μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο
Τα πολλά πρόσφατα τοπικά γεγονότα μπορούν όλα να χωριστούν σε δύο διαφορετικές κατηγορίες. Σε αυτά που είναι για γέλια και στα άλλα που είναι για κλάματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο διαχωρισμός είναι πάντα μια υποκειμενική διαδικασία. Το ίδιο και το αποτέλεσμα. Από πού όμως να αρχίσει κανείς; Από αυτά που είναι για γέλια ή από τα άλλα που είναι για κλάματα; Ιδού η μεγάλη και σταθερή απορία, την οποία το σημερινό κείμενο πάλι θα αποφύγει να απαντήσει. Θα κάνουμε κάτι ενδιάμεσο. Θα μπερδέψουμε, θα ανακατέψουμε τα … γέλια με τα … κλάματα μήπως κι αυτή η πρωτότυπη μίξη αφήσει στο τέλος μια πιο ενδιαφέρουσα γεύση στον αναγνώστη.
Στην εφορία της Καβάλας (σε αυτήν που σε μία εβδομάδα θα παρουσιαστούν 7 υπάλληλοι επιπλέον, προερχόμενοι από την Χρυσούπολη) η κατάσταση ήταν χθες το πρωί για πολλά κλάματα. Το να περιμένεις στην ουρά ποτέ δεν ήταν κάτι το ευχάριστο. Να περιμένεις όμως στη συγκεκριμένη ουρά είναι κάτι δραματικό. Στριμωγμένος από τον μπροστινό, τον πλαϊνό και τον πισινό σου. Εγκλωβισμένος σε ένα μαρτύριο. Σε ένα βασανιστήριο. Τα δε τετραγωνικά μέτρα ελάχιστα. Ο χώρος δεν αερίζεται (άλλωστε δεν είναι, έγινε χώρος αναμονής) κι άνθρωποι μουρμουρίζουν.
Ένα μουρμουρητό συνεχές και δυνατό. Τόσο δυνατό που η μουρμούρα γίνεται σταδιακά φωνή διαμαρτυρίας. Κι απόγνωσης μαζί. Οι περισσότεροι και οι νεότεροι άντεξαν. Έφθασαν στο ταμείο όπου ως συνεπείς φορολογούμενοι πολίτες πλήρωσαν τη δόση τους. Αρκετοί αποχώρισαν άπρακτοι ενώ όλοι έμαθαν το μεσημέρι (αργά το μεσημέρι) τα νέα. Η προθεσμία που έληγε χθες έλαβε παράταση. Άλλες δύο ημέρες…
Σε αυτή την «μπουκωμένη» από κόσμο, αρχεία, γραφεία, υπολογιστές υπηρεσία έρχονται την Δευτέρα 7 επιπλέον υπάλληλοι. Να εγκατασταθούν που; Δυστυχώς δεν υπάρχουν μπαλκόνια ώστε να γίνει ένα έστω προσωρινό βόλεμα. Οι διάδρομοι είναι γεμάτοι ντουλάπες ενώ το υφιστάμενο προσωπικό είναι έτσι κι αλλιώς στριμωγμένο. Η προχειρότητα της πρωτοβουλίας είναι μεγάλη. Δεν το λέμε εμείς. Εμείς απλώς το επιβεβαιώνουμε. Το λένε εδώ και καιρό οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στην εφορία της Καβάλας.
Με το Γυαλί (που επαναφέρει ο Νότης Μηταράκης) τα πράγματα είναι μάλλον για γέλια. Ξαφνικά και χωρίς κανείς να ενημερώσει ή και να ρωτήσει τους επενδυτές αν συνεχίζουν να ενδιαφέρονται, ανακοινώνουν το αυτονόητο. Το κράτος στηρίζει την επένδυση. Την βγάζει από την ναφθαλίνη (ή από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και της γραφειοκρατίας), την προωθεί στη Βουλή προς τελική έγκριση. Πανηγυρίζουν οι απανταχού Καβαλιώτες. Δηλώνει προβληματισμένη κι αβέβαιη η κ. Γαρυφάλλου. Προίκα η επένδυση έχει μια εντελώς φτωχή επιδότηση της τάξης του 30%.
