μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο

Αν η είδηση είναι αληθινή- που μάλλον είναι- τότε το θέμα των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών από προοπτική ανάπτυξης(;) της ΑΜΘ γίνεται ένα ακόμη πετυχημένο ανέκδοτο. Μια κακόγουστη φάρσα, στην οποία συμμετοχή είχαν όλοι. Γνωστοί και άγνωστοι. Ντόπιοι μα και ξένοι παράγοντες. Κάποιοι ίσως και να γνώριζαν την αλήθεια. Άλλοι –οι περισσότεροι- ήταν τα θύματα μιας ιστορίας που άρχισε από παράγοντες της Ε.Ε. και τέλειωσε στην περίφημη τρόικα. Η οποία όπως ήδη διέρρευσε και γράφτηκε στον τύπο, δήλωσε αρνητική στο σχέδιο.Όλοι έμειναν άφωνοι… Κόκαλο, που λέει κι ο σοφός λαός.

Για καιρό μαλώναμε μεταξύ μας. Άλλοι υποστήριζαν τις ΕΟΖ. Άλλοι τις κατήγγειλαν. Κάποιοι που εμφανίζονταν πιο προσεκτικοί, ήθελαν να γίνει μελέτη. Μια σωστή προετοιμασία, μια έρευνα, μια συζήτηση. Να γνωρίζουμε επακριβώς την ουσία της πρότασης. Ο Άρης Γιαννακίδης πήρε τα Επιμελητήρια και «κατέβηκε» στην Αθήνα. Εκεί συζήτησε το θέμα με τον τότε Υπουργό Ανάπτυξης, ο οποίος (Μιχάλης Χρυσοχοίδης) έταξε ακόμη και χρήματα ώστε αντικειμενικά να μελετηθούν οι ΕΟΖ για την Ανατολική Μακεδονία Θράκη.

Πριν λίγο καιρό ο κ. Μηταράκης ήρθε στα μέρη μας. Ρωτήθηκε για τις ΕΟΖ και δεν απέκλεισε τίποτα. Τα ίδια κι ο Υπουργός Χατζηδάκης. Προχθές- στην Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων- περιέγραψε την προοπτική χωρίς όμως να είναι ιδιαίτερα συγκεκριμένος. Ως που την Τρίτη το απόγευμα η τρόικα δήλωσε αντίθετη στις ΕΟΖ. Η είδηση «πέρασε» αμέσως στα αθηναϊκά μέσα ενημέρωσης κι όλα άλλαξαν.

Όπως είναι φανερό όλοι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ακόμη κι η κ. Καραγιάννη του Φόρουμ. Ακόμη κι αυτή- που ετοιμάζει εκδήλωση για τις ΕΟΖ στην Αθήνα τις προσεχείς ημέρες- είχε πάρει τόσο μεγάλη φόρα που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαμε ούτε καν να την παρακολουθήσουμε. Φανταζόμαστε πόσο άβολα αισθάνεται τώρα που οι ΕΟΖ γίνονται άπιαστο πουλί!

Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες δεν μπορούν να υιοθετηθούν και να εφαρμοστούν στην σημερινή Ελλάδα. Σε μια χώρα η οποία βρίσκεται σε μια ειδική και πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση. Οι νόμοι και οι συνθήκες άλλαξαν τόσο πολύ που όλη η Ελλάδα προσεγγίζει τα χαρακτηριστικά αυτών. Πολύ σωστά ειπώθηκε ότι όλη η Ελλάδα έγινε και συνεχίζει να γίνεται –άτυπα βέβαια- ΕΟΖ. Τι να τις κάνουμε λοιπόν τις ΕΟΖ όταν ήδη είμαστε σε μια παρόμοια κατάσταση; Αλλά ας πούμε και το άλλο. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτόν τον τόπο θα τον σώσουν ή έστω θα τον βοηθούσαν οι ειδικές ζώνες;

Ίσα ίσα που τα μέτρα ανάκαμψης, οι αποφάσεις στήριξης της πραγματικής οικονομίας έπρεπε και πρέπει από αλλού να αρχίσουν. Από αυτό που καιρό τώρα σημειώνουν έγκυροι αναλυτές οικονομολόγοι. Το «κούρεμα» όλων των δανείων των ιδιωτών. Ας μην λυπόμαστε που οι ΕΟΖ χάνονται. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα. Διότι υπήρχε κίνδυνος να εγκλωβιστούμε σε κάτι που επί της ουσίας δεν θα ήταν χρήσιμο, να χάσουμε αρκετή ώρα ασχολούμενοι με… τρίχες. Τώρα όμως μπορούμε να ζητήσουμε επίμονα όλα όσα αξίζουμε.

Την επιδότηση εργασίας, την εξίσωση του ποσοστού επιδότησης εργασίας και στους 5 νομούς της Περιφέρειας. Μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, γενναίο αναπτυξιακό νόμο. Κίνητρα για την διατήρηση των θέσεων εργασίας. Και πολλά ακόμη. Τόσο καιρό η Αθήνα πιπίλιζε την καραμέλα των ΕΟΖ λες και μας έκανε κάποια ιδιαίτερη χάρη. Έγκαιρα ανακαλύψαμε ότι το περιτύλιγμα ήταν εντυπωσιακό αλλά το περιεχόμενο ερωτηματικό. Τώρα που τελειώνει το παραμύθι των ΕΟΖ έρχεται η ώρα της πραγματικής πίεσης. Της αληθινής διεκδίκησης. Κόντρα σε αυτά τα νέα μέτρα που είναι φανερό ότι «σκοτώνουν» οτιδήποτε άντεξε και επιβίωσε από το 2010 μέχρι σήμερα.

