Επιστολή Μανόλη Κουσλόγλου με αφορμή την ανάρτηση του Αντώνη Κούφαλη

Ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης κ. Μανόλης Κουσλόγλου έστειλε στην Πρωινή επιστολή, με αφορμή ανάρτηση που τον αφορά και υπογράφει ο Αντώνης Κούφαλης.

Πρόσφατα η Πρωινή αναδημοσίευσε τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Ο κ. Κουσλόγλου προσκλήθηκε από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην πρόσφατη δεξίωση με αφορμή την επέτειο αποκατάστασης της ελληνικής δημοκρατίας.

Η επιστολή του στην Πρωινή αναφέρει:

Αγαπητοί,

Καταρχάς, θα ήθελα να σας συγχαρώ για την μαχητική στήριξη του τόπου μας, εδώ και δεκαετίες. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι μάλλον άβολο να συζητώ, όπως θα φανεί παρακάτω, για την τιμητική μου πρόσκληση στη δεξίωση για την 47η επέτειο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όταν άλλοι συμπολίτες μου, όπως εσείς, έχουν απείρως μεγαλύτερη προσφορά στον τόπο.

Ο λόγος της επιστολής μου, είναι ότι ενημερώθηκα σχετικά με άρθρο του κυρίου Αντώνη Κούφαλη που φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα σας. Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω τους επίσημους θεσμούς του κράτους, θα μου επιτρέψετε να πω ότι το περιεχόμενο του άρθρου αυτού αποτελεί μια ακόμη μεγαλύτερη επιβράβευσή για μένα. Θα μπορούσα στην κυριολεξία να το… κορνιζάρω, ως τον μεγαλύτερο έπαινο που έχω λάβει στη ζωή μου. Τα λόγια του, αν και υπερβολικά, είναι ιδιαίτερα συγκινητικά για δύο λόγους. Αφενός, προέρχονται όπως διαπιστώνω από το ύφος του λόγου, από έναν άνθρωπο που εκτιμάει βαθιά την μόρφωση και την παιδεία και αφετέρου δημοσιεύεται στον τύπο της πόλης που υπηρετώ.

Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος της πρόσκλησής μου, η ίδρυση και «καθοδήγηση» της ομάδας «εξ αποστάσεως εκπαίδευση», που αριθμεί σήμερα 46.000 εκπαιδευτικούς, αποτελεί μια συλλογική και όχι ατομική επιτυχία. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να λάβει τέτοιες διαστάσεις, καθορίζοντας σε κάποιον βαθμό την πορεία της ελληνικής εκπαίδευσης εν μέσω πανδημίας, αν δεν έδιναν την ψυχή τους δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν σε αυτήν. Γιατί, οι Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν μεγάλη ψυχή. Τους λείπει ενδεχομένως η παρακίνηση ή νιώθουν παραγκωνισμένοι ή, αυτό είναι σίγουρο, τους λείπει η στήριξη και υποστήριξη στο έργο τους. Μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, μόλις βρέθηκαν μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση, ξεπέρασαν παλιές νοοτροπίες, έσπασαν στεγανά, άλλαξαν παγιωμένες αντιλήψεις για το καλό των μαθητών τους.

Επίσης, θα ήθελα να ενημερώσω για κάτι ακόμη πιο ευχάριστο για τον τόπο μας: Εδώ και έναν χρόνο, έχω στο πλευρό μου τρεις συναδέλφισσες, στη διαχείριση στην ομάδας. Οι δύο από αυτές, η Αλεξάνδρα Γερακίνη και η Χρύσα Λάζου υπηρετούν στο 6ο Γυμνάσιο Καβάλας και στο Γυμνάσιο Αμυγδαλεώνα αντίστοιχα. Τους αξίζει μέρος της τιμής!

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου μια διόρθωση, που μπορεί να δημιουργήσει κάποια παρεξήγηση: Δεν είμαι διευθυντής, αλλά υποδιευθυντής του 3ου Γυμνασίου Καβάλας (στη νέα σχολική χρονιά, λόγω μείωσης του αριθμού των μαθητών του σχολείου μου, ενδέχεται να μην είμαι πλέον ούτε υποδιευθυντής).

Με εκτίμηση,

Μανόλης Κουσλόγλου