Αν αυτό το ποσοστό το ανακοίνωνε ο Χρυσοχοϊδης τότε θα είχε γκρεμιστεί η Καβάλα από τις ισχυρές καταγγελίες. Τώρα όμως είναι αλλιώς. Το 30% θεωρείται ποσοστό ικανοποιητικό κι η εκπρόσωπος των επενδυτών αφήνει το θέμα ανοιχτό. Συγνώμη αλλά όλα αυτά φαίνονται λίγο περίεργα. Κάποτε (και σωστά) επιδότηση του 30% απορρίπτονταν μετά συνεντεύξεων τύπου. Τώρα λένε ότι ίσως κάτι γίνει. Μήπως το μυστικό είναι ο Μηταράκης; Μήπως ο άνθρωπος έχει μαγικό χέρι κι ότι αγγίζει το κάνει γλυκό κι ευνοϊκό; Από μικρό, το κάνει να φαίνεται μεγάλο…
Δεν το νομίζουμε. Κι επειδή άπαντες συνεχίζουν να έχουν σώας τα φρένας, δεν βλέπουμε η επένδυση να προχωρά. Δεν πιστεύουμε στην … Ανάσταση ή σε άλλου είδους θαύματα. Ο Μηταράκης έκανε ότι έπρεπε και για επικοινωνιακούς λόγους. Στην εποχή μας υπάρχουν άλλα, αξεπέραστα προβλήματα που εμποδίζουν τέτοιες μεγαλεπήβολες δράσεις. Κάθε πράγμα στον καιρό του, λέει σοφά ο κόσμος. Λοιπόν ο καιρός του Γυαλιού πέρασε, η ευκαιρία χάθηκε κι όλα τα άλλα είναι λόγια. Λόγια που όταν τα γράφουμε απλά γεμίζουμε την οθόνη του υπολογιστή.
Στο κάτω κάτω της γραφής είναι δυνατόν να ελπίζουμε ότι το Γυαλί θα γίνει κι ο Καλαντζής δεν θα έχει βάλει έστω το δακτυλάκι του; Αλλά για να βοηθήσει πρέπει πρώτα να ασχοληθεί. Για να ασχοληθεί πρέπει πρώτα να τελειώσει με όλα τα άλλα. Τις βραβεύσεις που κάνει, τις βραβεύσεις που του κάνουν, τις συνεντεύξεις τύπου στις οποίες παρίσταται. Όταν αυτή η κοινωνική ατζέντα αδειάσει, τότε ίσως βρει χρόνο για το Γυαλί και το κάθε Γυαλί.
Του απονέμουμε επάξια τον τίτλο του Πρέσβη. Μόνο έτσι μπορούμε να δικαιολογήσουμε την παρατεταμένη απουσία του από την Καβάλα, την ταυτόχρονη όμως συμμετοχή του σε διάφορα άλλα ενδιαφέροντα γεγονότα. Κυρίως στην Αθήνα αλλά κι αλλού. Ο Γιώργος Καλαντζής έπαψε να είναι βουλευτής της Καβάλας. Κι αν είναι, η ιδιότητα αυτή «αδυνάτισε». Δεν ανταποκρίνεται παρά ελάχιστα σε αυτό που κυρίως καθημερινά κάνει. Αντίθετα είναι ένας πρώτης τάξεως Πρέσβης της Καβάλας στο κέντρο. Για αυτό και όπως όλοι οι εκπρόσωποι του διπλωματικού σώματος, εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί. Εκεί που τον έστειλε η ιδιαίτερη του πατρίδα να την εκπροσωπήσει.
Τι ατυχία κι η προχθεσινή… Να τον βραβεύει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βόλου αλλά αυτό να γίνεται σε ένα ιδιαίτερα σκιερό μέρος του γηπέδου. Μια τόσο βαριά σκιά που δεν έβλεπες καθαρά ούτε τον Πρόεδρο, ούτε τον… Πρέσβη. Κι αυτοί οι τάχα επαγγελματίες φωτογράφοι του Βόλου, άλλο «έγκλημα» κι αυτοί. Φωτογράφιζαν χωρίς φλας με αποτέλεσμα να φωτογραφίζουν όχι την βράβευση αλλά την σκιά…
Καλόν είναι αγαπητέ πρόεδρε του Ολυμπιακού Βόλου, το γεγονός να επαναληφθεί. Ιδού η ευκαιρία. Αύριο στο γήπεδο της Καβάλας. Στο φωτεινότερο σημείο του «Ανθή Καραγιάννη». Θα σου δώσει πίσω την πλακέτα που προχθές του έδωσες ώστε εκεί (παρουσία των Καβαλιωτών φιλάθλων) να του την ξαναδώσεις… Με την ελπίδα ότι και η κάλυψη και η προβολή του γεγονότος θα τύχουν καλύτερης μεταχείρισης σε σχέση με όσα έγιναν την Κυριακή στο Πανθεσσαλικό.
