Τύχη αγαθή να συνοδοιπορείς απ’ τα μαθητικά σου χρόνια με συμμαθητές που καταφέρνουν και μετά από μισό αιώνα ταξιδιού να παραμένουν παιδιά (μεγάλα πια παιδιά),
Τέτοιο μεγάλο παιδί, σκανταλιάρικο όπως τότε, όπως πάντα, είναι ο Θοδωρής.
Το αιώνιο πειραχτήρι με τον υποδόριο σαρκασμό του, μα πάνω και πρώτα απ’ όλα με τον καθαρτήριο αυτοσαρκασμό του, δεν παύει να μας ξαφνιάζει ευχάριστα και να μας λυτρώνει απ’ τη μίζερη καθημερινότητα.
Λέγεται και δεν αμφισβητείται ότι η τέχνη και κατ’ ακολουθία η λογοτεχνία λιπαίνεται μέσα απ’ το απρόβλεπτο.
Αυτό το ξάφνιασμα μας φέρνει ο Θοδωρής για μια ακόμη φορά με τον ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΥΠΟΚΛΥΣΜΩΝ.
Πριν μιλήσω για την τελευταία κατάθεσή του ας μου επιτραπεί μια παραδοξολογία.
Είναι πράγματι παραδοξολογία να επιχειρείς να μιλήσεις για τον ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΥΠΟΚΛΥΣΜΩΝ και να επικεντρώνεσαι στη φωτογραφία του, στο αφτί του εξωφύλλου του βιβλίου του.
Η επιτυχία στην επιτυχία του.
Σκανδαλιάρικη ματιά, υπαινισσόμενη πολλά περισσότερα απ’ όσα βλέπει το κοινό μάτι.
Κλείστρο φωτογραφικής μηχανής που έχει καταγράψει τα πιο γαργαλιστικά στιγμιότυπα των εφηβικών του σκιρτημάτων. Κι αυτό το αινιγματικό του μειδίαμα! Πόσα ξέρει και πόσα τεχνηέντως κρύβει…..
Ο Θοδωρής βρίσκει με το ξεδίπλωμα της γραφής του το αδιόρατο νήμα που ενώνει την Αριστοφάνεια ελευθεροστομία με το βιτριολικό χιούμορ του Λουκιανού.
Κι εκείνη η γλώσσα! ισοζύγιασμα αριστοτεχνικό ανάμεσα στην ευθυβολία της γλωσσικής καθημερινότητας και στη Σαββοπούλεια χρήση μιας ιδιότυπης λόγιας εκφοράς της.
Όσο για την ευρηματικότητα στη θεματολογία του!
Η επόμενη κατάθεσή του ίσως να μας μιλά για Βυσσινόκηπο στο φεγγάρι……
Πλούσια τα ελέη του Θοδωρή. Πνεύματι, ψυχή τε και σώματι….
Να ‘μαστε όλοι γεροί να σε χαιρόμαστε
ΥΓ. Οι κάθε είδους Χατζηδαμιανοί μπορούν υπομονετικά να περιμένουν τον ΥΠΕΎΘΥΝΟ ΥΠΟΚΛΥΣΜΩΝ για την εσωτερική τους κάθαρση……
