Σήμερα ζούμε στην κοινωνίας του ελέγχου – Ο Deleuze το προέβλεψε πριν είκοσι χρόνια

Λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, αφού είχε ήδη δημοσιεύσει όλα τα κύρια έργα του, ο Gilles Deleuze έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο Υστερόγραφο σχετικά με τις κοινωνίες ελέγχου, Poscritto sulle società di controllo, που δημοσιεύτηκε πρώτα στο L’autre journal, μετά στο Pourparler, το 1990.

Η πρόθεση ήταν να σχολιάσει και να προσθέσει κάτι στο έργο των δύο θεωρητικών της ισχύος, της εξουσίας Michael Foucault και William S. Burroughs, πνευματικού πατέρα της γενιάς Beat, della Beat Generation, αλλά και στα έργα που έγραψε ο ίδιος σε συνεργασία με τον Felix Guattari. Ο στόχος ήταν να περιγράψει και να προβλέψει τον ρόλο της εξουσίας και του ελέγχου στον ύστερο καπιταλισμό.

Στο δοκίμιό του – γραμμένο δεκαπέντε χρόνια μετά το Surveillance and Punish, Να ελέγχεις και να τιμωρείς, στο οποίο ο Foucault αναζητά την προέλευση των πειθαρχικών κοινωνιών ως εξέλιξη των κοινωνιών της κυριαρχίας – ο Deleuze προσδιορίζει ένα τρίτο βήμα: τις κοινωνίες ελέγχου. Αυτοί οι τρεις τύποι κοινωνίας, σύμφωνα με τους δύο φιλοσόφους, αντιστοιχούν στις διαφορετικές ιστορικές μορφές μέσω των οποίων ασκείται η εξουσία: Κυριαρχία, Πειθαρχία και Έλεγχος.

Gilles Deleuze και Felix Guattari

Σε μια σύντομη ιστορική και θεωρητική εισαγωγή στο κείμενό του, λέει η DILETTA HUYSKES, ο Ντελέζ περιγράφει τη λειτουργία της πειθαρχικής κοινωνίας, αναφέροντας την οικογένεια, το εργοστάσιο, το σχολείο, τον στρατώνα και τη φυλακή (το κατ’ εξοχήν περιβάλλον εγκλεισμού), ως τα θεμελιώδη πρότυπα-παραδείγματα, για να δείξει στη συνέχεια πώς αυτοί οι θεσμοί βρίσκονται ήδη σε κρίση. Για το λόγο αυτό, σύμφωνα με τον Deleuze, δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες ελέγχου, που χαρακτηρίζονται, σε αντίθεση με τις πρώτες, από συνεχείς παραλλαγές. Αν οι εμβληματικοί χώροι-τόποι της Πειθαρχίας, όντως, εναλλάσσονταν τακτικά στη ζωή του ανθρώπου (γεννιέται σε μια οικογένεια, πηγαίνει σχολείο, μετακομίζει στο στρατώνα, μετά στο εργοστάσιο και ίσως στη φυλακή), εκείνοι του Ελέγχου αλληλεπικαλύπτονται όλοι και δεν τελειώνουν ποτέ. Ένα από τα πιο αποτελεσματικά παραδείγματα είναι αυτό του εργοστασίου: αυτό ήταν ένα σώμα που διατηρούσε, τουλάχιστον θεωρητικά, τις εσωτερικές του δυνάμεις σε ισορροπία, όσο το δυνατόν υψηλότερα για την παραγωγή, όσο το δυνατόν χαμηλότερα για τους μισθούς. Μεταμορφωμένο σε μια επιχείρηση, στις κοινωνίες του ελέγχου, γίνεται ένας χώρος εξαιρετικά κωμικών προκλήσεων, διαγωνισμών, συναντήσεων, που ο Ντελέζ συγκρίνει με τα τηλεοπτικά παιχνίδια. Στη μάζα του εργοστασίου αντικαθίσταται η εξατομίκευση και ο ανταγωνισμός της επιχείρησης.

Αλλά η κύρια διαφορά έγκειται στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο οργανώνεται ο άνθρωπος μέσα σε αυτές τις κοινωνίες. Σε πειθαρχικές κοινωνίες εκπροσωπούνταν με δύο τρόπους: την υπογραφή, μέσω της οποίας αναγνωρίζονταν ως άτομο, και τον αριθμό μητρώου, ο οποίος υποδείκνυε τη θέση του στη μάζα του εργοστασίου. Στις κοινωνίες ελέγχου, αντίθετα, το ουσιώδες δεν είναι πλέον μια υπογραφή ή ένας αριθμός, αλλά ένα σχήμα: δεν βρισκόμαστε πλέον μπροστά στο ζευγάρι μάζας / ατόμου, μας λέει ο Ντελέζ: τα άτομα έχουν γίνει διαιρούμενα, μερίσματα, dei dividuali, στατιστικά δείγματα δεδομένων για τις αγορές, αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εξατομίκευσης.

