Κίνδυνος να χαθεί ένα πολύτιμο κεφάλαιο για την Καβάλα

 Κίνδυνος να χαθεί ένα πολύτιμο κεφάλαιο για την Καβάλα

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

 

Ένα μοναδικό και πολύτιμο κεφάλαιο πολιτισμού και ανάπτυξης κινδυνεύει πλέον σοβαρά να χαθεί για την Καβάλα και ακέραια την ευθύνη φέρουν διαχρονικά οι τοπικοί φορείς και οι εκπρόσωποί τους.

Το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων και ο δημιουργός τους Θόδωρος Κοκκινίδης, απομονωμένοι στη τύχη τους σε ένα μικρό χωριό του νομού μας, στα Κηπιά του Παγγαίου, αντιμετωπίζοντας την πλήρη και εγκληματική σε ένα βαθμό αδιαφορία των τοπικών φορέων, ψάχνουν διέξοδο και προοπτική με το βλέμμα στραμμένο πλέον στην  Αθήνα.

Επισκεφτήκαμε το Σάββατο τον Θόδωρο Κοκκινίδη στον χώρο του και μιλήσαμε μαζί του. Περισσότερο και από τα καταπληκτικά έργα του μας εντυπωσίασε και μας κέρδισε η σοβαρότητά του, η μετριοφροσύνη του, η ευρύτατη γνώση και παιδεία του γύρω από τον πολιτισμό, η ορθολογιστική του σκέψη, η γλυκύτητά του και η φυσική του ευγένεια στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους.

Ο Θόδωρος Κοκκινίδης, πέρα και πάνω από το δημιούργημά του, το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων με τα 26 (προς το παρόν) θαυμαστά έργα το, που λειτουργεί από το 2010 με έναν καθημερινό μοναχικό αγώνα που δίνει εγκαταλελειμμένος από οποιοδήποτε επίσημο ουσιαστικό και συγκεκριμένο τοπικό ενδιαφέρον, αποτελεί ο ίδιος ένα μοναδικό και πολύτιμο κεφάλαιο για τον τόπο μας. Είναι ένας μεγάλος δημιουργός, όχι μόνον γιατί κατέχει την υψηλή τέχνη της δημιουργίας αλλά περισσότερο ακόμη γιατί είναι τόσο κατασταλαγμένος σαν άνθρωπος, τόσο ώριμος (αν και μόλις 40 χρονών), τόσο ρεαλιστής αλλά και οραματιστής συγχρόνως που κάθε του έργο, κάθε κέρινο ομοίωμα που δημιουργεί το τροφοδοτεί και το μπολιάζει και με τον παλμό και την αύρα του ίδιου του τού χαρακτήρα και της χαρισματικής του προσωπικότητας. Θα είναι ένα έγκλημα για όλους μας αν αφήσουμε να χαθεί αυτός ο άνθρωπος από τον τόπο μας.

Όταν επίμονα τον ρωτήσαμε αν ήλθε κανένας από τους δημάρχους της Καβάλας να το επισκεφτεί μας απαντά με μια χαρακτηριστική αξιοπρέπεια: «Όχι, κανένας, αλλά δεν έχω παράπονο». Και συνεχίζει: «Ακόμη και τα σχολεία της Καβάλας δεν έρχονται. Στα οκτώ χρόνια που λειτουργεί το μουσείο μάς επισκέφτηκαν τρία σχολεία όλα κι όλα από την Καβάλα. Ενώ ήρθαν δεκάδες σχολεία από άλλους νομούς από όλη την Ελλάδα και κυρίως από τον Έβρο και την Ροδόπη. Αλλά και από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και από αλλού. Έχουμε επισκέψεις ακόμη και από το εξωτερικό. Κυρίως από τη Βουλγαρία».

 

Τον ρωτήσαμε αν όλο αυτό το διάστημα που λειτουργεί το μουσείο του, είχε κάποιες προτάσεις από τους τοπικούς φορείς για την περεταίρω αξιοποίησή του. Μας είπε:

 

«Έχουν γίνει πολλές φορές συζητήσεις άτυπα, επιφανειακά και επιδερμικά. Νομίζω ότι μια πρόταση για να έχει βάση θα πρέπει να είναι χειροπιαστή και να έχει κάποια δεδομένα. Το «πώς σου φαίνεται η ιδέα να κάνουμε αυτό» για μένα δεν είναι πρόταση. Ιδέες υπάρχουν πολλές. Για να είναι ρεαλιστική και πραγματοποιήσιμη μια πρόταση πρέπει να έχει χειροπιαστά δεδομένα. Αλλιώς, για μένα, δεν είναι πρόταση.

