Συνέντευξη στην ιστοσελίδα voria.gr έδωσε η Ρεγγίνα Μακέδου, η οποία συνεχίζει τη δική της μάχη με τη λευχαιμία με δύναμη το θάρρος & το χαμόγελο της.
Η 35χρονη γυμνάστρια από την Κάβαλα που πάσχει από λευχαιμία έχει σαρώσει τα social media με τη δύναμη και το θάρρος της.
Λίγο πριν γιορτάσει τα 35α της γενέθλια, η Ρεγγίνα Μακέδου, γυμνάστρια από την Καβάλα, νοσηλεύεται με χαμηλό αιματοκρίτη στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Εκεί θα ανακαλύψει λίγες ημέρες μετά πως πάσχει από οξεία μυελογενή λευχαιμία.
Η πρώτη της αντίδραση, όπως θα περιγράψει, ήταν άσχημη: «Πολύ κλάμα, πολύς θυμός. Η κατάσταση ήταν περίεργη, ειδικά όταν μου είπαν ότι θα κάτσω στο νοσοκομείο για μήνες».
Όταν έμαθε τη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσει, η ίδια ανέκτησε σταδιακά τις δυνάμεις της και αποφάσισε να αναμετρηθεί με την ασθένεια αυτή με χαμόγελο και πολύ χορό.
Αυτό που έκανε λοιπόν ήταν να ξεκινήσει καθημερινά, είτε από το νοσοκομείο κάνοντας χημειοθεραπείες είτε από το σπίτι, να δημιουργεί σύντομα βίντεο στα οποία χόρευε, με το σύνθημα πάντα «διώχνοντας τον καρκίνο χορεύοντας» και αναγράφοντας μηνύματα αισιοδοξίας και να τα ανεβάζει στους λογαριασμούς της στο Tik Tok και το instagram.
Η ανταπόκριση ήταν απροσδόκητη. Πλέον, έχοντας φτάσει στην 97η ημέρα, έχει συγκεντρώσει πάνω από 31.000 followers ενώ λαμβάνει συνεχώς μηνύματα από ασθενείς και υποστηρικτές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
«Αφορμή για να ξεκινήσω ήταν μια φίλη μου που μου έστειλε τα βίντεο της Theia (σ.σ. γυναίκα που επίσης πάσχει από λευχαιμία και αναρτά βίντεο χορεύοντας). Από εκεί εμπνεύστηκα», αναφέρει η 35χρονη μιλώντας στη Voria.gr.
Όπως λέει, το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι η αισιοδοξία. «Είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Να μην αφήνεις τίποτα τοξικό να σε “βρομίζει”, είτε αυτό είναι καρκίνος είτε είναι ένας άνθρωπος, ή οτιδήποτε άλλο.
Αυτό που θέλω να περάσω είναι η υγεία, το χαμόγελο, ένας θετικός τρόπος ζωής», σημειώνει. Μέσα από το κανάλι της, η Ρεγγίνα υπογραμμίζει συχνά την αξία της αιμοδοσίας παραπέμποντας όλους όσους την ακολουθούν να δίνουν αίμα -εφόσον μπορούν- και να γίνουν δότες μυελού των οστών.
«Είναι κάτι που μου έσωσε τη ζωή και συνεχίζει να μου τη σώζει. Χωρίς μεταγγίσεις, δεν ολοκληρώνεται η θεραπεία», λέει χαρακτηριστικά.
Το να κάνει βίντεο κάθε ημέρα δεν είναι πάντα εύκολο. Υπάρχουν ημέρες που απογοητεύεται, πονάει ή δεν αισθάνεται καλά, στη συντριπτική πλειονότητα των ημερών όμως μένει πιστή στο διαδικτυακό της «ραντεβού» χορεύοντας.
Όπως λέει εξάλλου, τα βίντεο τα ξεκίνησε για να βοηθάει τον εαυτό της καθώς περνάει πολλές ημέρες στο νοσοκομείο για θεραπείες και μάλιστα σε απομόνωση. «Είμαι απολύτως μόνη στο δωμάτιο. Άρα έπρεπε να βάλω ένα πρόγραμμα στον εαυτό μου και παράλληλα να είμαι δημιουργική.
Δεν είναι εύκολο ούτε να μπεις σε ρουτίνα ούτε να ζεις τη μοναξιά. Αυτό που για εσάς είναι ένα 24ωρο, για εμένα είναι ένας μήνας.
Είμαι 25 ημέρες μέσα στο νοσοκομείο και 7 ημέρες στο σπίτι», αναφέρει.
Το ψηφιακό αυτό ημερολόγιο χαράς και δύναμης που δημιούργησε δεν βοηθάει όμως μόνο την ίδια να παραμένει αισιόδοξη και δυνατή, αλλά έχει ήδη προσελκύσει πολλούς χρήστες των social media που την παρακολουθούν αφήνοντας σχόλια και στέλνοντας μηνύματα. «Παίρνω μηνύματα μέσα από τα νοσοκομεία. Μου γράφουν ότι παίρνουν δύναμη από τα βίντεο.
Μου στέλνουν βίντεο παιδάκια που χορεύουν αλλά και γυναίκες που ασθενούν από καρκίνο και το περνάμε μαζί. Τους λέω ότι νιώθω το ίδιο με αυτές και αυτές σχολιάζουν ότι αφού δεν πήρε από κάτω εμένα θα προσπαθήσουν και αυτές να μην τους ρίξει την ψυχολογία. Αντλούμε δύναμη η μία από την άλλη.
Μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας», περιγράφει.
Όπως λέει, η κλινική της εικόνα δεν της επιβάλει να είναι ξαπλωμένη και έτσι η ίδια, πέρα από τα βίντεο, κάνει καθημερινά γυμναστική. «Ακόμα και όταν ήμουν σε οξυγόνο, και δεν μπορούσα ούτε να γυμναστώ ούτε να κάνω βίντεο, έκανα τις καθημερινές μου διατάσεις».
Η ίδια εξηγεί πως προφανώς στον καρκίνο δεν είναι όλα ρόδινα και υπάρχουν ημέρες που πέφτεις ψυχολογικά, αλλά «το θέμα είναι καταλάβεις και τις ημέρες που πέφτεις πως αύριο είναι μια καινούργια ημέρα».
Η ίδια ομολογεί ότι βρίσκει μεγάλη δύναμη στους ανθρώπους της που τη στηρίζουν και τη βοηθούν, στους γιατρούς της στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης που, όπως λέει, την υποστηρίζουν ψυχολογικά αλλά και τις υπέροχες νοσοκόμες που μπαίνουν πάντα με χαμόγελο στο δωμάτιο, ζωγραφίζουν τους ορούς και περνούν έστω και πέντε λεπτά από το δωμάτιο της για να μιλήσουν μαζί και να κάνουν παρέα.