Ο ρόλος του ΤΕΙ Καβάλας στην τοπική οικονομία είναι αυτός που αντιλαμβανόμαστε τις τελευταίες μέρες. Το ΤΕΙ με τους σπουδαστές του ενισχύει την τοπική αγορά και την οικονομία φυσικά. Όσο για το ίδιο το ίδρυμα, διαπιστώνουμε ότι κι εκεί αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουν βελτιωθεί. Εντάξει, γίνεται στο ΤΕΙ μια φιλότιμη προσπάθεια εδώ και καιρό. Αυτή κάπου αποδίδει, αλλού όχι ακόμη. Το πρόβλημα και το εμπόδιο είναι άπαντες στο ίδρυμα να αντιληφθούν τι συμβαίνει, να συμμετάσχουν σε αυτό και όχι να κοιτούν την καλοπέραση και την βόλεψη τους.
Τα ίδια ισχύουν και για τους επαγγελματίες της αγοράς που συνήθως συναλλάσσονται με τους σπουδαστές. Το ΤΕΙ Καβάλας προοδεύει, παρασύροντας την πόλη. Εκπαιδευτικά αυτό είναι βέβαιο. Σε όλα τα άλλα αυτό γίνεται μεν αλλά με πολύ συχνά τα αυτογκόλ. Κι όσοι υποστηρίζουν ότι το ΤΕΙ είναι μακριά από τα κοινωνικά δρώμενα της πόλης, δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν και τον άλλο δρόμο. Τον αντίθετο. Αφού όπως λένε το ΤΕΙ δεν πάει σε αυτούς, ας πάνε αυτοί στο ΤΕΙ. Γιατί η συγκεκριμένη συνάντηση και η συνεργασία πρέπει απαραίτητα να γίνει. Όσο το δυνατό γρηγορότερα.
Χθες που βρεθήκαμε στο ίδρυμα, μεταξύ πολλών νέων σπουδαστών, αισθανθήκαμε πολύ σίγουροι όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία και την μόρφωση. Αυτά παλιοί και νέοι σπουδαστές θα τα έχουν με τον καλύτερο τρόπο. Στο θέμα όμως εμπλέκονται και άλλες παράμετροι. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν (σπανιότερα είναι αλήθεια) παράπονα και διαφωνίες. Η εικόνα που παρουσίαζε χθες το πρωί το ΤΕΙ έπειθε. Ότι έγινε έγινε. Ότι παρεξήγηση υπήρξε, υπήρξε. Τώρα όλοι μαζί οφείλουν σε μια καθημερινή στήριξη του διότι ταυτόχρονα στηρίζουν την ίδια την πόλη. Σκέφτεστε αλήθεια την Καβάλα σε περίοδο κρίσης, χωρίς ΤΕΙ;
Να και μια «ευχάριστη» είδηση. Οι περίπου 20 αστυνομικοί που για δύο μήνες αποσπάστηκαν από την Καβάλα στα σύνορα του Έβρου επιστρέφουν και άλλοι δεν πρόκειται να βρεθούν εκεί. Συνολικά 1800 αστυνομικοί φυλούσαν δύο μήνες τα σύνορα. Τώρα η περίοδος της απόσπασης έληξε. Θα αντικατασταθούν διαβάζουμε από νέους αστυνομικούς, από αυτούς που φοιτούν στην Κομοτηνή και στο Διδυμότειχο. Να λοιπόν γιατί το κράτος κράτησε αυτές τις δύο σχολές. Είναι κοντά στον Έβρο. Κι από εκπαιδευόμενοι που είναι, γίνονται όλοι συνοριοφύλακες. Φυσικά πριν την ώρα τους.