Για ένα μουσείο μάλιστα που αφορά την τέχνη και που συνεχώς μεγαλώνει και επεκτείνεται, υπάρχουν κάποια δεδομένα. Υπάρχουν διάφοροι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Δεν είναι μόνο μια αίθουσα την οποία σου παραχωρούν και σου λένε «πάρε και δούλεψε». Χρειάζεται πολύς χώρος, ένα εργαστήριο που θα δουλεύω και το οποίο θα μπορεί να είναι επισκέψιμο από το κοινό. Και φυσικά όταν δουλεύεις και πολλαπλασιάζονται τα έργα θέλεις ακόμη περισσότερο χώρο για να τα εκθέσεις. Άρα θέλεις ένα οίκημα και όχι ένα μόνο χώρο. Άλλωστε υπάρχουν φιγούρες και προσωπικότητες που έχουν πολύ μεγάλη βαρύτητα και αξία και δεν μπορείς να τις περιορίσεις σε ένα μικρό δωματιάκι. Δεν μπορεί να φτιάξεις, ας πούμε, τον Μέγα Αλέξανδρο και να το έχεις σε ένα χαμηλοτάβανο δωματιάκι. Θέλει και ο ίδιος ο χώρος να προσδίδει το βάρος και την αξία στο έργο και την προσωπικότητα που φιλοξενεί».

Στην ερώτησή μας αν –απογοητευμένος ίσως από την αδιαφορία που αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια- σκέφτεται να μεταφέρει το μουσείο, τα έργα και τη δουλειά του στην Αθήνα, μας απαντά:

«Έχω τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά σε κάθε προοπτική για να κάνω τη δουλειά μου όπως την θέλω και όπως την φαντάζομαι. Εξετάζω κάθε τι που έρχεται στο δρόμο μου».

 

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι διαθέτουμε αυτό το πολύτιμο κεφάλαιο στον τόπο μας και με την αδιαφορία μας θα το αφήσουμε να χαθεί.

Υπάρχουν τόσα κτήρια στην Καβάλα που ρημάζουν και βρισκόμαστε σε μια ατέρμονη διαδικασία διεκδικήσεων. Δεν θα ήταν μια καλή ιδέα να πάμε ως τοπική κοινωνία οργανωμένοι με μία μελέτη αξιοποίησης έτοιμη για την εγκατάσταση και λειτουργία του Μουσείου Κέρινων Ομοιωμάτων του Θόδωρου Κοκκινίδη και να διεκδικήσουμε σχεδιασμένα, σθεναρά και επίμονα το παλιό δικαστικό μέγαρο στο κέντρο της Καβάλας;

Ας μη ξεχνάμε ότι εκτός από το περιορισμένο και στενά θεματικό μουσείο Βρέλλη στα Γιάννενα δεν υπάρχει πουθενά στην Ελλάδα άλλο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων.

Είναι λοιπόν μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε και να «εκμεταλλευτούμε» τον Θόδωρο Κοκκινίδη και το μουσείο του. Σήμερα κιόλας, τώρα οφείλουμε να κινητοποιηθούμε οργανωμένα, με συγκεκριμένο πλάνο και επίμονα ώστε πολύ σύντομα να εγκατασταθεί και να λειτουργήσει στην Καβάλα, αυτό το μοναδικό πολιτιστικό αλλά και αναπτυξιακό (γιατί όχι) εργαλείο.

Και να δώσουμε κίνητρα σ’ αυτόν τον νέο άνθρωπο, σ’ αυτόν τον ακούραστο δημιουργό, να του εξασφαλίζουμε ασφαλές και άνετο περιβάλλον, να εργαστεί, να δημιουργήσει και να προβάλλει το πλούσιο και αστείρευτο ταλέντο του και την δουλειά του στο ευρύ κοινό. Θα είναι προς όφελος της πόλης, της περιοχής μας αλλά και της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας.

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τους εκπροσώπους των τοπικών φορέων.

 

 

 

  • Στη φωτογραφία ο Θόδωρος Κοκκινίδης δίπλα στο κέρινο ομοίωμα τού πολύ νεότερου …εαυτού του

Διαβάστε επίσης