Ματαιοπονεί όποιος τα βάζει με την Εκκλησία

Ο αξέχαστος Γιάννης Τσαρούχης είχε πει κάποτε: «Μη τα βάζετε με την Εκκλησία. Επί 2000 χρόνια παίζει το ίδιο έργο και είναι πάντα sold out».

Η Ελληνική Εκκλησία λοιπόν, και εννοώ πάντα την ηγεσία της, έχει τους δικούς της νόμους. Είναι κράτος εν κράτει. Ανάλογα με το συμφέρον της το οποίο συνήθως μετονομάζει σε «πνευματικό έργο» ή «πνευματική αποστολή», καθορίζει και τη στάση της και την συμπεριφορά της απέναντι στο κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας.

Ωστόσο ο τρόπος που επιλέγει να λειτουργεί μέσα στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας δεν διαφέρει σχεδόν καθόλου από αυτόν της κάθε κοσμικής εξουσίας, των πολιτικών και κομματικών φορέων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων,  κ.τ.λ.

Άλλωστε και στις εσωτερικές της διαδικασίες λειτουργεί με πανομοιότυπο τρόπο τόσο στην εκλογή μητροπολιτών όσο και πολύ περισσότερο στην εκλογή αρχιεπισκόπου. Υπάρχουν δηλαδή οι ομάδες επιρροής, οι «δικοί μας» και οι «δικοί σας», όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα ακόμη και σε πρωτοβάθμια σωματεία και συνοικιακούς συλλόγους.

Επειδή μάλιστα η Εκκλησία γνωρίζει την ευρύτατη επιρροή της στον ελληνικό λαό, στο DNA του οποίου είναι βαθιά ριζωμένη η πίστη, το εκμεταλλεύεται ως μέσο πίεσης προς την εκάστοτε πολιτική εξουσία για να προωθήσει τις απόψεις της και τα συμφέροντά της και να επιβάλει τη θέση της. Αρκετές φορές μάλιστα η Εκκλησία συμπληρώνει ή και υποκαθιστά την πολιτική εξουσία και αλλοίμονο στην κυβέρνηση ή στην ανώτατη αρχή που θα τολμήσει να την αμφισβητήσει και να της αντιπαρατεθεί.

Στην εποχή της πανδημίας η Εκκλησία δεν φαίνεται να αλλάζει στάση και συμπεριφορά. Δεν την αγγίζει ο κορονοϊός παρά τα θύματα που είχε και μέσα στους κόλπους της. Και ενώ λοιπόν οι επιστήμονες επισημαίνουν σε όλους τους τόνους και με κουραστική επιμονή, τους κινδύνους από τις συναθροίσεις, οι εκκλησιαστικοί παράγοντες επιμένουν να θέτουν τον εαυτόν τους υπεράνω των νόμων και των διατάξεων που με την υπόδειξη των γιατρών επιβάλει η κυβέρνηση. Υιοθετούν μάλιστα και ως επιχείρημα το «γιατί αυτοί και όχι και εμείς».

Θέλουν περισσότερες λειτουργίες κατά την διάρκεια του δωδεκαημέρου και περισσότερους πιστούς στους ναούς από όσους όρισε η κυβέρνηση.

Μερικοί μάλιστα ιεράρχες, συνεπικουρούμενοι και από μια μικρή και ακραία μερίδα φανατικών, έχουν πάρει τα φλάμπουρα της επανάστασης και εξαγγέλλουν αντίσταση και αγώνα περιφρονώντας την επιστήμη αλλά θέτοντας συγχρόνως σε κίνδυνο και το κοινωνικό σύνολο.

Η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, οφείλει να επιδείξει πυγμή και να απορρίψει με αυστηρότητα κάθε πίεση της Εκκλησίας και των ιεραρχών για χαλάρωση των μέτρων που έχει ήδη εξαγγείλει.

Δεν μπορεί κανείς να παίζει με την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων. Και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, ως υπεύθυνη αρχή πρέπει να ξεκόψει κάθε διάθεση για πισωγύρισμα από όπου και αν προέρχεται. Ακόμη και από τους Άγιους Πατέρες.

Θόδωρος Θεοδωρίδης