Οι ελεγκτικές κοινωνίες είναι ριζωματικές κοινωνίες. Το ρίζωμα είναι μια βασική έννοια της φιλοσοφίας του Ντελέζ που υποδηλώνει, μέσω ενός ονόματος που προέρχεται από το βοτανικό πεδίο, κάτι δικτυωτό, μια αντι-δομή. Αποδίδοντας σε αυτήν μια σαφή βιοπολιτική αξία, οι Deleuze και Guattari την χρησιμοποιούν για να υποδείξουν την πολλαπλότητα, τη συνεχή δημιουργία και την μη οργάνωση, κατάλληλες κατά τη γνώμη τους για να περιγράψουν τη μεταμοντέρνα κατάσταση la condizione postmoderna. Σε αυτές τις κοινωνίες, ο ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει πια: όλα μπερδεύονται, αναμιγνύονται, η ζωή του ανθρώπου δεν είναι πλέον δομημένη γύρω από τόπους εξουσίας, αντίθετα, η ζωή του παρακολουθείται συνεχώς από την εξουσία, επειδή τον ακολουθεί μέχρι το σπίτι. Στο Πανοπτικόν του Foucault υπήρχε ένα κεντρικό σημείο επιτήρησης, ενώ τώρα η επιτήρηση εισβάλλει σε οποιοδήποτε σημείο της πραγματικότητας, συγκρίσιμο όσο τίποτα άλλο με έναν Μεγάλο Αδελφό a un Grande Fratello που συλλέγει πληροφορίες και τις μετατρέπει σε αλγόριθμους: αν κάποτε ο τόπος επιτήρησης ήταν σαφώς ορατός και δημιουργούσε φόβο, σήμερα μας ενθαρρύνουν να μην ανησυχούμε που μας ελέγχουν. Γενικά, όλα όσα κάνουμε παρακολουθούνται, ανιχνεύονται και μπορούν να χρησιμοποιηθούν με κάποιον τρόπο, με ή χωρίς τη συγκατάθεσή μας: μας πείθουν να δεχόμαστε αυτή την κατάσταση ως κάτι φυσιολογικό και φυσικό. Θεμελιώδες για τις κοινωνίες ελέγχου είναι να διατηρούν την ψευδαίσθηση της ελευθερίας στον άνθρωπο, η οποία τον ωθεί να ενεργεί κανονικά: αυτό που είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί είναι πώς ένα όργανο εξουσίας μπορεί να ασκήσει τον έλεγχο επάνω μας, αφήνοντάς μας να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε.

Στο τελευταίο της βιβλίο, Η εποχή του καπιταλισμού επιτήρησης, The age of surveillance capitalism, η Shoshana Zuboff, συγγραφέας και ακαδημαϊκή από τις ηπα, ξεκινά από ένα σκεπτικό παρόμοιο με αυτό που διατύπωσε ο Ντελέζ. Εκείνος της εποχή μας είναι ένας νέος τύπος καπιταλισμού, τον οποίο η Zuboff χαρακτηρίζει ως «επιτήρησης» και ο οποίος λειτουργεί παρέχοντας δωρεάν υπηρεσίες σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, με αντάλλαγμα τη δυνατότητα παρακολούθησης λεπτομερώς της συμπεριφοράς των χρηστών στο διαδίκτυο συχνά χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Πολλές εταιρείες όπως η Google και το Facebook αναπτύσσονται συνεχώς χάρη στη συλλογή αυτών των πληροφοριών, οι περισσότερες από τις οποίες μεταφέρονται σε πιο προηγμένες διαδικασίες μηχανικής ευφυΐας, machine intelligence, γενόμενες προβλέψεις της αγοράς. Επομένως, μια νέα φάση προστέθηκε στην αλυσίδα του καπιταλισμού και ακριβώς είμαστε εμείς αυτοί που την εκπροσωπούμε. Σύμφωνα με την Zuboff, αυτή η ψηφιακή τεχνολογία χωρίζει τους πολίτες κάθε κοινωνίας στα δύο: τους επιτηρητές και τους επιτηρούμενους.

Σύμφωνα με τον Deleuze, είναι καθήκον του φιλοσόφου να περιγράψει και να προειδοποιήσει έναντι των κοινωνικο-τεχνικών μηχανισμών ελέγχου, καθήκον που προηγουμένως ανήκε στα συνδικάτα. Ο φιλόσοφος απευθύνεται στις μελλοντικές γενιές, υποδεικνύοντάς τες ως υπεύθυνους για την εύρεση νέων όπλων με τα οποία να πολεμήσουν.

