Συνεννοήσεις στον αέρα

Με τον παραπάνω τίτλο πήραμε και δημοσιεύουμε παρακάτω επιστολή – σημείωμα του συμπολίτη μας κ. Μιχάλη Λυχούνα, που ασκεί κριτική σε σχετικά σχόλια του Θόδωρου Θεοδωρίδη στη στήλη «Σημεία και τέρατα» που δημοσιεύτηκαν στην «Πρωινή» τις προηγούμενες μέρες:

Ο συντάκτης της στήλης ΣΗΜΕΙΑ και ΤΕΡΑΤΑ ασχολήθηκε σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας δύο φορές με το δημοτικό συμβούλιο της πόλης. Από την επιθετική στάση του πρώτου σημειώματος, που δε δηλοί τίποτε άλλο παρά τις προτιμήσεις του, προχώρησε σε μια περισσότερο ισορροπημένη προσέγγιση στο σημείωμα της 11^ης  Μαΐου. Είναι μια πρόοδος, αλλά εντέλει ρηχή προσέγγιση. Αποδίδει το πρόβλημα σε στοιχεία του χαρακτήρα των πρωταγωνιστών (των ίδιων από δεκαετιών) ή πρόσκαιρων συναισθημάτων από το εκλογικό αποτέλεσμα. Καταλήγει τέλος στο πρωτότυπο συμπέρασμα πως η πρωτοβουλία και η ευθύνη της συνεννόησης ανήκει στην αντιπολίτευση!

Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε πως αν ισχύει το τελευταίο, ο συντάκτης του άρθρου θεωρεί το δήμαρχο ανίκανο, αλλά ντρέπεται ή επειδή προφανώς τον συμπαθεί, θλίβεται να του το πει κατά πρόσωπο! Διοίκηση που θα περιμένει από την αντιπολίτευση να χαράξει πολιτική και να δώσει τον τόνο, δε νοείται ως διοίκηση. Να παραδώσει τα κλειδιά του δημαρχείου ο κ. Μουριάδης, να κρατήσει εκείνα του γραφείου του και να τον ειδοποιούν πότε να πηγαίνει εν είδει μαραμένης γλάστρας στο δημοτικό συμβούλιο ή για να φωτογραφίζεται με περαστικούς επισκέπτες του μεγάρου Herzog. Ίσως κατά βάθος γι΄ αυτό μόνο να τον κρίνει ικανό ο κ. Θεοδωρίδης.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν είναι οι χαρακτήρες των ανθρώπων ή η διάθεσή τους για συνεργασία. Ο δήμαρχος είναι ευγενής (με εκρήξεις), η πρώην έξω καρδιά (πες, γέλα και μάσα), ο κ. Παπαδόπουλος οικοδεσπότης (επαγγελματικά ευγενής), όπως και οι ελάσσονες…και κουμπαριές έχουν και φιλίες ετών/δεκαετιών!

Η πραγματικότητα είναι η ανυπαρξία πολιτικής για την οποία να υπάρξει διάλογος και να βρεθούν συναινέσεις. Όταν δεν έχεις ιδέα (κατά κυριολεξία) τι θες να κάνεις, όταν δεν έχεις μια (κατά κυριολεξία) φιλοδοξία, ένα (κατά κυριολεξία) όνειρο να κάνεις κάτι που έχεις δει αλλού (δύσκολο για το δήμαρχο), που σου έλειπε από χρόνια, που το φαντάζεσαι στους περιπάτους σου στην πόλη και τον δήμο, τότε μαλλιοτραβιέσαι στα δημοτικά συμβούλια, αλλάζεις αντιδημάρχους κάθε δυο και τρεις, ενώ είσαι μαλωμένος ή ψυχραμένος με αυτούς που έχεις, αλλά τους πληρώνουν οι δημότες ή οι φορολογούμενοι, και όταν μπαίνει κάποιος προγραμματάκιας στο γραφείο σου και σου πασάρει κανένα ευρωπαϊκό, τρέχεις νύκτωρ να το περάσεις από το δημοτικό συμβούλιο.

Η μικρή και πικρή μου εμπειρία στα δημοτικά δε μου έχει αφήσει καμία αμφιβολία. Το πολύ πολύ να μπαζώσουν κανένα συντριβάνι (μετά εκείνο του πάρκου Φαλήρου και αυτό στα χέρια του κ. Μουριάδη στερεύει και της πλατείας…. Να το προσέξει) μπορούν και καμιά σημειακή επέμβαση της τελευταίας στιγμής. Η δράση τους είναι πυροσβεστική και όχι πολιτική. Έναν κουβά νερό εδώ και μετά έναν εκεί…. Και έτσι μένει στον άσσο η ΔΕΥΑΚ! Μετά τόσα χρόνια στο Δ.Σ. της πόλης τώρα κατάλαβε τα οικονομικά προβλήματα της ο δήμαρχος; Μάζεψε τους πολιτευτές που πληρώνονται από τα ταμεία της; Έκανε κάποια πράξη εξορθολογισμού σε αυτούς τους μήνες; Ή θέλει να εκμεταλλευτεί την αναμπουμπούλα για να μας φορτώσει το δάνειο;

Η απλή αναλογική και οι δύο πόλοι εξουσίας του Δημάρχου και του Δημ. Συμβουλίου υπαγορεύουν τους όρους. Ή ψωνίζεις του έτοιμους να πουληθούν για κάποιο έμμισθο αξίωμα (Δήμος Θεσσαλονίκης) ή πίνεις το κρύο ποτήρι και αν έχεις κάτι να πεις, ακολουθείς την τελετή του Νιπτήρος. Και επειδή δεν είναι οικείος με το τελετουργικό της εκκλησίας ο δήμαρχος, να του το θυμίσω. Πλένεις τα πόδια (συνήθως δώδεκα) της ομήγυρης, τα σκουπίζεις και τα φιλάς. Και είναι τυχερός που αναφέρομαι σε … πόδια!