Αφού λοιπόν θέμα ΕΟΖ πλέον δεν υφίσταται, ας δούμε την λοιπή πεζή τοπική επικαιρότητα. Στην οποία συνεχίζει να ξεχωρίζει η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, χωρίς όμως τις απαραίτητες δωρεάν μετακινήσεις των μαθητών. Συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι τα εξής: Μαθητές αποφεύγουν τα απομακρυσμένα σχολεία, στα οποία μπορούν να βρεθούν μόνο με λεωφορείο ή με το αυτοκίνητο των γονέων τους. Προτιμούν κεντρικά σχολεία (στα οποία με διάφορους τρόπους καταφέρνουν και γράφονται) ώστε να πηγαίνουν σε αυτά είτε με τα πόδια, είτε να τους μεταφέρει ο μπαμπάς που έτσι κι αλλιώς εργάζεται στο κέντρο της πόλης.

Σχολεία όπως το 5ο Λύκειο Καβάλας (περιοχή Βασιλάκη) ή το 3ο Λύκειο Καβάλας (Περιμετρική) χάνουν μαθητές αφού αρκετά παιδιά προτιμούν π.χ. το 6ο Λύκειο που είναι πιο βολικό. Τα ίδια ισχύουν και στις περιπτώσεις των Γυμνασίων. Όσο για το κράτος, αυτό έδωσε κάποιες εντολές. Τις συμπλήρωσε με μπόλικες ευχές και πέραν αυτού τίποτα απολύτως. Τα μαθήματα σιγά σιγά αρχίζουν αλλά οι μαθητές –όλοι οι μαθητές- πληρώνουν κανονικά εισιτήριο. Ο κατά τα άλλα λαλίστατος Περιφερειάρχης, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ο Υπουργός Παιδείας τα ίδια. Τα δε ΚΤΕΛ, κανένα πρόβλημα κι αυτά. Αντί να περιμένουν μήνες στις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι να πληρωθούν, πληρώνονται κανονικά και στην ώρα τους. Από τους μαθητές, την ώρα που αυτοί μπαίνουν στο λεωφορείο.

Να πούμε και μια μεγάλη αλήθεια; Στην καλύτερη κατάσταση βρίσκονται τα ΚΤΕΛ. Ποτέ άλλοτε (τουλάχιστον τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια) δεν είχαν τόσο πολλούς και καλούς επιβάτες. Τους μαθητές. Τώρα αντιλαμβάνονται πόσο καλύτερο είναι τα παιδιά να πληρώνουν εισιτήριο, αντί για αυτά να καταβάλλει κάποια χρήματα (κάθε χρόνο και λιγότερα) το κράτος. Για αυτό και τα ΚΤΕΛ δεν πολυενοχλούνται. Διαπιστώνουν ότι οι μαθητές προσαρμόστηκαν ήδη στη νέα κατάσταση, πληρώνουν αδιαμαρτύρητα. Μετράνε (στα ΚΤΕΛ) κάθε μεσημέρι αύξηση εισιτηρίων και φυσικά εσόδων…

Σήμερα μάλλον θα λυθεί οριστικά το θέμα της επαναλειτουργίας των σχολείων στην Λυδία, το Πολύστυλο και το Δάτο. Κατά 99% τα σχολεία επαναλειτουργούν κι ας έχασαν τον αγιασμό και δύο τρεις μέρες μαθημάτων. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος πήρε το θέμα πάνω του κι όπως φαίνεται έκανε καλή δουλειά. Για τον επόμενο χρόνο βλέπουμε. Καλό πάντως θα είναι αυτή η εκκρεμότητα να λυθεί μια κι έξω. Με μια οριστική απόφαση που θα ξεκαθαρίσει έγκαιρα το τοπίο. Αυτό χρέος των αρμοδίων είναι να το κάνουν τώρα, για να μην τρέχουμε του χρόνου τον Σεπτέμβρη.

Αντίπαλος του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο ίδιο θέμα φέρεται να είναι η κ. Ρεπούση. Η οποία το βράδυ της Τρίτης στο Μέγκα κατήγγειλε ότι κάποιοι κινούνται αντίθετα στη μεταρρύθμιση των συγχωνεύσεων των σχολείων. Χρησιμοποίησε δε το παράδειγμα του πρώην Δήμου Φιλίππων, απορούμε πως και από πού έμαθε τα νέα του Πολυστύλου και του Δάτου. Κάποιος «κελάηδησε» κι η Ρεπούση πίστεψε ότι βρήκε ευκαιρία να «καρφώσει» τους… κακούς που δεν αφήνουν τα σχολεία να κλείσουν.

Κάτι τελευταίο. Υπάρχουν στην Καβάλα άνθρωποι (και μάλιστα δημοτικοί σύμβουλοι) που είναι αντίθετοι στη λειτουργία αυτών των σχολείων; Κάτι τέτοιο ακούγεται έντονα. Ακούγεται πολύ συγκεκριμένα κι όπως φαίνεται αυτή η σημαντική λεπτομέρεια μπλέκει και καθυστερεί την όλη κατάσταση. Πάντως φαίνεται ότι έχουν γνώση οι φύλακες…