Αποχαιρετισμός στον Κώστα Ευθυμιάδη

Από τον Κοσμά Χαρπαντίδη

Μετά τα 30 του χρόνια πρέπει να διορίστηκε ο Κώστας Ευθυμιάδης καθηγητής φιλόλογος στο Γυμνάσιο Νέστου. Μεγάλος. Δεν μας είπε ποτέ το γιατί. Ίσως τα πολιτικά του φρονήματα της οικογένειας; Ίσως οι περιπλανήσεις του ίδιου; Όμως ήταν ένας φωτισμένος δάσκαλος. Πρέπει να τον πέτυχα για πρώτη φορά να διδάσκει ιστορία  στην τάξη μου με περισσή φροντίδα και σπάνια γνώση που συχνά ξέφευγε από την μονομέρεια και την στεγνότητα των σχολικών εγχειριδίων. Μας προέτρεπε  να προσέξουμε άλλα σημεία του μαθήματος πέρα από το επικίνδυνα για τις εξετάσεις. Και έμενε πολύ σε αυτά.

-Ατυχώς δεν θα διδαχθείτε την εποχή μετά τις σταυροφορίες και μέχρι την πτώση της Πόλης, αν και είναι το πιο κρίσιμο διάστημα για την διαμόρφωση του σημερινού  ελληνισμού.

Ήταν από τους πιο αγαπημένους μου καθηγητές. Πριν αποφασίσω να δώσω εισαγωγικές για τη Νομική ζήτησε να γνωρίσει τους δικούς μου. Μας επισκέφθηκε στο σπίτι, όπου ακόμη θυμάμαι τα λόγια του προς τον πατέρα μου:

-Κύριε Χαρπαντίδη ο γιος σας είναι ένας έξοχος φιλολογικός εγκέφαλος και είναι λάθος να δώσει στη Νομική. Να τον μεταπείσετε να δώσει φιλολογία. Και σας υπόσχομαι λαμπρή καριέρα.

Ο πατέρας μου τον άκουσε με προσοχή και του είπε πως η απόφαση για την ζωή μου και τις σπουδές μου είναι δική μου και δεν μπορεί να επέμβει για να μου αλλάξει  γνώμη.

Όταν ασχολήθηκε με την πολιτική έμαθα για πρώτη φορά και την πολιτική του τοποθέτηση. Μέχρι τότε τον προοδευτικό και δημοκρατικό του λόγο δεν σκίαζε καμιά υστερόβουλη πολιτική τοποθέτηση. Απορούσα που για  χρόνια δεν αναγνώριζαν το ειδικό βάρος του κι έμενε καθηλωμένος στην κομματική ιεραρχία. Πάντα προηγούνταν άλλοι. Κι αυτό το υπέροχο ανάστημα, με το ήθος και την ευρύτητα στις απόψεις, που δεν φορούσε στενές κομματικές παρωπίδες έμενε σε θέσεις υποδεέστερες από την αξία του.

Παρακολουθούσε και διάβαζε πολύ. Τον συναντούσα συχνά πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι ή στη μασχάλη. Αγαπούσε το ποντιακό στοιχείο και ήταν κοντά στη Λέσχη Ποντίων νομού Καβάλας, μάλιστα είχαμε συζητήσει να αρχίσει μαθήματα  για την διδασκαλία της ποντιακής γλώσσας σε αρχαρίους και το είχε δεχτεί με προθυμία. Ήθελε να απεμπλακεί από κάποια πολιτικά του καθήκοντα για να αφοσιωθεί πληρέστερα στα μαθήματα.

Χαιρόταν που έγραφα και με παρακολουθούσε. Περίμενε με αγωνία το τελευταίο μου μυθιστόρημα «Το άκυρο αύριο» γιατί ήξερε  το θέμα που διαπραγματευόμουν και ήθελε να δει πως θα το ισορροπούσα. Ατυχώς δάσκαλέ μου  δεν θα έχω την χαρά  να σου το προσφέρω γιατί θα κυκλοφορήσει με το νέο έτος και δεν θα ακούσω τις πολύτιμες σκέψεις και προτάσεις σου.

Λογάριαζα τον εαυτό μου στους τυχερούς μαθητές που είχα καθηγητή τον Κώστα Ευθυμιάδη. Όπως επίσης και αργότερα όταν με περιέβαλε με την εμπιστοσύνη του και ανέλαβα να ετοιμάσω τον τόμο της Καβάλας-Θάσου για τις εκδόσεις «Μίλητος», όπου ο Κώστας είχε αναμιχθεί, ως υπεύθυνος της Νομαρχίας Καβάλας.

Ο Ευθυμιάδης μπορεί να χρωματίστηκε πολιτικά στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, όμως η σκέψη, οι γνώσεις του και η δράση του είχαν πάντα προοδευτικό και φιλοπρόοδο πρόσημο. Δεν φυλακίζονταν σε στενά πλαίσια.Αυτή την παρακαταθήκη αφήνει και στους νεότερους. Να  βλέπουν και να κινούνται χωρίς παρωπίδες για το καλό της κοινωνίας και του συνόλου.

Σε αποχαιρετώ αγαπημένε δάσκαλε

Ο μαθητής σου Κοσμάς Χαρπαντίδης. .