Άρης Σουλτάνος: Επανάσταση στον χώρο του ελληνικού κρασιού
Η εταιρεία εισαγωγής κρασιών Eklektikon ξεκίνησε το 2010 σαν απλός εισαγωγέας και σήμερα στηρίζει στην Αμερική οικογένειες γεωργικών προϊόντων, προωθώντας την πλούσια βιοποικιλότητα της Ελλάδας και τις παλιές παραδόσεις οινοποίησης.
Τα κρασιά που αποτελούν το χαρτοφυλάκιο της Eklektikon, είναι φυσικά, βιολογικά και θρεπτικά, απαλλαγμένα από επιβλαβή πρόσθετα και χημικές ουσίες και είναι κατασκευασμένα από οργανικά ή βιοδυναμικά σταφύλια.
Εκφράζουν αυθεντικά την ιστορία και την παράδοση της μικρο-περιοχής από την οποία προέρχονται, ακολουθώντας πρακτικές και παραδοσιακές πρακτικές. Προωθούν τη βιοποικιλότητα, που προέρχονται από διάφορες απομονωμένες γωνίες σε όλη τη χώρα, και παράγονται από πληθώρα αυτόχθονων ποικιλιών.
Ο Άρης Σουλτάνος o οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα και ήρθε στην Αμερική το 2006 για μεταπτυχιακές οικονομικές σπουδές ίδρυσε με την Μαρία Μπακαλοπούλου, την Εklektikon και επεκτείνονται δυναμικά στις ΗΠΑ εκπροσωπώντας περισσότερους από 15 παραδοσιακούς αμπελουργούς / οινοποιούς από όλες τις γωνιές της Ελλάδας.
Η Eklektikon έχει παρουσιαστεί από την «New York Times», «Boston Globe» κτλ και συγκαταλέγεται σε μερικές από τις πιο διάσημες λίστες κρασιών σε μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ και του Καναδά.
Εξηγήστε απλά πώς λειτουργεί η πώληση και η αγορά κρασιού, και τι ρόλο παίζουν οι εισαγωγείς και οι διανομείς;
Στις ΗΠΑ υπάρχει το λεγόμενο «three tier system», μία αλυσίδα τροφοδοσίας τριών ξεχωριστών επιπέδων, με τον εισαγωγέα (που δρα σε ομοσπονδιακό επίπεδο), τον διανομέα (που δρα σε πολιτειακό επίπεδο) και τον λιανοπωλητή. Το κάθε επίπεδο απαιτεί συγκεκριμένες άδειες, ενώ απαγορεύεται ο συνδυασμός λιανεμπορίου και χονδρεμπορίου από την ίδια οντότητα.
Ένας εισαγωγέας που εισάγει κρασιά στις ΗΠΑ, μπορεί να κάνει και τη διανομή τους στις πολιτείες που επιλέγει, κάτι το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο, επειδή πολλές πολιτείες κάνουν τη διαδικασία πολύ κοστοβόρα.
Γι’ αυτό και πολλές εισαγωγικές εταιρείες επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν συνεργάτες διανομείς και να επικεντρωθούν στην εισαγωγή. Δεν επιτρέπεται, όμως, κανένας εισαγωγέας ή διανομέας να διακινεί τα αλκοολούχα προϊόντα που εμπορεύεται και στη λιανική (δηλαδή να τα διαθέτει στο καταναλωτικό κοινό), όπως αντίστοιχα απαγορεύεται και στους λιανεμπόρους (εστιάτορες, καβίστες κ.τ.λ.) να μεταπωλούν ή να εισάγουν οι ίδιοι τους κρασιά.
Πρόκειται για αυστηρά μέτρα με διακριτά επίπεδα, που ισχύουν από την άρση της ποτοαπαγόρευσης.
Στην περίπτωση της Eklektikon, εφαρμόζουμε ένα υβριδικό μοντέλο όπου εισάγουμε ένα αποκλειστικό χαρτοφυλάκιο στις ΗΠΑ, διανέμουμε οι ίδιοι στις πολιτείες της ΝΥ και του IL, ενώ διαθέτουμε το χαρτοφυλάκιό μας σε 20 ακόμη πολιτείες (συν το Πουέρτο Ρίκο και το Κεμπέκ του Καναδά) μέσω συνεργατών που αντιπροσωπεύουν και διανέμουν το χαρτοφυλάκιό μας στην εκάστοτε πολιτεία.
Τι ορίζει η νομοθεσία για τα κρασιά που μπορεί να εξαχθούν σε μία παγκόσμια αγορά τεράστια και εξαιρετικά ανταγωνιστική;
Υπάρχει ένα πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο για τη διακίνηση του αλκοόλ στις ΗΠΑ, σε ομοσπονδιακό, πολιτειακό αλλά και τοπικό επίπεδο.
Για παράδειγμα, οι ετικέτες πρέπει να φέρουν συγκεκριμένες πληροφορίες που ελέγχονται, οι ετικέτες επίσης πρέπει να κατατίθενται για προέγκριση προ εισαγωγής, τα μεγέθη των φιαλών πρέπει να είναι συγκεκριμένα, και διάφορες άλλες λεπτομέρειες που πρέπει να γνωρίζει άριστα κανείς.
Στην περίπτωση της ΝΥ, πρέπει να δημοσιεύονται οι τιμές του κάθε προϊόντος κάθε μήνα, μαζί με όποιες εκπτώσεις ισχύουν, ενώ υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί και στον τρόπο δειγματισμού, πώλησης και διανομής. Σε άλλες πολιτείες υπάρχουν άλλα αυστηρά μέτρα, όπως ακριβές ετήσιες εγγραφές της κάθε ετικέτας κ.τ.λ.
Ποια είναι η θέση του ελληνικού κρασιού σήμερα;
Το ελληνικό κρασί έχει κάνει τεράστια άλματα τα τελευταία λίγα χρόνια.
Γενικότερα, παρατηρούμε μία επανάσταση στον χώρο του κρασιού παγκοσμίως, με το κίνημα του «φυσικού κρασιού». Πριν από αρκετές δεκαετίες, χάρη σε διάφορες τεχνολογικές εξελίξεις, το κρασί πήρε μία πιο βιομηχανική πορεία, χάνοντας έτσι τις αγροτικές του καταβολές.
Σε συνδυασμό με τη νομοθεσία η οποία ΔΕΝ επιβάλλει την αναγραφή συστατικών στο κρασί, όπως γίνεται με όλα τα άλλα προϊόντα, πλήττεται η διαφάνειά του.
Δημιουργείται στην αγορά η εντύπωση πως το κρασί είναι απλά ζυμωμένος μούστος, τη στιγμή που μπορεί νόμιμα να περιέχει περισσότερα από 70 (χημικά και μη) πρόσθετα. Αυτό έδωσε ώθηση προς μαζικές / βιομηχανικές παραγωγές, το οποίο μειώνει ακόμη περισσότερο τη διαφάνεια και την ποιότητά του, και το απομακρύνει ακόμη περισσότερο από αυτό που θα έπρεπε να είναι, ένα υγιεινό προϊόν αγροτικής προέλευσης.
Λόγω της άγνοιας των χημικών ουσιών που προστίθενται στο κρασί, πολλές αρνητικές αντιδράσεις όπως πονοκέφαλοι ή αλλεργικές αντιδράσεις αποδίδονται στο ίδιο το κρασί, ενώ ίσως οφείλονται σε κάποιο πρόσθετο του οποίου την ύπαρξη αγνοούμε.
Η απάντηση και αντίδραση σε όλα αυτά, είναι η στροφή προς το φυσικό κρασί, δηλαδή προς παραδοσιακές οινοποιήσεις με σταφύλια βιολογικής ή βιοδυναμικής καλλιέργειας. Με άλλα λόγια, κρασί όπως το έφτιαχναν οι παππούδες μας.
Με όλο και περισσότερο κόσμο να ενημερώνεται για όλα αυτά και με τη διάθεση του φυσικού κρασιού να αυξάνεται, πολλοί καταναλωτές έχουν αρχίσει να επιζητούν πιο φυσικά κρασιά.
Το κίνημα αυτό, αποτελεί μία πλατφόρμα και μία ευκαιρία για την προώθηση του ελληνικού κρασιού και την επικοινωνία των ισχυρών του πλεονεκτημάτων, όπως οι μοναδικές γηγενείς ποικιλίες της Ελλάδας και η ιδιαίτερη χλωρίδα της.
Χάρη σε αυτές τις εξελίξεις και κυρίως λόγω της δράσης της Eklektikon, βλέπουμε ελληνικά κρασιά ολοένα και σε περισσότερες λίστες εστιατορίων, σε κάβες σε όλη τη χώρα, αλλά και σχετικά άρθρα σε παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ, όπως οι «ΝΥΤ». Γενικά, αναμένουμε το ελληνικό κρασί να συνεχίσει αυτή τη δυναμική του πορεία.
Ποια είναι τα πλεονεκτήματα του ελληνικού κρασιού; Έχουν βελτιωθεί;
Η τεχνολογία, όταν χρησιμοποιείται σωστά, μπορεί να βελτιώσει ένα προϊόν, αν και όπως ανέφερα πιο πάνω, η υπερβολική χρήση της ουσιαστικά το «νοθεύει». Η διάθεση οινοποιητικής τεχνολογίας έχει βελτιώσει το κρασί σε παγκόσμιο επίπεδο, παράλληλα και το ελληνικό.
Η γενικότερη εντύπωση ότι το ελληνικό κρασί «δεν ήταν καλό», πηγάζει από την έλλειψη υποδομής αρκετά παλιά, τις φτηνές ρετσίνες και τις βιομηχανικές οινοποιήσεις μετέπειτα, και την προσπάθεια απομίμησης διεθνών προτύπων και, συνεπώς, τη διύλιση της ταυτότητάς μας πιο πρόσφατα.
Η αρχαία οινική ιστορία της Ελλάδας, η βιοποικιλότητά της που μεταφράζεται σε εκατοντάδες γηγενείς ποικιλίες αμπέλου και το μεγάλο κλιματικό και τοπογραφικό της εύρος, είναι τα δυνατά μας χαρτιά.
Η Ελλάδα αξίζει μεγαλύτερη εμπορική καταξίωση, το οποίο φαίνεται πώς επιτυγχάνεται δειλά δειλά, κυρίως χάρη στις ποιοτικές προσπάθειες μικρών και ποιοτικών οινοποιών που γίνονται ολοένα και πιο εξωστρεφείς.
Ποιες είναι οι αδυναμίες από την παραγωγή και το εμπόριο στην κατανάλωση; Υπάρχει κάποια στρατηγική πώλησης και διανομής;
Ίσως το γεγονός της κατακερματισμένης παραγωγικής βάσης και της έλλειψης οργάνωσης. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο εμπόριο. Αυτοί που μπορούν να προάγουν με ειλικρίνεια και να δώσουν εμπορική υπεραξία σε ένα αγροτικό προϊόν, είναι ελάχιστοι.
Ένας μικρός αμπελουργός δεν έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει τα απαραίτητα για την εμπορική αξιοποίηση του προϊόντος του, ή τα πρόσωπα που είναι σε θέση να τον εξυψώσουν. Είναι γενικά αποκομμένος από την αγορά.
Επιπλέον, η Ελληνική πολιτεία δεν έχει δώσει κίνητρα για την υγιή ανάπτυξη της Ελληνικής οινοποιίας. Πολλές φορές νιώθουμε ότι γίνεται προσπάθεια για το αντίθετο.
Τέλος, δεν υπάρχει ένα σωστό πλαίσιο για την εκπαίδευση γύρω από το ελληνικό κρασί, που να μεταδώσει τη μαγεία της αρχέγονης παράδοσής μας.
Σε εμπορικό επίπεδο, λείπει το όραμα και η διάθεση για κάτι φρέσκο που να μεταδίδει την υπεροχή της κουλτούρας μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις σε όλη τη χώρα.
Προσωπικά, αυτά τα εμπόδια μας οδήγησαν στο να «ανοίξουμε» την αγορά, πέρα από την ελληνική κοινότητα και τα ελληνικά εστιατόρια. Με την επιτυχία και αναγνωρισιμότητα που παρατηρούμε τα τελευταία δύο με τρία χρόνια, βλέπουμε μία στροφή της ελληνικής κοινότητας προς τη δουλειά μας, κάτι που μας χαροποιεί ιδιαίτερα.
Ποια είναι τα κρασιά, που εσείς προτιμάτε;
Κρασιά ήπιας οινοποίησης από σπάνιες ποικιλίες, που προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες. Λατρεύω ιδιαίτερα τα «πορτοκαλί» κρασιά, δηλαδή κρασιά από λευκά σταφύλια με ερυθρή οινοποίηση.
Συνδυάζουν τη φρεσκάδα και οξύτητα των λευκών κρασιών, με το βάθος και τη δομή των κόκκινων κρασιών.
Μερικά από τα αγαπημένα μου κρασιά είναι η ρετσίνα Black Label του Γεώργα (μία πορτοκαλί, βιοδυναμική ρετσίνα, χωρίς καν θειώδη), τη φυσική Λημνιώνα του Κοντοζήση, το Λημνιό του Γκαράλη από τη Λήμνο (η αρχαιότερη ποικιλία του κόσμου), το αφρώδες Melanthia Ancestral του Παπρά, το φυσικό Ξινόμαυρο «Ποπόλκα» του Βαϊμάκη και τη σπάνια πορτοκαλί Σανταμεριάνα του Σαντορ που οινοποιείται σε παλιούς αμφορείς.
πηγή:ekirikas.com
