μόνη διαφορά ότι οι μαθητές των ειδικών σχολείων θα φορούν μάσκα, μόνο αν αυτό είναι εφικτό. Αυτό σημαίνει ότι στη μεγάλη τους πλειονότητα δεν θα φορούν. Πολύ σπάνια δε φορούν μάσκες και κατά τη μεταφορά τους , η οποία γίνεται με αστικό λεωφορείο και μισθωμένα ταξί και αυτό επιτείνει την έκθεσή τους στον κίνδυνο. Υπάρχει ακόμη μία διαφορά στην τήρηση των αποστάσεων. Αποστάσεις δεν μπορούν να τηρηθούν αφού για τους μαθητές μας η φυσική καθοδήγηση είναι απαραίτητη τόσο στη μάθηση, όσο και στην αυτοεξυπηρέτηση. Επίσης, δεν θέλουμε να κρατούμε αποστάσεις από τους μαθητές μας, γιατί έτσι αντιλαμβανόμαστε τη δουλειά μας όλοι όσοι εργαζόμαστε στην ειδική εκπαίδευση: ως μια στενή, τρυφερή και οικεία επαφή που δημιουργεί ασφάλεια και εμπιστοσύνη στα παιδιά και κατ’ επέκταση στις οικογένειές τους. Δύο δηλαδή μέτρα προστασίας από το τρίπτυχο: μάσκα, αποστάσεις, καθαριότητα είναι ανεφάρμοστα στην πράξη. Η προσωπική υγιεινή αποτελεί προτεραιότητα του προσωπικού μας και η καθαριότητα του χώρου επίσης, καθώς –οφείλουμε να το επισημάνουμε- ο Δήμος Καβάλας πολύ γρήγορα μετά το άνοιγμα των σχολείων ανταποκρίθηκε τοποθετώντας το απαραίτητο προσωπικό καθαριότητας.
Μια μικρή ανασκόπηση για τη μέχρι τώρα λειτουργία μας: Σχεδόν μέχρι το τέλος Οκτωβρίου υπήρχε απρόσκοπτη λειτουργία με τη συντριπτική πλειονότητα των μαθητών να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Από τις αρχές Νοεμβρίου και μέχρι σήμερα τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Το σχολείο βρέθηκε δύο φορές σε αναστολή λειτουργίας. Την πρώτη φορά, μετά από κρούσμα σε συνάδελφο ανεστάλη συνολικά η λειτουργία του για δέκα ημέρες και τη δεύτερη, μετά από κρούσμα σε μαθητή μας, ανεστάλη η λειτουργία ενός τμήματος, ενώ αρκετοί εκπαιδευτικοί και μαθητές τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Μετά από την αναστολή λειτουργίας των γενικών σχολείων, πολλά μέλη του προσωπικού έκαναν χρήση της άδειας ειδικού σκοπού, με αποτέλεσμα να κριθεί αναγκαίο να τοποθετηθούν εκπαιδευτικοί από άλλες σχολικές μονάδες για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, ενώ αρκετοί μαθητές μας παραμένουν στο σπίτι, μετά από απόφαση των γονέων τους. Όλα τα παραπάνω σχετικοποιούν την έννοια της «λειτουργίας». Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα μία μόνο φορά και κατόπιν προσπαθειών και πιέσεών μας πραγματοποιήθηκαν τεστ στους εκπαιδευτικούς του σχολείου και σε ένα μικρό αριθμό μαθητών, με τη συναίνεση των γονέων τους.
Με αυτό το κείμενο θέλουμε να καταθέσουμε την αγωνία μας, να δηλώσουμε την παρουσία μας, να αναδείξουμε τα προβλήματά μας. Άλλωστε, στη δημόσια συζήτηση που αφορά στη λειτουργία των σχολείων, εμείς συνήθως δεν αναφερόμαστε πουθενά, κατά κανόνα παραμένουμε «αόρατοι», σαν να μην είμαστε οργανικό κομμάτι της εκπαίδευσης. Τα παιδιά μας, κατά τις ώρες που περνούν στο σχολείο δεν μπορούν να προστατευθούν από μόνα τους, έχουν εμάς για αυτό. Εμείς όμως οι εκπαιδευτικοί πώς θα προστατέψουμε τους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας και όσους εξαρτώνται από εμάς;
Οι εκπαιδευτικοί του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Καβάλας