Gilles Deleuz και Michael Foucault

Ο καπιταλισμός επιτήρησης που κυβερνά αυτό τον τύπο κοινωνίας μας έχει μετατρέψει σε κώδικες, αποανθρωποποιημένες οντότητες, και λειτουργεί ως κοινωνικός έλεγχος μέσω του μάρκετινγκ και της διαφήμισης. Πλέον, οι μάρκες, i brand και το μάρκετινγκ είναι σε θέση να κάνουν πιο πειστικά αυτό που νωρίτερα έκανε η φιλοσοφία: να δημιουργούν έννοιες. Η πολιτική και ο προτεινόμενος υποψήφιος είναι επίσης μάρκες, brand: τα συνθήματα που χρησιμοποιούν χρησιμεύουν για να πείσουν τους ανθρώπους ότι κάτι νέο, διαφορετικό πρόκειται να συμβεί. Απλώς σκεφτείτε την προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα το 2008, Change, Αλλάζουμε: δεν είναι τόσο διαφορετική από τις πρώτες επαναστατικές διαφημίσεις της Pepsi, στις οποίες προτείνονταν ως «καινοτομία για μια ολόκληρη γενιά”.

Το μάρκετινγκ ελέγχει την πραγματικότητα κάνοντας μας να πιστεύουμε ότι οι πιθανές επιλογές περιορίζονται από αυτά που προσφέρει η αγορά, καθώς οι προτάσεις βασίζονται γενικά στα ενδιαφέροντά μας που έχει νωρίτερα παρακολουθήσει. Προφανώς είναι αδύνατο να ακυρωθεί μια διαδικασία αυτού του τύπου, και επειδή η επιτήρηση που συνεπάγεται συχνά μας φέρνει προνόμια τα οποία όχι πολλοί θα ήταν πρόθυμοι να απαρνηθούν. Η λύση είναι να προσαρμόσουμε την αλλαγή στην κοινωνία μας στα νέα θεσμικά όργανα που την ελέγχουν, να καταλάβουμε πώς, όπως μας ζητά ο Deleuze, «πρέπει να αντιστεκόμαστε στις χαρές του μάρκετινγκ», και να καταστήσουμε τον έλεγχο πιο συνειδητό και δημιουργικό.

Ο Ντελέζ, ως φιλόσοφος, είχε κάνει καλά που το αντιμετώπισε, που ασχολήθηκε με αυτό: αν δεν είναι δυνατόν να σκεφτούμε τον καπιταλισμό επιτήρησης δίχως την τεχνολογία, είναι δυνατό αντίθετα να σκεφτούμε την τεχνολογία χωρίς τον καπιταλισμό επιτήρησης. Εξαρτάται από τους κοινωνικούς, οικονομικούς και επομένως πολιτικούς μηχανισμούς που ασχολούνται με τον προσδιορισμό των λογικών και των ορίων της δράσης του ελέγχου. Η φιλοσοφική λύση που θα έδινε ο Ντελέζ θα ήταν εκείνη του να καταστήσει την επιθυμία πιο δημιουργική, desiderio più creativo, ικανή να ξεφύγει από την καθιερωμένη γνώση και από την εξουσία: κάντε τη διαφορά, γιορτάστε την, αρνηθείτε να αποδέχεσθε τις δυαδικές διακρίσεις που εκφράζει η αγορά και κάντε τη δική σας μια πολιτική επιλογή. Η αντίσταση προκύπτει, γεννιέται από τη δημιουργία του νέου, του καινούριου.

Από τότε που γεννήθηκε, εκτός από μοντέλα όπως η αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, l’antitrust, οι έλεγχοι που επιβάλλονται από τους νόμους περί προσωπικού απορρήτου-sulla privacy και από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ο καπιταλισμός ελέγχου είχε την ευκαιρία να αναπτυχθεί ανεμπόδιστα: απαιτούνται νέα παραδείγματα που προκύπτουν από την κατανόηση τόσο των οικονομικών επιταγών της επιτήρησης όσο και των θεμελιωδών μηχανισμών του.

Διανοούμενοι όπως η Zuboff, που αφιερώνουν τη δουλειά τους σε αυτό τον σκοπό εδώ και χρόνια, σίγουρα μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να γνωρίσουμε καλύτερα αυτά τα φαινόμενα, πηγαίνοντας πέρα από τα αποδεικτικά στοιχεία, έτσι ώστε η γνώση να μην παραμείνει προνόμιο των επιτηρητών αλλά και εκείνων που θέλουν – και μπορούν – να εξεγερθούν. Άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες αυξάνονται στον τομέα της ψηφιακής ασφάλειας, della digital security, αν μη τι άλλο για να θέσουν σε επιφυλακή τους χρήστες για τους κινδύνους που διατρέχουν και να τους διδάξουν να προστατεύουν τα δεδομένα που διαδίδουν.

Η ελπίδα είναι πως, μιλώντας για αυτά τα θέματα και ενθαρρύνοντας τους αναγνώστες, οι πολιτικές μας μπορούν να προσαρμοστούν: το δίκτυο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την δυνατότητα εμφάνισης νέων μορφών ελέγχου που πολλαπλασιάζουν την επιτήρηση, αλλά δεν αποτελούν προϋπόθεση για την ύπαρξή του.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος